ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΑΣΗΜΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ ΠΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΣΥΡΙΑΝΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΘ`ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΤΟ ΘΥΜΟΥΝΤΕ ΠΟΥ ΔΙΕΜΕΙΝΕ Π ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ? ΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΟΤΙ Η Π[ΛΑΤΕΙΑ ΜΙΑΟΥΛΗ ΑΡΧΙΚΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΘΩΝΑ, ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΛΕΩΤΣΑΚΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΛΤΕΙΑ ΜΙΑΟΥΛΗ? ΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ? ΓΙΑΤΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΟΥΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ?. ΓΙΑΤΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Ο ΟΘΩΝΑΣ ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΧΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ. ΓΙΑΤΙ ΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΦΙΛΟΒΑΣΙΛΙΚΟΙ? ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΕΚΤΑΘΗΚΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΕ ΦΙΛΑ ΠΡΟΣΧΟΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΦΙΛΟΒΑΣΙΛΙΚΑ ΚΟΜΑΤΑ? ΓΙΑΤ ΙΟ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΟΘΩΝΑΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΣΤΗΝ ΣΥΡΟ? ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΟΘΩΝΑ? Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΑΝΤΙΟΘΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ (28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 1862) ΚΑΙ Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΟΛΕΩΝ.
Διαβάστε αυτό το πολύ ενδιαφέρον αυτό ιστορικό άρθρο και έρευνα που λέει σημαντικά ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν σε μια Ερμουπόλη που εκείνη την εποχή ήταν το κέντρο της Ευρώπης.
Όπως έχουμε πει πολλές φορές σε αυτές τις ιστορικές αναρτήσεις μου Η ιστορία της νεότερης Ελλάδας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της Σύρου.
Σωστότερα και για να μιλάμε σωστά θα πρέπει να λέμε με την ιστορία της Πρωτεύουσας της Σύρου την Ερμούπολη. Διότι η υπόλοιπη Σύρος εκείνη την εποχή δεν ήταν τίποτα άλλο από σχεδόν ακατοίκητες περιοχές με ελάχιστους κάτοικους να μένουν πολύ αραιά μεταξύ τους ασχολούμενοι με λίγη γεωργία και με λίγη κτηνοτροφία.
Μιλάμε λοιπόν για την Ερμούπολη και για αυτό εμείς οι ιστορικοί φωνάζουμε και επιμένουμε στην Ερμούπολη και για αυτό επιμείνουμε να τονίζεται η αξία της Ερμούπολης σε κάθε ευκαιρία και με τον ανάλογο σεβασμό στην ιστορική αυτή πόλη που υπήρξε στην εποχή της ακμής της η σημαντικότερη πόλη της Ευρώπης, της Ελλάδας και της ανατολικής μεσογείου. Διότι αμέσως μετά το τέλος της επανάστασης του `21.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΙΜΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (βλέπε ακτοπλοΐα, βιομηχανία, δημοτικές επιχειρήσεις, ταχυδρομεία, τηλεγραφία, καινοτόμες βιομηχανίες, κρατικές επιχειρήσεις , δημοτικές επιχειρήσεις κτλ) ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΥΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΤΑΓΩΝΙΖΟΤΑΝ ΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΕ ΑΥΤΕΣ.
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι όσοι ασχολούνται με την Σύρο θα πρέπει να δίνουν μεγάλη βάση και προτεραιότητα στην Ερμουπόλη. Διότι ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Η ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ αφού στην Ερμούπολη συνέβησαν πολλές και εντυπωσιακές καινοτομίες και πρωτοτυπίες είτε σε βιομηχανικό, είτε σε βιωτικό, είτε σε κοινωνικό, είτε σε ακόμα και πολιτικό επίπεδο.
Και σε το τελευατιο θα ασχοληθουμε σήμερα. καποιες πολιτικες ιστορικες στιγμες που επαιξαν καταλυτικο ρολο στην εξελιξη του Ελληνικου κρατους.
Και θα μιλήσουμε για την εξέγερση εναντίον του Όθωνα στην Ερμούπολη της Σύρου και τον ηρωικό θάνατο του Λοχαγού Νικόλαου Λεωτσάκου (1η Μαρτίου 1862)
Μετά την συμπλήρωση της 25ετίας του Όθωνα στον Θρόνο του Ελληνικού Βασιλείου στα τέλη του 1859, ξεκίνησε μια αργή διαδικασία υπονόμευσης του καθεστώτος του, η οποία ολοκληρώθηκε με την οριστική έξωση του από την Ελλάδα το 1862. Τα αίτια πολλά: το κυριότερο κατά την γνώμη μου, ήταν η αδυναμία του Όθωνα να προσεταιριστεί το νέο πολιτικό προσωπικό που είχε αναδειχθεί μετά την διάλυση των τριών παραδοσιακών κομμάτων (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό) της πρώτης 25ετίας. Πολιτικές προσωπικότητες όπως οι Κουμουνδούρος, Δεληγιώργης, Βούλγαρης κτλ που είχαν ερείσματα στον λαό και θα πρωταγωνιστήσουν στην επόμενη εικοσαετία στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, έμειναν μακριά από τον Όθωνα τον οποίο θεωρούσαν αδέξιο, απολυταρχικό και ανίκανο να διαχειριστεί την εξουσία, ενώ συνωμότησαν ζωηρά για την πτώση του.
Το δεύτερο αίτιο ήταν αποτυχία πραγμάτωσης έστω και μερικώς, της Μεγάλης Ιδέας, που εκείνη την εποχή ήταν η σημαντικότερη πολιτική προτεραιότητα της Ελληνικής κοινωνίας. Παρά το γεγονός ότι ο Όθων και η Αμαλία στήριξαν την προσπάθεια για την πραγμάτωση της μέχρι τέλους με όλες τις δυνάμεις τους, το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρνητικό, ενώ πολλοί το συνέκριναν -άδικα- με την Ιταλική Εθνική ολοκλήρωση και χρέωναν την αποτυχία στον Βασιλιά. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης το γεγονός ότι ο Όθων και η Αμαλία ήταν άτεκνοι. Ένα στέμμα χωρίς διάδοχο δεν έχει μέλλον, ενώ ο θεωρητικός διάδοχος του Όθωνα που ήταν ο αδερφός του, σε περίπτωση ανάδειξης του στο Ελληνικό Θρόνο είχε δηλώσει ότι δεν θα άλλαζε το Καθολικό του θρήσκευμα προς μεγάλη απογοήτευση των Ελλήνων που την εποχή εκείνη είχαν αυξημένη ευαισθησία στα θρησκευτικά ζητήματα. Σοβαρό ρόλο στην αντιοθωνική πολιτική κίνηση έπαιξε ο Τύπος της εποχής, του οποίου το μέγεθος ήταν δυσανάλογα μεγάλο του αναγνωστικού κοινού που απευθυνόταν. Τέλος, ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων διανοούμενων αλλά και προσωπικοτήτων με επιρροή είχαν επηρεαστεί από τις φιλελεύθερες ιδέες της εποχής τους και είχαν στραφεί εναντίον του Θρόνου, ως συντηρητικό αναχρονιστικό απολίθωμα που εμπόδιζε την ανάπτυξη των νέων Ιδεών. Μια πρώτη σοβαρή ένδειξη για την μεταστροφή των Ελλήνων εναντίον του Όθωνα αποτέλεσε η δολοφονική απόπειρα εις βάρος της Βασίλισσας Αμαλίας στις 6 Σεπτεμβρίου 1861 από τον Αριστείδη Δόσιο, στέλεχος της αντιπολιτεύσεως και οπαδό του “Αγγλικού κόμματος”.
Ο Όθων-Φρειδερίκος-Λουδοβίκο
Η εξέγερση εξελίχθηκε πολύ γρήγορα σε επανάσταση μεγάλης σημασίας καθώς εκτός της Φρουράς της πόλης συμμετείχαν αυθόρμητα και όλοι οι πολίτες της ενώ πολύ σύντομα υπέρ της εξέγερσης τάχθηκε οι πολίτες του Άργους και της Τρίπολης με τις φρουρές τους. Τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν και έμειναν στην ιστορία ως “Ναυπλιακά”, που λίγο έλειψε να οδηγήσουν το Ελληνικό Βασίλειο σε εμφύλιο πόλεμο, έληξαν στις 8 Απριλίου με την ήττα των επαναστατών, την σύλληψη των πρωταιτίων (ανάμεσα τους ο Πάνος Κορωναίος) και την θριαμβευτική είσοδο των κυβερνητικών στρατευμάτων στην πόλη. Η εξέγερση στο Ναύπλιο όμως, συνοδεύτηκε από μια σειρά μικρές εξεγέρσεις και σε άλλα σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, μικρότερης κλίμακας βέβαια, όπως στην Νάξο, στην Καλαμάτα και στην Χαλκίδα. Και στην ΣΥΡΟ.
Η εξέγερση της Σύρου και ο Νικόλαος Λεωτσάκος,
Προς τα ξημερώματα της Τετάρτης 28 Φεβρουαρίου 18622 ο ανθυπολοχαγός του Πεζικού Ν. Λεωτσάκος, που δεν είχε κρύψει την αντίθεσή του για το ότι χυνόταν αδελφικό αίμα, μαζί με το υπό τη διοίκησή του μικρό στρατιωτικό τμήμα, το μόνο τότε στο νησί, το οποίο αποτελούσε και μέρος του τάγματος του αρχηγού της Επανάστασης στο Ναύπλιο Αρτέμη Μίχου, μετέβη στην κεντρική πλατεία της Ερμούπολης και πυροβολώντας και φωνάζοντας «ζήτω το Έθνος», «ζήτω το Σύνταγμα» κάλεσε τους προσερχόμενους πολίτες να οπλιστούν για τον εθνικό σκοπό. Λίγο μετά, ο Λεωτσάκος ακολουθούμενος από 30 στρατιώτες, τον υπαρχηγό του ανθυπολοχαγό πυροβολικού Περικλή Μωραϊτίνη (γιο του Αριστείδη Μωραϊτίνη προέδρου του Αρείου Πάγου και μέλλοντος Πρωθυπουργού) και όλο τον πληθυσμό του νησιού κατευθύνθηκε στην πλατεία της Ερμούπολης και κήρυξε την επανάσταση κατά του Όθωνα, διακόπτοντας την τηλεγραφική επικοινωνία με την Αθήνα. Ορίστηκε μια οκταμελής επιτροπή για να διαχειριστεί τις τύχες του αγώνα, ο Λεωτσάκος κατέλαβε το Νομαρχιακό μέγαρο όπου κατάσχεσε το κρατικό ταμείο (είχε περίπου 40.000 δρχ), κατέλαβε τα ατμόπλοια “Καρτερία” και “Όθων”, ενώ αποφυλάκισε όλους τους κρατούμενους που πύκνωσαν τις τάξεις των επαναστατών.
Στην εξέγερση προσχώρησε ο πλοίαρχος της “Καρτερίας” Βασίλειος Ορλώφ, ενώ ο Νομάρχης κι όσοι έμειναν πιστοί στον Όθωνα κατέφυγαν στην Άνω Σύρο όπου εξόπλισαν πολίτες και ενημέρωσαν την Αθήνα για την εξέγερση. Στο κίνημα προσχώρησαν ο ευρισκόμενος εκεί ως εξόριστος ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Περικλής Μωραϊτίνης, γιος του προέδρου του Αρείου Πάγου Αριστείδη Μωραϊτίνη, ο σχολάρχης Αριστοτέλης Τσάτσος, πολλοί δυσαρεστημένοι με το καθεστώς Ερμουπολίτες, μεταξύ των οποίων έμποροι, δικηγόροι κ.λπ., καθώς και παρεπιδημούντες εμπορευόμενοι, ναυτικοί και άλλοι που για διαφόρους λόγους, κυρίως οικονομικούς, βρίσκονταν στο νησί. Οι πολλοί, ο λαός, ο όχλος για άλλους, οπλίστηκαν με όπλα που πάρθηκαν από τη Χωροφυλακή, τους πυροσβέστες που προσχώρησαν στο κίνημα, την ατμοπλοϊκή εταιρεία, από καταστήματα και αποθήκες. Όσοι ήταν έγκλειστοι στις φυλακές αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο νομάρχης και ο μοίραρχος της Χωροφυλακής, μπρος στο μέγεθος των εξεγερ- θέντων, δεν πρόβαλαν καμία αντίσταση και μαζί με τον εισαγγελέα, τον ταμία και τις άλλες δημόσιες αρχές κατέφυγαν στην Άνω Σύρο, που παρέμεινε πιστή στο καθεστώς.
Η τηλεγραφική επικοινωνία διακόπηκε. Οι αρχηγοί του κινήματος, «επί κεφαλής μεγίστου αριθμού οπλοφόρων», έσπευσαν στο δημαρχείο και με ένοπλους απεσταλμένους κάλεσαν τις δημο- τικές αρχές να συνέλθουν εκτάκτως. Ο δήμαρχος Αμβρόσιος Δαμαλάς και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, μεταξύ των οποίων και σημαντικοί παράγοντες της πόλης, προσχώρησαν στα αιτήματα των στασιαστών: με απανωτά ψηφίσματα επιδοκίμασαν το «κίνημα του λαού της Ερμουπόλεως» και συμμερίστηκαν τις αρχές του, διόρισαν επταμελή επιτροπή από δημοτικούς συμβούλους και εκπροσώπους των πολιτών για να συνεδριάζει διαρκώς από κοινού με το Δημοτικό Συμβούλιο και την τριμελή στρατιωτική επιτροπή που εκπροσωπούσε το κίνημα (Λεωτσάκο, Μωραϊτίνη, Τσάτσο), συνέστησαν στη διεύθυνση της Ελληνικής Ατμοπλοϊκής Εταιρείας να παραχωρήσει στους στασιαστές τα ατμόπλοια «Καρτερία» και «Όθων», ενέκριναν να δοθούν στους εξεγερθέντες μεγάλες ποσότητες πυρίτιδας και σφαιρών, και, επειδή τελικά δεν εξασφαλίστηκε πρόσβαση στα ευρισκόμενα στο δημόσιο ταμείο ποσά, εγγυήθηκαν τη χορήγηση από το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας 50.000 δραχμών στη στρατιωτική επιτροπή για τις ανάγκες του κινήματος.
Το πρωί της επομένης (Πέμπτη, 1 Μαρτίου) οι στασιαστές, αφού όπλισαν με κανόνια την «Καρτερία» –το άλλο ατμόπλοιο, ο «Όθων», δεν χρησιμοποιήθηκε, γιατί κρύφτηκαν οι μηχανικοί του επιβίβασαν σ’ αυτήν το τμήμα της φρουράς Σύρου, πυροσβέστες και ένοπλους πολίτες και αφού παρέλαβαν και ένα μικρό στρατιωτικό απόσπασμα που βρισκόταν στην Τήνο, έπλευσαν συνολικά 200 περίπου άνδρες, με πλοίαρχο τον Β. Ορλώφ, προς την Κύθνο για να απελευθερώσουν τους εκεί 10 πολιτικούς κρατούμενους, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Επ. Δεληγιώργης, Δ. Καλλιφρονάς, Αθ. Πετσάλης και Οδ. Ιάλεμος. Η απελευθέρωση έγινε χωρίς προβλήματα, οι πρώην κρατούμε- νοι καθώς και ο στρατηγός Σωνιέ που επίσης βρισκόταν εκτοπισμένος στην Κύθνο, επιβιβάστηκαν στην «Καρτερία» και, όπως φαίνεται, οι στασιαστές σκόπευαν να μεταβούν στη Χαλκίδα, να απελευθερώσουν και τους εκεί πο λιτικούς κρατουμένους και μετά να αποβιβαστούν στην Αττική. Πριν όμως απομακρυνθούν από την ακτή, έφτασε ο ατμοδρόμων «Αμαλία», τον οποίο η κυβέρνηση είχε στείλει στην περιοχή. Η «Αμαλία», έχοντας μεγαλύτερη δύναμη πυρός, ανάγκασε την «Καρτερία» να προσορμιστεί. Οι στασιαστές αποβιβάστηκαν, ακολούθησε συμπλοκή με τα πιστά στον Όθωνα στρατεύμα- τα, τα οποία με επικεφαλής τον λοχαγό Δ. Τσίρο βγήκαν κι αυτά στην ξηρά. Νίκησαν τελικά οι κυβερνητικοί. Μεταξύ των νεκρών ήταν και οι Λεωτσάκος και Μωραϊτίνης, και από τους αντικυβερνητικούς πολιτικούς ο φοιτητής Αγα- μέμνονας Σκαρβέλης, γιος του συνταγματάρχη Νικολάου Σκαρβέλη. Στους κυβερνητικούς περιήλθε και η «Καρτερία» με όσα έφερε πολεμοφόδια και χρήματα. Την επομένη (Παρασκευή, 2 Μαρτίου), ο Τσίρος επιβίβασε στην κυρι- ευθείσα «Καρτερία» τους συλληφθέντες πολιτικούς κρατούμενους και τους αιχμαλώτους από τους ηττηθέντες αντικυβερνητικούς και με ένα τμήμα των δυνάμεών του έπλευσε προς τη Σύρο. Οι ένοπλοι στασιαστές στην Ερμούπολη, βλέποντας το πλοίο να πλησιάζει, έσπευσαν στην προκυμαία, ενώ άλλοι επιβιβάζονταν σε πλοιάρια για να το προϋπαντήσουν, νομίζοντας ότι επέστρε φε με τους απελευθερωθέντες κρατούμενους της Κύθνου, και αναφωνούσαν «ζήτω το Σύνταγμα», «ζήτω η Ελευθερία». Πάγωσαν όμως, όταν διαπίστω- σαν την πραγματικότητα και άκουσαν τις φωνές του Τσίρου και των ανδρών του: «Ζήτω ο Βασιλεύς», «ζήτω η τάξις», «κάτω η συνωμοσία». Ο νομάρχης, που βρισκόταν ακόμη στην Άνω Σύρο, ενισχυμένος πλέον από την άφιξη των κυβερνητικών δυνάμεων, κάλεσε, στις 2 Μαρτίου, τους στασιαστές να παραδώσουν τα όπλα και να υποταχθούν στους νόμους. Η δημοτική αρχή, αφού διαπίστωσε ότι τα πολεμικά πλοία της Αγγλίας και της Γαλλίας, που βρίσκονταν στο λιμάνι, είχαν αυστηρές οδηγίες να μην αναμιχθούν στη διαμάχη αλλά μόνο να προστατεύσουν τους ξένους υπηκόους, αποκήρυξε, το Σάββατο 3 Μαρτίου, τις υπέρ των επαναστατών αποφάσεις της και επανέφερε σε ισχύ παλαιότερο ψήφισμά της (της 4ης Φεβρουαρίου) με το οποίο είχε αποδοκιμάσει το κίνημα του Ναυπλίου. Είχε προηγηθεί η πλήρης επικράτηση των κυβερνητικών με την άφιξη στη Σύρο την ίδια μέρα και του ατμοδρόμωνα «Αμαλία», που αποβίβασε ενόπλους για να φρουρούν το τελωνείο, το ταμείο και άλλα δημόσια κτήρια. Ο νομάρχης τότε κατέβηκε από την Άνω Σύρο στην Ερμούπολη και ανέλαβε πάλι τα καθήκοντά του. Μαζί του επέστρεψαν και οι λοιπές αρχές: ο αντιεισαγγελέας, ο μοίραρχος της Χωροφυλακής, ο λιμενάρχης, ο ταμίας, ο αστυνόμος, ο ειρηνοδίκης κ.λπ. Η επάνοδος των αρχών έγινε χωρίς να υπάρξει οιαδήποτε αντίσταση από τους ένοπλους στασιαστές, οι οποίοι παρέδωσαν τα όπλα.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζετε ότι η εξέλιξη έδειξε ότι οι υπολογισμοί του Λωτσάκου ήταν λανθασμένοι καθώς οι επαναστάτες έχασαν πολύτιμο χρόνο πλέοντας προς την Κύθνο. Ο κυβερνητικός ατμοδρόμων κάλυψε την απόσταση γρήγορα και συνάντησε την “Καρτερία” κοντά στην Κύθνο το πρωί της 1ης Μαρτίου 1862, την κανονιοβόλισε και την καταδίωξε με ένταση. Η “Καρτερία”, η οποία στον ιστό της έφερε κόκκινη επαναστατική σημαία αντί της Ελληνικής, κατέφυγε σε ένα μικρό λιμανάκι της Κύθνου την Αγία Ειρήνη, όπου αποβιβάστηκε ο Λεωτσάκος, ο Μωραϊτίνης και οι υπόλοιποι επαναστάτες.
Ο Λεωτσάκος οδήγησε τους επαναστάτες στην πρωτεύουσα του νησιού όπου απελευθέρωσε εύκολα τους φυλακισμένους οι οποίοι ενώθηκαν με τους επαναστάτες, οι οποίοι όμως διασκορπίστηκαν στην γύρω περιοχή χωρίς τάξη και οι περισσότεροι έβλεπαν με αγωνία τον κυβερνητικό ατμοδρόμωνα και τις κινήσεις του. Ο Λεωτσάκος με ελάχιστους οπλίτες κατέλαβε ένα ύψωμα κοντά στον όρμο των Λουτρών για να αντιμετωπίσει τους κυβερνητικούς. Η θέση που διάλεξε όμως ήταν λανθασμένη καθώς ο Μπαλάσκας με εύστοχα πυρά από την “Αμαλία” βομβάρδιζε ανηλεώς τις θέσεις τους, ενώ ήδη ένα απόσπασμα των κυβερνητικών είχε καταλάβει μια υψηλότερη κοντινή θέση απειλώντας τους επαναστάτες.
Αυτά! Ψάξτε περισσότερο και μόνοι σας αυτήν την σημαντική «λεπτομέρεια της Συριανής Ιστορίας που συγκλόνισε την Ελλάδα και την Ευρώπη και παραλίγο να στοιχίσει την συνοχή και την εύθραυστη δομή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Προς τιμή και θύμηση όλων αυτών των γεγονότων η πλατεία Μιαούλη αρχικά ονομαζόταν Πλατεία Οθωνα, μετά ονομάστηκε Πλατεία Λεωτσακου και τελικά Πλατεία Μιαούλη.
ΠΗΓΕΣ. istorikathemata.com ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΟΥΚΟΣ Η ΑΝΤΙΟΘΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ , Ιστορία της Ελλαδος, Wikipedia. syros agenda.
Γράφει:O δημοσιογράφος και Ιστορικός Παναγιώτης Κουλουμπής
