Εκεί βρεθήκαμε την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου , θέλοντας να γνωρίσουμε απο κόντα αυτόν τον άνθρωπο που τόσο ζεστά μας μιλούσε απο το τηλέφωνο όταν τον καλέσαμε να του πούμε οτι μέρος των εσόδων απο τις πωλήσεις μας θέλουμε να τα προσφέρουμε στο ¨καταφύγιο αγάπης “ .
Ο κύριος Κώστας Βιταλάκης και η εξαιρετική σύζυγος του κυρία Σοφία Βιταλάκη συνταξιούχοι υπάλληλοι του νοσοκομείου Σωτηρία που εδώ και 35 χρόνια βρίσκονται στο πλευρό των άπορων και ευπαθών ομάδων.
Στην αρχή μας είπαν πως περίπου στις αρχές 1990 μέσα σε ένα σουβλατζίδικο στο Μενίδι με κάτι φίλους πήραν κάτι σουβλάκια και βγήκαν έξω να τα μοιράσουν στους άστεγους ,τότε κατάλαβαν πόση ανάγκη έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι για λίγη συντροφία και λίγη κουβέντα , τότε βεβαια μας λένε δεν ήταν όπως σήμερα !
Αργότερα νοικιάζουν ένα χώρο στην οδό Ευριπίδου 90 ,στην συνέχεια μεταφέρονται στην οδό Γερανίου , τα έξοδα όπως μας εξηγεί ήταν πολλά , μένει σχεδόν μόνος σε αυτή την προσπάθεια, η ομάδα των φίλων διαλύεται και εκεί που πλέον έρχεται η απογοήτευση συμβαίνει το ¨Θαύμα ¨ το πως δεν έχει σημασία , σημασία έχει πως του προσφέρουν τον χώρο της οδού Ευριπίδου 14 εκεί που μέχρι και σήμερα κάθε Τρίτη και Πέμπτη μπορούν να πηγαίνουν οι άποροι και άστεγοι να πλυθούν και να πλύνουν τα ρούχα τους και όσο περιμένουν για τα καθαρά τους ρούχα, τους προσφέρουν καφέ και φαγητό.
Ο κύριος Βιταλάκης που βρίσκεται στο πλευρό των αστέγων εδώ και τόσα χρόνια μας εξηγεί πως οι ανάγκες συνεχώς αυξάνονται, έχουν ανάγκη απο ψωμί , μακαρόνια , κατεψυγμένα προϊόντα και είδη όπως σαπόυνια , απορρυπαντικά και οτι έχει άναγκη ένα νοικοκυριό.
650 ψυχές κάθε βδομάδα περνούν απο την στοά της οδού Ευριπίδου 14 .
Ολα αυτά τα συζητήσαμε στον 7ο όροφο του κτιρίου μέσα σε μια κουζίνα που σίγουρα πιο καθαρή δεν έχω δει ουτε στο πιο ακριβό εστιατόριο!
Μας ανεβάζει στον 8ο όροφο , στα μπάνια οπως μας είπε .
Εκεί το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε δύο κυρίες που με κοιτουν και χαμογελούν , τέτοιο χαμόγελο απο μια άγνωστη σκέφτομαι … ήταν ένα χαμόγελο που με έκανε και ένιωσα και αμήχανα , στιγμιαία ρωτάω τον κ.Κώστα αν οι κυρίες δουλέουν εδώ και η απάντηση του με αφοπλίζει ΟΧΙ κορίτσι μου μόλις έφεραν τα ρούχα τους και ετοιμάζονται να κάνουν το μπάνιο τους .
Σκύβω το κεφάλι , βάζω τα γυαλιά ηλίου και ακούω πάλι την φωνή του κ. Κώστα να μου λέει ,ετσι έκανε και η γυναίκα μου έκλαιγε και στεναχωριόταν κάθε φορά που ερχόταν εδώ και την απείλησα πως δεν θα ξανάρθει , έτσι είναι η ζωή κορίτσι μου λέει άλλωστε βλέποντας συνέχεια κάτι το συνηθίζεις !
Ο στόχος του καταφυγίου είναι να στηρίζουν αυτούς τους ανθρώπους για όσο έχουν ανάγκη , να τους βοηθήσουν να ενταχθούν πάλι στην κοινωνία και να πάρουν πίσω όσα τόσο βιαία στερήθηκαν .
Και τελικά κάτι απλό που θεωρούμε δεδομένο και καθημερινή συνήθεια αυτό το ¨κλείδι¨ του σπιτιού μας που πάντα κουβαλάμε για κάποιους ανθρώπους απλά δεν υπάρχει .
Η ζωή τελικά είναι μια περίεργη ιστορία και η αξιοπρέπεια κάτι πολύ σπάνιο, στην οδο Ευριπίδου 14 υπάρχει και αξιοπρέπεια και αρχοντιά!
Πηγή:logiki feel the powerof words
