Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΓΙΝΕ ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΣΥΡΟΥ

ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΑΦΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΣΕΙ Η ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ, ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ, ΟΙ ΞΥΛΙΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ, ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΤΑ ΠΑΧΙΑ ΑΔΕΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΙΚΩΝ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΥΜΕΝΩΝ ΠΟΛΥΛΟΓΑΔΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΣ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ Η ΣΥΡΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΟΥΧΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ. ΠΟΙΟΣ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΥΤΟ. ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ/ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΧΘΕΣΙΝΩΝ ΠΑΡΕΒΡΙΣΚΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΓΙΟΡΤΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΤΕ ΕΧΟΥΝ ΜΠΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ
διαβάστε λοιπόν αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο.

Καλήμερα σας Καλή Εβδομάδα. Χθες λοιπόν εορτάσαμε για μαι ακόμα φορά την εορτή του Αγίου Νικολάου! Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείτε από τους σημανικότερους Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ένας από τους σημαντικότερους Αγίους σε διεθνές επίπεδο ανεξαρτήτως Εθνικότητας , θρησκευτικού Δόγματος, Γεωπολιτικής θέσης και γενικών θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλούσιους και έτυχε επιμελημένης μόρφωσης. Δραστηριοποιηθηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. στα Μύρα της Λυκίας. Η Λυκία βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Μικράς Ασίας. Συνορεύει στα δυτικά με την Καρία, στα βόρεια με τη Φρυγία, στα βορειανατολικά με Πισιδία και στα ανατολικά με τη Παμφυλία.
Η Λυκία στα βάθη των αιώνων είχε πολλές ονομασίες που μας παραδίδουν οι αρχαίοι συγγραφείς. Ο Ησύχιος την αποκαλεί Γιγαντία και Τελμιλία και λέει αυτό ήταν το όνομα της πριν ονομαστεί Λυκία . Ο Παυσανίας με τον Ηρόδοτο λένε ότι λεγόταν Μιλυάδα, με την εγκατάσταση των Κρητών του Σαρπηδόνα μετά ονομάστηκε σε Τερμιλία. Με την έλευση στην περιοχή του Λύκου ονομάστηκε Λυκία.

Ο άγιος Νικόλαος απεδήμησε ειρηνικά στις 6 Δεκεμβρίου του έτους 343. Μετά τον θάνατο του ονομάστηκε «μυροβλύτης», καθώς σύμφωνα με την παράδοση της χριστιανικής θρησκείας, τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο, όπως και άλλων αγίων. Τα λείψανά του διατηρήθηκαν στα Μύρα της Λυκίας έως και τον ενδέκατο αιώνα, όπου το 1087 κάποιοι ναύτες τα αφαίρεσαν και τα μετέφεραν στην Ιταλία, στην πόλη Μπάρι, όπου τοποθετήθηκαν στο Ναό του Αγίου Στεφάνου. Λέγεται ότι κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας άρχισε να αναβλύζει τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, ενώ αρκετοί λιποθυμούσαν από την ευωδία του μύρου αυτού.
Η μνήμη του γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου τόσο από την Ορθόδοξη, όσο και από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

«Στην εκκλησία της Ρωσίας ο Άγιος Νικόλαος κατέχει, αμέσως μετά τον Χριστό και την Παναγία, την πρώτη θέση στη θέση στη συνείδηση του Ρωσικού λαού. Στα τέμπλα των Ρωσικών Εκκλησιών η εικόνα του Αγίου Νικολάου τοποθετείται δίπλα στην εικόνα του Χριστού, δηλαδή στη θέση που προορίζεται για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.»

Στη συνείδηση των Ερμουπολιτών ο Άγιος Νικόλαος κατέχει ξεχωριστή θέση. Είναι ο κύριος προστάτης, ο Πολιούχος της Ερμουπόλεως. Ο 19ος αιώνας, αλλά κυρίως η περίοδος από το 1824 μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, υπήρξε εποχής εθνικής αναδημιουργίας και πίστεως στις ιδέες που θεμελίωσαν την ελεύθερη ύπαρξή μας.

Από το 1841 είχε αποφασίσει ο Δήμος Ερμουπόλεως την ανέγερση μιας νέας εκκλησίας και πολλά σχέδια έγιναν γι’ αυτήν. Το 1847 ο Λ. Ζαβός κατασκεύασε ξύλινη μακέτα του ναού. Το τελικό σχέδιο του Γ. Μεταξά χαλκογραφήθηκε και κυκλοφόρησε για να προσελκύσει ευεργέτες. Πολλοί αρχιτέκτονες πήραν μέρος στην ολοκλήρωσή του, με κυριότερους τους: Α. Ζηνόπουλο, Ι. Βλυσίδη, Δ. Ελευθεριάδης και τον Γάλλο J. Vaugarni.

Στην περίοδο αυτή επιχειρήθηκε παράλληλα με την πολιτική και η θρησκευτική αναδιοργάνωση της Σύρου και η στερέωση της Ορθοδοξίας μέσα στα πλαίσια της εκκλησιαστικής και εθνικής παραδόσεως του λαού μας.

Για τα οικοδομικά του σχέδια ενδιαφέρθηκε προσωπικά ο Βασιλιάς Όθων. Αφού ο ίδιος τα υπέγραψε, τα επικύρωσε με Βασιλικό Διάταγμα του 1851, στο οποίο αναφέρεται επί λέξει: «Πάσα μεταρρύθμισις εις τα σχέδια ταύτα, η οποία ήθελε τυχόν φανή αναγκαία να επενεχθή εις αυτά προς ελάττωσιν της δαπάνης ή προς εκπλήρωσιν άλλου τινός σκοπού θέλει υποβάλλεσθαι εις την Ημετέραν έγκρισιν»!

Ο βασιλεύς Όθων μετά τη δεύτερη επίσκεψη του στη Σύρο, που έγινε στις 30 Ιανουαρίου 1836, θέλοντας να βοηθήσει την οργάνωση και σωστή διαμόρφωση της πόλεως διέταξε τον Βαυαρό υπολοχαγό του Μηχανικού Wilhelm Van Weiler να μεταβεί στη Σύρο και να συντάξει το σχέδιο της Ερμουπόλεως. Το βασιλικό αρχικό σχέδιο εγκρίθηκε με το Β. Διάταγμα της 18/30-8-1837.

Τον Απρίλιο του 1837 η πρώτη μετά τη Δημογεροντία Δημοτική αρχή με Δήμαρχο της Ερμουπόλεως τον Νικόλαο Πρασακάκη υπέδειξε στον αρχιτέκτονα Weiler να προβλέψει στο σχέδιο πόλεως μεγάλο οικόπεδο στην ωραία θέση «Τερψιθέα» της συνοικίας «Εγριπιώτικα» το οποίο θα χρησιμοποιείτο για την οικοδόμηση κεντρικού ναού. Στο οικόπεδο αυτό υπάρχει σήμερα ο Μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Νικολάου. Η συνοικία Εγριπιώτικα πήρε την ονομασία αυτή γιατί εκεί είχαν εγκατασταθεί οι καταγόμενοι από την Έγριπο δηλ. οι Ευβοείς.

Πέρασαν αρκετά χρόνια. Χρήματα είχαν από συνδρομές των πιστών τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την επισκευή του Ιερού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Το Δημοτικό Συμβούλιο το 1841 με απόφαση του απολύει τον Δημοτικό αρχιτέκτονα Βαυαρό Weiler και προσλαμβάνει τον μηχανικό Εμμ. Ψύχα.

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1841 διατυπώθηκε πρόταση του Δημάρχου ότι είναι ανάγκη αλλά και κατάλληλη χρονική στιγμή, για να προσδιορισθεί το όνομα του Ναού που θα εγερθεί στη θέση «Τερψιθέα» με σκοπό να καταχωρηθεί στο βιβλίο των συνδρομών το οποίο θα δοθεί στην επιτροπή. Ακολούθως ενεκρίθη κατά πλειοψηφία ο ναός να ονομασθεί «Άγιος Νικόλας». Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη ανακοίνωση του ονόματος του ναού.

Η εικόνα του Αγίου Νικολάου ιστορήθηκε και επαργυρώθηκε στη Μόσχα το 1852 «δαπάνη της Ορθοδόξου δούλης του Θεού Σοφίας θυγατρός Μπερναρδάκη, εκ πόλεως Ταγανρόγ», όπως αναφέρει η αφιερωματική επιγραφή στο υποπόδιο του Αγίου.

Ο μεγαλοπρεπής ναός θεμελιώθηκε από τον Μητροπολίτη Κυκλάδων Δανιήλ Κοντούδη στις 28 Φεβρουαρίου 1848, σε σχέδια του Γ. Μεταξά και εγκαινιάστηκε επισήμως στις 14 Σεπτεμβρίου 1870 από τον Αρχιεπίσκοπο Σύρου Αλέξανδρο Λυκούργο, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο εσωτερικός διάκοσμος.
Μεγάλοι δωρητές και ευεργέτες υπήρξαν η Βασίλισσα Όλγα (προσέφερε 3.000 λίρες για την αποπεράτωση των καμπαναριών και τέσσερις φανούς της βασιλικής άμαξας, που μέχρι σήμερα περικοσμούν το εσωτερικό του ναού), ο τσάρος Νικόλαος, ο βαρόνος Σίνας, η οικογένεια Σταματίου Πρωίου, ο Δημ. Βαφιαδάκης, οι πλοιοκτήτες Νικόλαος και Μηνάς Ρεθύμνης και άλλοι.

Τον Απρίλιο του 1850 πραγματοποιήθηκε η πρώτη λειτουργία και έγινε και έρανος για να συνεχιστεί η κατασκευή η λειτουργία έγινε μόνο με χτισμένο το ιερό, Δήμαρχος ήταν ο Νικ. Γιαγτζής.

Η επίσημη έγκριση του σχεδίου έγινε 28-10-1851.

Το 1854 σταμάτησαν οι εργασίες και οι εισφορές γιατί ένα ανέλπιστο γεγονός συνετέλεσε. Αιτία η διάδοση της νόσου χολέρας. Μεταδόθηκε από τον Πειραιά από στρατιώτες Άγγλους και Γάλλους που μεταφέρονταν από την Κριμαία.

Δήμαρχος τότε ήταν ο Αμβρόσιος Δαμαλάς ο σπουδαιότερος Δήμαρχος Ερμουπόλεως που αντιμετώπισε τη χολέρα γρήγορα και δραστικά, πέθαναν μόνο 300 περίπου άνθρωποι.

Έφυγαν τότε πολλοί κάτοικοι από την Ερμούπολη, οι πλούσιοι Συριανοί στις καλύτερες περιοχές του νησιού, δημιούργησαν θέρετρα στο Επισκοπείο, Μάννα, Χρούσσα, Παρακοπή, Ποσειδωνία κ.λ.π.

Το 1857 ο Δραγούμης γράφει… «είναι η εργασία των μαρμάρων, άτινα κοσμούσιν αφθόνως το μέτωπον, τας πλευράς και τον θόλον αυτής, λελαξευμένα μετ’ απαραμίλλου λειτουργίας και χάριτος υπό εγχωρίων τεχνιτών κατ’ αρχαίον ρυθμόν. Χρησιμεύουσιν ως αψευδείς μαρτυρία ότι η αρχαία τέχνην και φιλοκαλία δεν ίσχυσε να εξαφανίση η βαρβαρότης…»

Ο π. Γρηγόριος Μαραγκός, υπηρέτησε με αφοσίωση και αυταπάρνηση το ναό του Αγ. Νικολάου για 62 χρόνια. Μαζί με τον π. Τιμόθεο Δραγάση που υπηρέτησε για 56 χρόνια στον ιερό ναό, αποτέλεσαν την δυάδα των ιερέων που είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του ναού. Οι δύο ιερείς με το παράδειγμά τους, μορφώνουν τον κλήρο διδάσκουν το λαό, ελκύουν τους πιστούς στην εκκλησία και συγκρατούν τους Ορθόδοξους στο δρόμο του Θεού.

Για τις αγγλοσαξονικές χώρες ο Άγιος, του οποίου η μνήμη τιμάται στις 6 Δεκεμβρίου, κατέχει την θέση την οποία στην Ελληνική Χριστιανική πίστη παράδοση καταλαμβάνει ο Μέγας Βασίλειος. Επιπλέον κατά την ρωσική ορθόδοξη αγιολογική παράδοση, ο πρώτος σε κατάταξη άγιος είναι ο Άγιος Νικόλαος. Στα τέμπλα μάλιστα των Ρώσικων εκκλησιών η εικόνα του Αγίου Νικολάου έχει τη θέση που η Ελληνορθόδοξη εκκλησία παραχωρεί στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο Αγ. Νικόλαος έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο που έγινε το 325 μ.χ. στην Νίκαια της Βιθυνίας και καταπολέμησε τις διδασκαλίες του Αρείου. Λέγεται ότι κατά τη Σύνοδο χαστούκισε τον Άρειο και ο Μέγας Κωνσταντίνος τον φυλάκισε. Όταν επέστρεψε από τη Σύνοδο, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Παντού ο Άγιος Νικόλαος, ο θαλασσινός άγιος αποτελεί ευλαβικό προσκύνημα όχι μόνο του λαού μας αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Κατά την διάρκεια της πρώτης Σταυροφορίας μεταφέρθηκε το λείψανό του από τον Ναό που βρίσκεται στη Λυκία, στην πόλη Μπάρι της Ιταλίας.

Απότμημα των οστών υπάρχει στον εδώ Ναό που μας δώρισε ο καρδινάλιος του Μπάρι.

ΠΗΓΕΣ: Από το βιβλίο του Αριστείδη Μιλτ. Λουϊζίδη, Μ. Καραγάτσης, Η Μεγάλη Χίμαιρα, Δ.Βικέλας, Η ζωή μου, Δημήτρης Χάλαρης ,wikipedia. προσωπικές έρευνες και μελέτες.