Ξυπνάς το πρωί. Είσαι 5. Η μαμά σε ετοιμάζει για τον παιδικό σταθμό και κάτι μουρμουράει με τον μπαμπά. Δεν είναι καλά τελευταία, σου το είπε και ο φανταστικός σου φίλος. Σε βάζει απότομα στο αυτοκίνητο σχεδόν τραβώντας σε από το μπουφάν και ο μπαμπάς, της φωνάζει κάτι για λεφτά και για τα κορδόνια που σου τα έδεσε στραβά.
«Θα μάλωναν άραγε, αν ήταν ίσια;» αναρωτιέσαι και προσπαθείς να τα λύσεις και να τα φτιάξεις από την αρχή. Φτάνεις στον παιδικό σταθμό, η μαμά σε φιλάει και φεύγει βιαστικά. Παίζεις οικογένεια με τη Γεωργία και τον Γιαννάκη. Η Γεωργία κάνει τη μαμά, ο Γιαννάκης τον μπαμπά και εσύ το παιδί. «Πάλι εγώ το παιδί; Εγώ θέλω να είμαι η μαμά. Να μην μαλώνω με τον μπαμπά. Να μην μαλώνω το παιδί, επειδή μαλώνω με τον μπαμπά» σκέφτεσαι. Σύντομα αποχωρείς από το παιχνίδι. Το μεσημέρι έρχεται να σε πάρει η Κα Ντίνα. Είναι η μόνη ώρα της μέρας, που παίζεις χωρίς να φοβάσαι ότι κάποιος γύρω σου, θα τσακωθεί. Η μόνη ώρα της μέρας που είσαι στ΄αλήθεια παιδί.
Ξυπνάς το πρωί. Eίσαι 10. Σηκώνεσαι μισή ώρα νωρίτερα να διαλέξεις τί θα βάλεις για να αρέσεις στον Θωμά. Ο μπαμπάς σου το έχει καταλάβει και σε «πειράζει». Στο «παιχνίδι» μπαίνει και η μαμά, κάπως πιο αυστηρή, που σου θυμίζει οτι προηγούνται τα μαθήματα και όχι τ΄αγόρια. Ντύνεσαι και βγαίνεις από το δωμάτιο. Κάθεσαι με τον μπαμπά σου στη κουζίνα και πρίν φάτε πρωϊνό, χαιρετάτε τη μαμά που φεύγει βιαστικά για τη δουλειά. Ο μπαμπάς είναι άνεργος ένα χρόνο τώρα αλλά ελπίζει πως κάτι θα βρεθεί. «Τόσα πτυχία, τόσα διδακτορικά, θα υπάρχει μια θέση και για εμένα» σου λέει για να μην σε στενοχωρήσει αλλά τον έχεις δει πολλές φορές να απελπίζεται και να τραβάει ελαφρά τα μαλλιά του προς τα πίσω, όταν παίρνει από τους υποψήφιους εργοδότες, ακόμα ένα «Όχι». Πας στο σχολείο, έχετε Φυσική. Κάθεσαι δίπλα στον Θωμά και σου εξηγεί το νόμο του Νεύτωνα. Είναι πολύ γλυκός και μοιάζει με τον μπαμπά σου. Στο σχόλασμα, μια συμμαθήτριά σας, σου δίνει πρόσκληση σε πάρτυ και σου λέει πως θα έρθει και ο Θωμάς. Πετάς απ” τη χαρά σου και στο δρόμο για το σπίτι σκέφτεσαι τί θα φορέσεις και πόσο όμορφη θα γίνεις για να σε προσέξει. Μπαίνεις στο σπίτι και βλέπεις τη μαμά με τον μπαμπά να μιλούν έντονα στο σαλόνι. «Γιατί είσαι εδώ τέτοια ώρα μαμά;» τη ρωτάς. Την απέλυσαν. «Κάτι θα βρεθεί» σου λέει και ζορίζει το χαμόγελο στα χείλη της. Το ίδιο που είχε και ο μπαμπάς σου, πρίν ένα χρόνο όταν κι εκείνος σου έλεγε «Κάτι θα βρεθεί». Δύο μήνες μετά, μετακομίζετε σε φθηνότερο σπίτι σε άλλη περιοχή και κλαις που δεν θα ξαναδείς τον Θωμά. Που πρίν καν χαρείς τον πρώτο σου έρωτα, γίνεται ανάμνηση…
Δεν ξυπνάς το πρωί. Γιατί δεν κοιμήθηκες. Είσαι 16 και ο καθηγητής των Μαθηματικών, σας έχει λιώσει. Όλη νύχτα διάβαζες για το διαγώνισμα και το απόγευμα έχεις και φροντιστήριο. Πετάγεσαι μέχρι τη κουζίνα να φτιάξεις ένα φραπέ, τον τρίτο της ημέρας ή καλύτερα της νύχτας. Η μητέρα σου, τον έχει ήδη φτιάξει και σε περιμένει να πιείτε καφέ μαζί. Είναι ευκαιρία να της πεις πως βρήκες δουλειά στο απέναντι μπαράκι και ότι πρέπει να πας γιατί δεν βγαίνει αλλιώς. «Με τίποτα ξέχνα το!» σου λέει. «Μα γιατί ρε μαμά; Αφού δεν βγαίνουμε, γιατί να μην πηγαίνω μερικές ώρες να παίρνω κάτι παραπάνω; Τόσα έξοδα έχουμε!» λες και θυμώνεις που δεν σε καταλαβαίνει. «Το δικό μου το παιδί, δεν δουλεύει σε μπαράκια. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα. Ξέρεις τί σημαίνει νύχτα;». «Εσύ ξέρεις τί σημαίνει χρωστάμε στο φροντιστήριο και ντρέπομαι τους καθηγητές;» της απαντάς και σκύβει το κεφάλι. Πρίν ένα χρόνο χάσατε τον πατέρα σου και από τότε, δυσκολεύεστε οικονομικά. Χρωστάει 3 μήνες δίδακτρα. Δεν έπρεπε να της το χτυπήσεις, τη πλήγωσες. Δεν σου λέει τίποτα. Χύνει τον υπόλοιπο καφέ στον νεροχύτη και φεύγει χωρίς να σε χαιρετίσει. Γυρίζεις πίσω στο δωμάτιό σου, παίρνεις τη σάκα σου και φεύγεις για το σχολείο. Στο δρόμο μια κοπέλα στην ηλικία σου, μοιράζει φυλλάδια που διαφημίζουν κάποιο φροντιστήριο. «Δεν τη καταλαβαίνω τη μάνα μου ρε φίλε. Έχουμε το φροντιστήριο 3 μήνες απλήρωτο και αυτή λέει να μην πάω για δουλειά!» λες στον κολλητό σου και κουνάει το κεφάλι του, σαν να συμφωνεί. Το απόγευμα μετά το φροντιστήριο, γυρίζεις στο σπίτι και βρίσκεις επάνω στο τραπέζι 600 ευρώ. «Πάρ” τα να πληρώσεις τα χρωστούμενα. Αλλά σε μπαράκι δεν θα πας!» σου λέει η μάνα σου και κλείνεται στο δωμάτιό της. Θα πας στο μπαράκι κι ας λέει. Σήμερα τα βρήκε, αύριο ίσως όχι!
Η παιδική ηλικία έχει όμορφες αναμνήσεις, πρωτόγνωρες. Πρόσωπα στιγμές και πράγματα που θυμάσαι για μια ζωή. Δεν είναι όμως πάντα ρόδινη. Δεν είναι πάντα εύκολο να είσαι παιδί!
Κυριακή Χαριτάκη
Πηγή:singleparent
