«Η φωτογραφία των γιαγιάδων που ταΐζουν το μωρό προσφυγόπουλο παρουσία της απεγνωσμένης μητέρας του, έγινε χθες “background wall” στις δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και όσων παρέστησαν στην αναχώρηση έξι οικογενειών προσφύγων για το Λουξεμβούργο. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς». (από άρθρο του Σπύρου Ριζόπουλου στο site rizopoulospost.com)
Στα νησιά ξετυλίγεται μια άλλη χώρα. Στα νησιά όλα είναι αλλιώς. Στα νησιά η Ελλάδα ταξιδεύει. Ο κόσμος ταξιδεύει. Ένας κόσμος παλιός, ένας κόσμος αρχαίος. Ένας κόσμος που ξέρει από προσφυγιά. Από τότε που μπαρκάριζαν οι άντρες στα ποντοπόρα καράβια για τις μακρινές θάλασσες, αφήνοντας πίσω τα γυναικόπαιδα, για χρόνια. Από τότε που μπαρκάριζαν οικογένειες για τις μακρινές χώρες, Αμέρικα, Γερμανία, Αυστραλία, να βρουν δουλειά και ψωμί. Στον Παράδεισο. Από τότε που ήρθαν οι χιώτες στη Σύρα για να μην τους σφάξουν οι Τούρκοι. Από τότε που ήρθαν οι μικρασιάτες στη Σύρα, από την καμένη Σμύρνη. Από τότε που οι νησιώτες ζούσαν τη δικιά τους φτώχεια, σε όλα τα νησιά του Αιγαίου.
Εκεί όπου τότε, σε καλές εποχές, οι ψαράδες ψάρευαν τη σαρδέλα, εκεί τώρα ψαρεύουν ανθρώπους και πνιγμένα παιδιά, σαν αδέσποτα σκυλιά, σαν συντρίμια. Χειρότερα κι από μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και φτάνουν οι καραβανιές μισοπνιγμένες στις ακτές μας. Και οι άνθρωποι οι παλιοί, οι νησιώτες, οι έλληνες της άλλης Ελλάδας, φέρνουν στην ακτή τις ψαριές των ανθρώπων, και σώζουν μισοπνιγμένα παιδιά. Και οι γιαγιάδες, η κυρά Μαυρίτσα, η κυρά Αιμιλία, παίρνουν τα μωρά στην αγκαλιά τους και τα ταΐζουν με το μπιμπερό. Έτσι έχουν μάθει, έτσι ξέρουν να κάνουν με τη ζωή. «Ξέρουμε εμείς από προσφυγιά», λένε στα κανάλια οι γιαγιάδες της Μυτιλήνης. Και βλέπουν την εικόνα τους με το μωρό προσφυγόπουλος αγκαλιά, video wall πίσω από τους ηγέτες, τον έλληνα και τον ευρωπαίο.
Και χαμογελούν λέγοντας, «ξέρουμε εμείς από προσφυγιά», αλλά και το παράπονό τους, τους έκοψαν τη σύνταξη στα 330 ευρώ και δεν έχουν να πάρουν κατιτίς στα εγγόνια τους που έρχονται τα καλοκαίρια να τις δουν. «Το Νόμπελ Ειρήνης στις νησιώτισσες γιαγιάδες της ανθρωπιάς», λέει ο τίτλος του άρθρου του site, αλλά τι τις νοιάζει τις γιαγιάδες; Αυτές δεν έκαναν καμιά προσπάθεια για να φροντίσουν τα προσφυγόπουλα. Αυτό έκαναν από πάντα, αυτό ξέρουν να κάνουν, αυτό κάνουν, χρόνια τώρα. Και ο κύριος Σουλτς κοιτάζει τη βάρκα να πλησιάζει την ακτή της Μυτιλήνης, με το βλέμμα γεμάτο αμηχανία και ενοχή.
Επειδή βλέπει έναν άλλο κόσμο, καινούργιο, παλιό, ίσως έναν άλλο πλανήτη, σε ένα νησάκι του Αιγαίου, όπου υπάρχουν γιαγιάδες που φροντίζουν ξένα μωρά, και δεν είναι κλεισμένες σε κάποιο γηροκομείο όπως συνηθίζεται στις χώρες της δυτικής Ευρώπης. «Αυτοί που κάνουν τους πολέμους δεν έχουν παιδιά;» αναρωτιούνται οι νησιώτισσες γιαγιάδες. Και θα μείνουν με την απορία.
Επειδή η ανεπτυγμένη Δύση, η ορθολογική Γερμανία, οι σκληροί αμετακίνητοι δανειστές, οι οικονομικοί ηγεμόνες του πλανήτη, έχουν χάσει κάτι σημαντικό. Μια ιδιότητα του ανθρώπινου είδους που λέγεται επιστημονικά ενσυναίσθηση. Δηλαδή, να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Ή διαφορετικά, συναισθηματική νοημοσύνη.
Χωρίς αυτήν, η μάχη για την επιβίωση είναι χαμένη. Ιδιαίτερα στις μικρές κοινότητες, τις ξεκομμένες από τις μεγάλες μητροπόλεις, μακριά από εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις για τις τύχες της ανθρωπότητας, για τους πολέμους , για την ειρήνη, για τους πρόσφυγες, για τα πνιγμένα ή τα σωσμένα παιδιά, για τους φράχτες, για τα σύνορα, για τις χώρες, για τους ανθρώπους.
Μακριά από όλα αυτά, οι μικρές νησιώτικες κοινότητες στα δικά μας νησιά του Αιγαίου, ξέρουν να πορεύονται με ανθρωπιά, με αλληλεγγύη.
Είναι κάτι σαν ένστικτο που έχει επιβιώσει, το ένστικτο της επιβίωσης της ομάδας. Της κοινωνικής ομάδας που μπορεί να μην ξέρει πολλά πράγματα από αυτά που συζητούν στις Βρυξέλλες, στην Κομισιόν ή στη Γερμανία, ξέρει όμως από προσφυγιά.
από την Αλκμήνη Ψιλοπούλου
Πηγή:logotypos.gr
