Πριν αρχίσω να σας γράφω για το παρελθόν, θέλω να σας μιλήσω για το παρόν.
Είμαι καλά… Είμαστε καλά… Προχωρήσαμε στην ζωή μας τα παιδιά μου και εγώ. Έτσι, θα μπορούσατε να μου πείτε «πάει, πέρασε, μην το σκέφτεσαι τώρα,» και από τη μία θα είχατε δίκιο αλλά από την άλλη θα μου κάνατε μεγάλο κακό.
Αφήστε με να σας εξηγήσω.
Τα παιδιά μου και εγώ, ήμασταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Ζούσαμε μια ζωή γεμάτη άγχος, τρόμο, απειλές, πανικό, σωματικό και ψυχολογικό πόνο και όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα με συγχωρήσω ποτέ που δεν έφυγα νωρίτερα.Έφτασαν τα παιδιά μου σχεδόν 7 χρονών για να καταλάβω (με την βοήθεια ψυχολόγου) τι μου συνέβαινε και να σηκωθώ να φύγω.
Εδώ θα μου πείτε «μα καλά, είναι δυνατόν; Τι εννοείς ‘δεν καταλάβαινες τι γινόταν’;»
Αυτή και το «γιατί δεν έφυγες νωρίτερα,» είναι οι δυο συχνότερες ερωτήσεις που δέχομαι.
Κοιτάξτε τώρα να δείτε πως δουλεύει η πραγματική κακοποίηση…
Το πρώτο που πρέπει να ξέρετε είναι ότι είναι ύπουλη και δουλεύει αργά. Πολύ αργά!! Κανείς δεν έρχεται ένα ωραίο πρωί να σου ρίξει δυο χαστούκια, να σε βρίσει, να σου πετάξει στο κεφάλι τον καφέ και μετά να περιμένει εσύ να μείνεις μαζί του.
Αυτός που κακοποιεί συνήθως είναι πολύ γοητευτικός στην αρχή, γίνεται αυτό που θέλεις εσύ, δένεσαι μαζί του, τον χρειάζεσαι και οι χειρισμοί αρχίζουν σιγά-σιγά, το ίδιο και η κακοποίηση. Δεν είναι παράξενο η κακοποίηση να έχει μεγάλα κενά. Μπορεί να σε χτυπήσει μια μέρα και μετά για βδομάδες να μη συμβεί τίποτα.
Το θέμα είναι ότι σιγά-σιγά αρχίζει να φθείρει την αυτοπεποίθηση σου, το αίσθημα του εγώ σου, ποια είσαι, τι μπορείς να κάνεις μέχρι που κάποια στιγμή, μετά από προσεκτικούς χειρισμούς του, συνειδητοποιείς ότι έχεις αποκοπεί από όλους τους φίλους και τους συγγενείς σου (δεν τους εγκρίνει και έτσι βγαίνετε μόνο με τους δικούς του φίλους). Μέσα σου έχεις μάθε να πιστεύεις ότι εσύ φταις για όλα και ότι δεν έχεις πουθενά να πας.
«Εάν ήσουν πιο όμορφη, εάν μαγείρευες καλύτερα, εάν έφερνες περισσότερα χρήματα, εάν το σπίτι ήταν πιο καθαρό… δεν θα σου φερόμουν έτσι, θα ήμασταν ευτυχισμένοι!» Πόσες φορές έχετε ακούσει κάτι τέτοιο; Πόσες φορές έχετε πει, » και που θα πάω με δυο παιδιά, χωρίς χρήματα;»
Πόσες φορές σας έχει φερθεί απαίσια και μετά σας έχει ζητήσει συγνώμη, σας έχει πει ότι θα αλλάξει ή σας έχει πείσει ότι εσείς φταίγατε για τη συμπεριφορά του;
Όλα αυτά είναι χειρισμοί και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο πολύ σας χειρίζεται και τόσο πιο πολύ βυθίζεστε στην απελπισία. Η σκέψη και μόνο να τον αφήσετε είναι ανυπόφορη επειδή σας έχει πείσει, με κάποιο διεστραμμένο τρόπο ότι σας αγαπάει και ότι όλα αυτά που συμβαίνουν τα κάνει για να σας προστατέψει ή επειδή είναι συνέπειες της δικής σας κακής συμπεριφοράς. Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» δεν είναι καθόλου σπάνιο σε περιπτώσεις κακοποίησης.
Όσοι διαβάζετε και σκέφτεστε ότι, «εγώ ποτέ!!» πρέπει να σας πω ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να κακοποιηθούν από όλους τους ανθρώπους. Η σχέση θύτη-θύματος κακοποίησης βασίζεται σε μια περίπλοκη δράση και αντίδραση που πρέπει να είναι συγκεκριμένη για να «δουλέψει». Για παράδειγμα εάν η κολλητή μου είχε άντρα τον πρώην μου, στο πρώτο χαστούκι θα του είχε σπάσει το χέρι. Με απλά λόγια ο θύτης πρέπει να βρει το κατάλληλο θύμα για να το χειριστεί.
Έτσι ήμουν εγώ κάποτε που λέτε. Ένα κομμάτι του μυαλού μου (και όλοι γύρω μου) ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά τον δικαιολογούσε το άλλο κομμάτι του μυαλού μου, το εξαρτημένο. Η λέξη «κακοποίηση» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ο άντρας μου, μου φερόταν έτσι επειδή δεν ήμουν αρκετά καλή και τον εκνεύριζα. Έτσι πήγαινα σε ψυχολόγους για χρόνια και τους παρακαλούσα να με «φτιάξουν» για να με αγαπήσει ο άντρας μου και να έχουμε επιτέλους την οικογένεια που επιθυμούσαμε.
Δυστυχώς για εμένα, οι ψυχολόγοι του Δημοσίου δεν είναι και ότι καλύτερο και έτσι ενώ πήγαινα πολλά χρόνια, κανείς δεν με βοήθησε, μέχρι που βρήκα μια ιδιώτη (στην οποία πήγα για εντελώς άσχετο θέμα) και η οποία μου μίλησε για πρώτη φορά για κακοποίηση. Έτσι άρχισα να ξυπνάω. Λίγους μήνες μετά, με την βοήθεια της και την βοήθεια του Δικτύου Κακοποιημένων Γυναικών, έκλεισα πίσω μου την πόρτα της παλιάς μου ζωής.
Παρότι έχουν περάσει χρόνια από τότε, υποφέρουμε από μετατραυματικό στρες. Πριν λίγες μέρες κάποιος τράβηξε μια καρέκλα και ακούστηκε ακριβώς όπως η δική του όταν την έσπρωχνε με δύναμη πίσω και πεταγόταν να μας επιτεθεί. Για όλη την υπόλοιπη μέρα έκλαιγα χωρίς εμφανή λόγο, η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή και δεν μπορούσα να ηρεμίσω.
Το πραγματικά λυπηρό όμως είναι η επιρροή της όλης κατάστασης στα παιδιά μου.
Εχθές μίλαγα με τον γιο μου (ετών 10) και του έκανα κουβέντα για το ότι δεν μας ακούει. Εκεί που του μιλούσα έκανα το λάθος και είπα, «ήταν καλύτερα όταν ο μπαμπάς σε έστηνε σαν στρατιωτάκι».
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρόταση μου και τα ματάκια του γέμισαν δάκρυα.
«Σταμάτα!» μου είπε, «μην μου το θυμίζεις».
Και έτσι, μέσα στο καινούριο μας σπιτάκι, που βασιλεύουν γενικά τα γέλια και η χαρά, έφερα την μαυρίλα για λίγο. Όχι, δεν «πάει, πέρασε,» είναι μια ανοικτή πληγή μέσα μας, που δεν έχει κλείσει ακόμα. Αν πούμε «πάει, πέρασε,» τότε απλά η πληγή θα μείνει κρυμμένη και θα μαζεύει πύον και θα μας αρρωσταίνει περισσότερο.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα, την κακοποίηση, ακόμα και όταν υπάρχουν αποδείξεις (μελανιές, σπασμένα κόκαλα, αποδεικτικά από νοσοκομεία κτλ), είναι απίστευτα δύσκολο να την δεχτεί το δικαστήριο. Πόσο μάλιστα σε περιπτώσεις σαν την δική μας που το μεγαλύτερο μέρος της, τουλάχιστον σε εμένα, ήταν μη σωματικό και στα παιδιά που ήταν σωματικά βίαιος, θεωρήθηκε απλά «ξύλο για να μάθουν,» όπως πολλές φορές συμβαίνει όταν ο γονιός σηκώνει χέρι.
Στενοχωριέμαι που αυτός ο άνθρωπος και η μητέρα του (που είναι ίδια με αυτόν), έχουν δικαίωμα στα παιδιά ΜΟΥ. Γιατί μόνο δικά μου είναι, άνθρωποι σαν αυτόν δεν αξίζουν να λέγονται πατεράδες.
Όσο και να θέλουμε να λέμε, δεν διορθώνονται όλα τα λάθη. Εγώ έκανα το λάθος να τον κάνω πατέρα και για την υπόλοιπη ζωή μας θα το μετανιώνουμε. Θα περάσει, ρεαλιστικά, πολύς καιρός και θα χρειαστεί πολλή βοήθεια για να κλείσουν οι πληγές αυτών των παιδιών.
Μόλις πρόσφατα σταμάτησαν να τραβιούνται πίσω όταν κάποιος πηγαίνει να τα χαϊδέψει.
Είμαι αποφασισμένη όμως να τα βοηθήσω να ξεπεράσουν το παρελθόν τους, να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να μην επαναλάβουν τις συμπεριφορές που βίωσαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους!
Δεν θα με συγχωρήσω ποτέ, επειδή ο ένας μου γιος έχει ειδικές ανάγκες εκ γενετής και πάντα θα αναρωτιέμαι αν γι’ αυτό φταίει το γεγονός ότι με κακοποιούσε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.
Ξέρω ότι κατηγορεί εμένα για το παιδί…που δεν είναι «τέλειο» όπως το ήθελε. Θεωρεί ότι του έδωσα ένα «σπασμένο» παιδί.
Το Κράτος δεν μας στηρίζει πουθενά. Ο άνθρωπος αυτός έπρεπε να πάει φυλακή, έπρεπε να μην έχει καμία επαφή με τα παιδιά μου αλλά το Κράτος με αναγκάζει να του τα δίνω κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Είναι λέει «δικαίωμα» όχι υποχρέωση του να τα βλέπει. Όπως και η διατροφή για να τρώνε δεν είναι υποχρέωση, γιατί αν δεν την δώσει το Κράτος δεν θα κάνει τίποτα.
Ελπίδα μου είναι κάποτε στην Ελλάδα να αλλάξουν οι νόμοι και ο καθένας να πάρει αυτό που του αξίζει!
Τάνια
Πηγή:singleparent
