Μια “Άλλη” Ερμούπολη μέσα στην ίδια την πόλη που ζούμε. Από την Εξαιρετική Φωτογραφική ματιά της πολλής καλής φίλης μου Helen KalogeraΈνα πολύ ενδιαφέρον κοντράστ του παλιού και του νέου που είναι ναι μεν καθημερινή χαρακτηριστική εικόνα για εμάς τους Συριανούς που επειδή ακριβώς ζούμε μέσα σε αυτό δεν μας κάνει εντύπωση. Όμως η αξία των εικόνων αυτών είναι ανεκτίμητη. .
“Πανέμορφα σπίτια και κτήρια έχουν αφεθεί στη φθορά του χρόνου … Τα φωτογραφίζω πριν “εξαφανιστούν” τελείως! Μερικά, ακόμα και σε αυτή τη κατάσταση, είναι τόσο όμορφα ” όπως λέει με την ευαισθησία μιας αληθινής φωτογράφου η ίδια η Ελένη. Helen Kalogera
Η Ερμούπολη είναι γεμάτη από τέτοιες εικόνες που από μόνες τους θα μπορούσαν να είναι ένα θέμα έρευνας ιστορικής και πολιτιστικής.
Και αυτό το λέω διότι αν κάνεις παρατηρήσεις προσεκτικά από το σωστό σημείο όπως κάνει η Ελένη το παλιό που υπάρχει περιτρυγυρισμένο από το νέο κυριολεκτικά μπορεί να “διαβάσει την ιστορια της Ερμούπολης. Όπως συχνά λέω, η Ερμούπολη είναι γεμάτη από τέτοια “παραμυθένια” σημεία τα οποία αν ήταν καθαρισμένα από τα σκουπίδια θα ήταν σημεία όπου θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ιστορια της Ερμούπολης απλά και μόνο κάνοντας περίπατο μέσα σε αυτά.
Για το ότι έχουν αφεθεί στην μοίρα τους και τον χρόνο τους δεν φταίνε οι ιδιοκτήτες τους. Οι ιδιοκτήτες τους τα παράτησαν για να κάνουν κάτι καλύτερο ώστε να ζήσουν πιο ανθρώπινα. Φταίει όμως η ίδια η πολιτεία που δεν έχει την ευαισθησία να περάσει στον κόσμο πως αυτές οι “εικόνες” είναι το παρελθόν του και πρέπει να το προσέξουμε και να το διαφυλάξουμε σαν θησαυρό πάση θυσία. Μια πολιτεία που ασχολούμενη με την διεφθαρμένη πολιτική της δεν έχει τον χρόνο και την παιδεία να σκεφτεί ότι το παρελθόν διδάσκει το μέλλον.
Ζούμε δυστυχώς σε μια χώρα όπου τέτοιες ευαισθησίες χάνονται στον αγώνα της επιβίωσης όχι της καθημερινότητας αλλά της μιζέριας και του χαβαλέ. Στην υποκρισία του “Δήθεν” και στην αδιαφορία του καθημερινού αγώνα επιβίωσης. Διότι αν συνειδητοποιούσε η πολιτεία και ο ίδιος ο πολίτης ότι ο χαβαλές τελειώνει την ίδια στιγμή που άρχιζε, και η αξία του είναι μηδαμινή μπροστά στην σοβαρότητα της ‘εικόνας” του θα επέλεγε ένα άλλο είδος προσέγγισης της καθημερινότητας του. Θα δίδασκε άλλες αξίες στους πολίτες. Μια προσέγγιση που μέσα της θα αγκάλιαζε και το “σώσιμο” των εικόνων και των άξιων αυτών που είναι τα δώρα των προγόνων του. Δυστυχώς όμως στην χώρα μας ο πολιτισμός εννοείται με ένα τρόπο τελείως προσωπικό για τον κάθε ένα και ακόμα χειρότερα σε αυτούς που τον διαχειρίζονται.
Δίνοντας στην έννοια του πολιτισμού προτεραιότητες κατά το δοκούν συμφέρον και όχι κατά την ιστορική αξία και συνεισφορά στην ποιότητα και την συνείδηση των πολιτών. Δεν φταίει λοιπόν κανείς άλλος παρά η ίδια αυτή η αδιαφορία και χαβαλετζίδικη νοοτροπία της φυλής μας που χάνουμε την ιστορια μας σαν μέσα από χαλί τραβηγμένο κάτω από τα πόδια μας. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν άνθρωποι σαν την Ελένη “και κάθε Ελένη” όπως λέει το τραγούδι που με την “ευαισθησία τους και την φωτογραφική ματιά τους σώζουν τουλάχιστον τις εικόνες αυτές. Μακάρι να μπορούσαμε να σώσουμε και τα ίδια αυτά τα κτίρια.
Αλλά σε μια χρεοκοπημένη πολιτεία και σε μια χρεοκοπημένη κοινωνία δυστυχώς αυτά είναι όνειρα.
Και για εμάς που πονάμε βλέποντας τι χάνουμε καθημερινά και γνωρίζουμε την αξία τους ένας απέραντος πόνος. Ευχαριστώ την Helen Kalogera για τον δανεισμό των φωτογραφιών της.
Σε εκείνη αξίζει ο θαυμασμός.
Γράφει:Ο δημοσιογράφος και Ιστορικός Παναγιώτης Κουλουμπής
