Έτσι κι εγώ καμάρωνα τότε για τη στάμνα μου.
Πως διάολο δεν είμαστε τώρα χαρούμενοι ?
Πού αυτά… όπως και κάτι σκάφες ,κάτι γκαζιέρες κάτι μαγκάλια,κάτι τούρκικες τουαλέτες,κάτι παράθυρα που ο αέρας μπαινόβγαινε λες και ήταν ανοιχτά ….ενώ ήταν κλειστά.
Κάτι παπούτσια που στα παίρνανε μπόλικα “γιατί θα μεγαλώσει το πόδι” και το πρώτο βήμα γινόταν μέσα στο παπούτσι πριν ξεκινήσεις.
Κάτι πάνινες τσάντες του σχολείου που τις χρησιμοποιούσες εσύ και όλο σου το σόι.
Κάτι φαρδιά κοντά παντελονάκια που δεν χρειαζόταν “πατελέτα” για να κατουρήσεις γιατί το έβγαζες από το πλάι ,και στερεωνόταν σε μισή τιράντα…
Και τόσα άλλα έχουν γίνει παρελθόν.
Λίγη χαρά ρε παιδιά!!!
Λίγο χαμόγελο που να πάρει ευχή!!!
Και αγώνας φυσικά.
Αλλά μη μας στερήσουν και το γέλιο…
Όπλο είναι και αυτό !!!!
Με την ευγενική παραχώρηση: http://Στέφανος Πρίντεζης
http://www.alithinesgynaikes.gr
