Όταν σκεφτόμουν να χωρίσω, ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν ότι θα κατέστρεφα τη ζωή των παιδιών μου. Αλλά είχε έρθει η ώρα. Δεν μπορούσα πλέον να προβάλω δικαιολογίες και να αποφεύγω όλα όσα συνέβαιναν στη ζωή μου.
Είχα μια πολύ ιδεαλιστική εικόνα για το πως θα ήταν η οικογένεια μου και η ζωή μου πριν παντρευτώ. Αυτή ήταν πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα που ζούσα.
Ένιωθα δυστυχισμένη. Η γεμάτη ενέργεια μαμά που είχα φανταστεί ότι θα ήμουν δεν ήταν πλέον τίποτα παραπάνω από ένας ξεχασμένος πόθος. Ήμουν αποκομμένη, αγχωμένη και αβέβαιη για το ποια ήμουν σαν άνθρωπος.
Σαν όλες τις μαμάδες, ήθελα το καλύτερο για τα παιδιά μου. Τα έβλεπα να μεγαλώνουν και ήξερα ότι καθώς τα χρόνια περνούσαν οι εμπειρίες τους και οι επιρροές που είχαν θα τα διαμόρφωναν όλο και περισσότερο. Η δυναμική της οικογένειας μας, δεν ήταν κάτι που ήθελα να συνεχίσουν να βιώνουν.
Επιφανειακά η ζωή μας φαινόταν καλή αλλά εις βάθος τα πράγματα δεν ήταν αρμονικά. Γνωστοί και φίλοι επέμεναν ότι τα παιδιά είναι ανθεκτικά και ότι θα κατάφερναν να βρουν την ισορροπία τους μετά τον χωρισμό αλλά εγώ φοβόμουν το άγνωστο.
Το να γίνω μόνη μητέρα δυο δίδυμων παιδιών δεν ήταν κάτι που ήθελα ή είχα ποτέ φανταστεί. Η μητέρα μου και η αδελφή μου είχαν τα προβλήματα τους και ήξερα ότι δεν θα μπορούσαν να με βοηθήσουν ιδιαίτερα. Αυτό που η εμπειρία μου με δίδαξε ήταν ότι αν διαχειριστείς σωστά το διαζύγιο – δηλαδή αν βάλεις προτεραιότητα τα παιδιά σου και όχι τον εγωισμό σου – είναι πιθανό αυτή η μετάβαση να γίνει αρκετά ομαλά.
Τα παιδιά μου έχουν αντιμετωπίσει πολύ καλά τις διάφορες αλλαγές στη ζωή τους.
Γιατί;
Κυρίως επειδή έδωσα βάση στις ανάγκες τους και όχι στον θυμό και τον πόνο που εγώ αισθανόμουν. Τα παιδιά μας διδάσκουν πολλά σημαντικά πράγματα για τον εαυτό μας, κάποια από τα οποία μπορεί να μην μας αρέσουν, αλλά αν τα αποδεχτούμε μπορεί να βρούμε τρόπο να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να μάθουμε να αγαπάμε τον καινούριο εαυτό μας.
Φυσικά και υπήρξαν επώδυνες στιγμές, όπου τα παιδιά μου ήταν ταραγμένα και δεν μπορούσα εύκολα να τα παρηγορήσω. Εκείνες τις στιγμές το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να καθίσεις μαζί τους, να τα αγκαλιάσεις και να τα διαβεβαιώσεις ότι είσαι εκεί για εκείνα.
Δεν πρέπει να αγνοήσεις το τι αισθάνονται, ούτε να το προσπεράσεις. Θέλω να ενθαρρύνω τα παιδιά μου να εκφράζουν τα συναισθήματα τους και όχι να τα καταπνίγουν και να υποκρίνονται ότι όλα είναι καλά.
Καταπίεζα επί χρόνια τα συναισθήματα μου και τώρα μπορώ να δω ξεκάθαρα τι επιρροή είχε αυτό στην συμπεριφορά μου. Αντί να εκφράσω τα συναισθήματα μου και να αφεθώ στο να είμαι ευάλωτη, ανέβαζα τον τόνο της φωνής μου σε μια προσπάθεια να δείξω ότι μπορούσα να διαχειριστώ τα πάντα. Με αυτό τον τρόπο η συμπεριφορά μου, ερμηνευόταν αρκετές φορές ως επιθετική.
Τώρα, δυο χρόνια μετά το διαζύγιο, βλέπω ότι είμαι πολύ καλύτερη μητέρα από ότι αν είχα παραμείνει παντρεμένη. Θέλω τα παιδιά μου να δουν, να νιώσουν, να εκφράσουν την αγάπη και όταν δυο άνθρωποι παλεύουν ενάντια στις δικές τους ανασφάλειες δεν είναι δυνατό να το κάνουν αυτό.
Το πιο σημαντικό δώρο που μπορείς να κάνεις στα παιδιά σου είναι να αφοσιωθείς στον εαυτό σου και στο να μαζέψεις τα κομμάτια σου μετά το διαζύγιο. Αν το κάνεις αυτό, κάθε τομέας της ζωής σου θα μεταμορφωθεί και θα ακμάσει με τρόπους που δεν θα περίμενες ποτέ.
Ο δρόμος για την προσωπική εξέλιξη μπορεί να είναι μοναχικός και δύσκολος αλλά όσο περισσότερο εμβαθύνεις και αντικρίσεις τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού σου, τόσο περισσότερη ικανοποίηση μπορεί να αισθανθείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά ζουν την ζωή τους χωρίς να γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από την συμπεριφορά τους.
Κάθε μέρα κοιτάζω τα παιδιά μου με δέος. Ακούω τι λένε οι άλλοι για εκείνα, τα βλέπω να κοινωνικοποιούνται και συνειδητοποιώ ότι όντως έχουν μεγάλες αντοχές και ότι έχουν βρει την ισορροπία τους. Δεν χρειάζονται ένα σπίτι με ακριβά έπιπλα, δεν χρειάζονται τα καλύτερα παιχνίδια, ούτε χρειάζεται να πάνε στο καλύτερο σχολείο.
Χρειάζονται όρια, ασφάλεια, ένα πρόγραμμα και την απεριόριστη αγάπη σου. Οπότε,κάθε φορά που αμφισβητείς τις ικανότητες σου αναρωτήσου το εξής, «Έχω θέσει συγκεκριμένα όρια; Είναι τα παιδιά μου ασφαλή; Υπάρχει ένα πρόγραμμα στη ζωή τους; Τους δείχνω την αγάπη μου;»
Αν κάνεις ότι μπορείς σε όλους αυτούς τους τομείς τότε είσαι σε καλό δρόμο!
