Προχώρησες πολύ, μέσα σε θύελλες και καταιγίδες.
Άνοιξες δρόμους, στην αρχή μικρούς, από χώμα, ταπεινούς. Στην πορεία κάποιους τους αναβάθμισες.
Τους μετεξέλιξες σε λεωφόρους, με πολλά φώτα, φινέτσα και χλιδή. Άφησες όμως και σημεία απροσπέλαστα, δεν μπόρεσες να τους βρεις διέξοδο. Δεν ήθελες ή δεν άντεχες.
Τα βουνά ήταν τόσο ψηλά και εσύ δεν είχες βοήθεια από πουθενά… Και μένεις ακόμα εκεί, μόνη με τις δυσκολίες σου. Όπου και αν είσαι όμως, καθημερινά δίνεις τον δικό σου αγώνα να σταθείς πάνω στις κόκκινες γόβες σου.
Να συνταιριάσεις τους πολλαπλούς σου ρόλους, που όσο εξελίσσεσαι αυξάνονται, αλλά και να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου. Δεν ξέρω πως και αν ισορροπείς. Σημασία έχει όταν το βράδυ πέφτει η αυλαία και είσαι μόνη σου, μακριά από όλους και από όλα η ψυχή σου να είναι ευτυχισμένη.
Να πλημμυρίζει από χαρά και αγαλλίαση. Να νιώθεις πως είσαι σε άρρηκτη επαφή με τον δρόμο που σε οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά σου. Αυτόν τον δρόμο φρόντισε πάντα να έχεις καθαρό γιατί αυτός θα σε βοηθήσει στο ταξίδι σου.
Γράφει η Μαρία Μουδάτσου,
Κοινωνική Λειτουργός – Ψυχοθεραπεύτρια (μέλος E.F.T.A. Ε.Λ.ΕΣ.Υ.Θ), Διδάκτορας Επιστημών Υγείας (Ιατρική Σχολή) Πανεπιστημίου Κρήτης.
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
