Όταν οι άνθρωποι διάβαζαν ακόμα εφημερίδες, ασχολήθηκα με την παραγωγή ενός ειδικού ένθετου,για την εφημερίδα όπου εργαζόμουν ως δημοσιογράφος. Κάτι (μου διαφεύγει ακριβώς τι) γιόρταζε η εφημερίδα σχετικό με τα 50 χρόνια λειτουργίας της και αποφάσισε να κάνει ένα θέμα με ζευγάρια που γιορτάζουν τα 50 χρόνια γάμου, παράλληλα με αυτό το γεγονός.
Το ένθετο έκανε τεράστια επιτυχία με πολλές πομπώδεις επιστολές προς τον εκδότη.
Ανάμεσα σε όλα τα κλισέ ήταν και το ότι τα 50 χρόνια γάμου είναι επίτευγμα και ότι το να φύγεις από έναν γάμο είναι η εύκολη λύση (μόνο οι άνθρωποι που δεν το έχουν κάνει ποτέ, το πιστεύουν αυτό). Χαμογέλασα στον εαυτό μου και σκέφτηκα ότι μια μέρα θα ήθελα να γράψω αυτό που πραγματικά πίστευα.
Γιατί δεν ήταν η διάρκεια των γάμων τους, που μου έκανε εντύπωση. Ήταν η στάση που κρατούσαν.
Μερικά από τα ζευγάρια ήταν αξιαγάπητα. Μια γοητευτικότατη κυρία επισκεπτόταν τον σύζυγό της καθημερινά στο γηροκομείο, καθώς δεν ήταν σε θέση να τον φροντίσει η ίδια. «Είμαι πιο ευτυχισμένη όταν είμαι μαζί του», είπε. Ένας άλλος άνδρας μου είπε ότι ο γάμος είναι δούναι και λαβείν. Έκλεισε το μάτι στην γυναίκα του και είπε, «Εγώ δίνω και εκείνη παίρνει», και εκείνη του χαμογέλασε γλυκά.
Η επιβεβαίωση σε όσα πίστευα, ήρθε όταν προσπαθούσα να βγάλω έστω και μια λέξη σχετικά με τους μακροχρόνιους γάμους, από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που φαινόταν ψυχραμένο μεταξύ τους. Η γυναίκα τελικά μου απάντησε «Δώσαμε όρκους» με κάποια δόση ειρωνείας, κοιτάζοντας ψυχρά τον σύζυγό της.
«Η γενιά μας δεν το βάζει στα πόδια» μου είπαν,την στιγμή που ήμουν σίγουρος πως αν ήταν άλλος στην θέση τους, αυτό ακριβώς θα είχε κάνει μετά από έναν καυγά. Αυτοί όμως, υποσχέθηκαν να μιλήσουν για τα 50 χρόνια γάμου τους και αυτό θα έκαναν έστω και ψυχραμένοι.
Περισσότερα από 20 χρόνια αργότερα, καταλαβαίνω ότι πίστευαν πως το να παραμείνεις παντρεμένος ήταν αξιέπαινο. Το ορόσημο ήταν αυτό που είχε σημασία και στην πραγματικότητα το να είσαι χαρούμενος ήταν άνευ σημασίας.
Οι μονογονείς έχουν πολύ χρόνο να σκεφτούν τι πήγε στραβά. Μεγάλο τίμημα από το διαζύγιο πληρώνουν τα παιδιά, που πλήττονται ψυχολογικά από την διάλυση της σχέσης των γονιών τους.
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η επιτυχία στους γάμους τους σημαίνει ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτεροι, και κάνουν καλύτερες επιλογές. Οι μονογονείς το γνωρίζετε αυτό, γιατί συναντάτε αυτούς τους ανθρώπους αρκετά συχνά και τους αρέσει να αναφέρουν πως έχουν πετύχει εκεί όπου αποτύχατε εσείς.
Συχνά σκέφτομαι αυτά τα ζευγάρια και δεν μπορώ πραγματικά να πιστέψω ότι έμειναν μαζί για 50 χρόνια, επειδή ήταν τόσο ευλογημένοι με μια ανώτερη διάνοια που επέλεξαν τον ιδανικό σύντροφο. Πιο πιθανό είναι η τύχη να έπαιξε ένα ρόλο. Σίγουρα, είχαν δύσκολες στιγμές αλλά εξακολούθησαν να είναι αξιοπρεπείς ίσως για πολλές δεκαετίες και αυτό τελικά, λειτούργησε. Μπορείτε να κάνετε την επιλογή να είστε αξιοπρεπείς και να δουλέψετε σκληρά για να σώσετε τον γάμο σας αλλά παίρνετε ρίσκο πιστεύοντας ότι το άλλο άτομο θα κάνει το ίδιο.
Όλα αυτά τα χρόνια, έχω μάθει κάποια πράγματα, και ίσως το πιο σημαντικό είναι το εξής: Μην μου πείτε ότι έχετε παντρευτεί για Χ χρόνια περιμένοντας τον θαυμασμό και τον έπαινο γιατί δεν θα σας τα δώσω. Μιλώντας όμορφα για το άλλο σας μισό και δείχνοντας με τα λόγια και τις πράξεις σας ότι το αγαπάτε πολύ, είναι η απόδειξη ενός ευτυχισμένου γάμου. Όχι το πόσο διήρκησε αλλά το πώς ήταν αυτός ο γάμος όσο διήρκησε.
Η ζημιά στα παιδιά μου έχει γίνει. Αν με κάποιο τρόπο μπορώ να τους βάλω στο μυαλό ότι επιτυχία δεν είναι να έχεις έναν σύντροφο αλλά η ποιότητα στην σχέση σου ,τότε ίσως να έχω καταφέρει κάτι.
Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/
To είδαμε:http://singleparent
