Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας
ΤΟ μήνυμα έγραφε: «κ. Κυριακή, ένα εκατομμύριο “μπράβο”πιστεύω είναι πολύ λίγα μπροστά σε αυτό το έργο που κάνετε!!! Αν και μεγάλωσα σε μια πολύ εύπορη υλικά οικογένεια δεν ένιωσα ποτέ αγάπη εκτός από την βία (λεκτική και σωματική) που βίωνα καθημερινά σαν παιδί μέχρι τα 15 από την γιαγιά μου! Άσχημες καταστάσεις που με είχαν φτάσει στο σημείο να βάζω σκουπιδάκια στα μάτια μου και να πηγαίνω να τους λέω “κάτι έχω μέσα στο μάτι μου» για να ασχοληθούν μαζί μου, ακόμα να κλέβω (ευτυχώς δε με έπιασαν ποτέ). Μόνο μια φορά που με πήραν χαμπάρι ήμουν 7 χρονώνκαι με κλείδωσε στο δωμάτιο η γιαγιά και με έδερνε επί 2 ώρες. Αφού κάποια στιγμή την λέω: «Χτύπα με στην πλάτη δεν πονάω άλλο!”
Δεν θέλω να σας πρήξω άλλο με τα δικά μου. Απλά πιστεύω ότι άμα υπήρχατε (εσείς) εδώ στην Θεσσαλονίκη, θα γινόμουν πολλά παραπάνω γιατί θα πίστευα στον εαυτό μου! Όχι ότι είμαι κακός άνθρωπος. Απλά έχω πολλές ανασφάλειες και (κουσούρια)! Τώρα έχω την δική μου οικογένεια. Έχω μια κοράκλα 3 χρόνων και δεν την αφήνω από τα μάτια μου (καταλαβαίνετε τον λόγο)!!! Και πάλι χίλια μπράβοοοο που κάνετε τόσα πολλά για τα παιδάκια!!! Ένα παιδί δεν θέλει τίποτα παραπάνω από μια αγκαλιά και ένα “Σ’ αγαπώ!!!!!!»
ΑΥΤΟ λοιπόν το μήνυμα είναι η απάντηση για τα 20 Χρόνια Στέγης Ανηλίκων και Εφήβων Σύρου, μου είπε η εθελόντρια -από την αρχή δημιουργίας της Στέγης- Κυριακή Παπαγιάκουμου όταν την ρώτησα «τι έχει αποκομίσει στην 20ετία αυτή».
Το παραπάνω «γράμμα» της έστειλε μια κυρία από τη Θεσσαλονίκη με φωτο που την απαθανατίζουν με την «κοράκλα» της, όταν η ίδια παρακολούθησε την εκπομπή «ΠΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ» με τον Βαλάντη Μόσχο, παιδί της Στέγης.
Ο_Βαλάντης παρουσίασε τη ζωή του ομολογώντας «Έκανα μικροκλοπές για να επιβιώσω.. ήμουν πεινασμένος… παράλληλα μπλέχτηκα με το ποτό το οποίο ξεκίνησα από τα 13 μου .. στα 17 μου μπλέχτηκα και με πιο σκληρά ποτά… Πήγα στη Στέγη.. πήρα αγάπη… πήρα στοργή… μου μάθανε να διαβάζω, μου έμαθαν να γράφω το όνομα μου». Με αυτόν τον τρόπο εξέφρασε ο Βαλάντης – ο οποίος οικογενειάρχης σήμερα ζει και εργάζεται στην Κύπρο – την αγάπη του στη Στέγη στην οποία φιλοξενήθηκε για 13 χρόνια με στοργή. Στην ουσία βέβαια το «πακέτο» απευθυνόταν στην υπεύθυνη Μαρία Φωστέρη, η οποία ως γνωστόν αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις και δηλώσεις.
ΓΙΑ το έργο της Στέγης έχουμε γράψει πολλές φορές. Όλα ξεκίνησαν το 1996 όταν η επιμελήτρια ανηλίκων – κοινωνική λειτουργός Μαρία Κυδωνιέως-Φωστέρη, διαπιστώνοντας ότι κανένα παραβατικό παιδί δεν πρόκειται να βγει από την φυλακή καλύτερος άνθρωπος, αποφάσισε να δημιουργήσει μια Στέγη η οποία θα προσέφερε πάντα μέσω εθελοντών καθημερινά σίτιση, σχολείο, βοήθεια στο διάβασμα, επαγγελματικό προσανατολισμό, ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη με στόχο την πρόληψη της παραβατικότητας,προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης (ζωγραφική, χειροτεχνίες), ένταξη σε αθλητικές ακαδημίες αλλά και στήριξη στις σπουδές και την επαγγελματική τους αποκατάσταση .
ΠΑΝΤΑ_πίστευε ότι, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια προβληματική οικογένεια και είναι πεινασμένα, ξυπόλητα, άστεγα, παραμελημένα και καταφεύγουν στην κλοπή η μόνη λύση είναι μια ζεστή αγκαλιά και όχι η φυλακή. «Θεωρούσα ντροπή να λέω στον ανήλικο που ερχόταν στο δικαστήριο πεινασμένος, ξυπόλητος, χωρίς οικογένεια και κοιμόταν στα άστρα, που είχε τόσα προβλήματα και έκλεβε μόνο και μόνο επειδή ήθελε να φάει, ότι “αν το ξανακάνεις θα πας φυλακή”. Έπρεπε κάτι να κάνω», είχε δηλώσει. Η Στέγη έχει βοηθήσει 400 παιδιά τα οποία μεγάλωσαν, εργάζονται και απέκτησαν δική τους οικογένεια. Κατάφεραν όλοι μαζί να ξεπεραστεί το στάδιο της παραβατικότητας και να ασχολείται η Στέγη με την πρόληψη της παραβατικότητας. Σήμερα περιθάλπονται 40 παιδιά από 2 μέχρι 25 ετών. Με πρωτοβουλία της Στέγης δημιουργήθηκε Εσπερινό Γυμνάσιο και Λύκειο στη Σύρο.
Λόγω_οικονομικής δυσπραγίας τα πράγματα έχουν δυσκολέψει με πάντα μεγάλο ζητούμενο την εύρεση μεγαλύτερου χώρου στέγασης. Ένας στόχος που οφείλουμε και πάλι να τον κάνουμε πραγματικότητα..
της Λίτσας Χαραλάμπους
Πηγή:http://logotypos.gr
Λόγω_οικονομικής δυσπραγίας τα πράγματα έχουν δυσκολέψει με πάντα μεγάλο ζητούμενο την εύρεση μεγαλύτερου χώρου στέγασης. Ένας στόχος που οφείλουμε και πάλι να τον κάνουμε πραγματικότητα..