Η Σημερινή μου ανάρτηση είναι το Απίστευτα σατυρικό Ποίημα ενός Μεγάλου Ξεχασμένου Συριανού ποιητή που σατιρίζει με πολύ γέλιο και ρεαλισμό την Συριανή κοινωνία ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον Μεγάλο Γεώργιο Σουρή.
Στο µακροσκελές αυτό σατιρικό ποίηµα υπάρχει και πνεύμαµα και σάτιρα και πρωτοτυπία. Αλήθειες και ιστορικές παρατηρήσεις σε ένα ποίηµα που γράφτηκε για τη Σύρα από Συριανό, αλλά δυστυχώς είχε ξεχαστεί.
Εγώ σήμερα με αυτήν την ανάρτηση πρόκειται να το αναστήσω και να το επαναφέρω στην μνήμη και στην θέση της ιστορίας όπου ανήκει.
Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω είναι ένα άγνωστο σατυρικό ποίημα που γράφτηκε και Εκδόθηκε το 1890 σε ένα βιβλιαράκι με Μέγεθος μόνο 16 σελίδες αλλά που μέσα σε αυτό σατιρίζει όλη την Συριανή κοινωνία μαζί με την Συριανή ύπαιθρο αλλά και τις συνήθειες των Συριανών μεταξύ αυτών μια από τις αγαπημένες των που είναι όπως θα διαβάσετε από τα πολύ πολύ παλιά χρόνια … Το Κυνηγέσιον ̓ Το κυνήγι δηλαδή.
Ο ποιητής που έγραψε αυτό το απίστευτα σατυρικό ποίημα είναι ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ. Ξεχασμένος σήμερα από την Συριανή κοινωνία αλλά καθόλου Άγνωστος.
Ο Θεόδωρος Ορφανίδης θεωρείται Ο Πατέρας Της ΒΟΤΑΝΟΛΟΓΙΑΣ στην Ελλάδα όπως θα διαβάσετε παρακάτω.
Ελάχιστοι όμως θυμούνται.. (ξέρουν θα έλεγα ..) πως εκτός από εξαιρετικός Πανεπιστημιακός Βοτανολόγος ήταν και ένας Σατυρικός ποιητής Περίπου σύγχρονος με τον Άλλο Μεγάλο Συριανό Ποιητή Γεώργιο Σουρή.
Το 1890 γράφει ένα απίστευτο σατυρικό ποίημα που το ονομάζει «Τιρι-Λιρι ̓η Το Κυνηγεσιον ̓εν Νησͅω Συρͅω• Ποιημα ̔ηρωικο-κωμικον, Ἐις̓ͅ Ασματα ̔επτα» … ̓Εκδιδοται ̓επιστασιͅα Κ. Ζησιου.
Ήταν μια εποχή που η ποίηση στην Ελλάδα βρισκόταν σε πολύ ψηλά επίπεδα όχι μόνο λογοτεχνικά αλλά και σε αγάπη από τους Έλληνες. Οι Έλληνες αγαπούσαν την ποίηση. Και δεν είναι τυχαίο που η εποχή εκείνη είχε να παρουσιάσει μερικούς από τους καλύτερους ποιητές παγκοσμίως και που ήταν Έλληνες.
Στο απίστευτα διασκεδαστικό αυτό ποίημα αυτό ο Θεόδωρος Ορφανίδης σατιρίζει με ένα υπέροχο εμπνευσμένο καταιγισμό χαρούμενων σατυρικών ποιητικών φράσεων και σε ένα μνημειώδη ποιητικό ίστρο όλη την Σύρο.
Όλη Όμως… Από την Φύση, την κοινωνική, ζωή, τις ψείρες που κυκλοφορούσαν λόγο βρωμάς, την ατμόσφαιρα. Τις εποχές αλλά ακόμα πιο πολύ τις συνήθειες της εποχής εκείνης των Συριανών. Μια από αυτές είναι «Το Κυνηγεσιον» ̓ Το κυνήγι δηλαδή, που είναι ακόμα και σήμερα από τις αγαπημένες συνήθειες των Συριανών
Το ποίημα έχει τα πάντα. Περιγράφει την Ζωή στο Νησί. Γαιδουρομαχιες, Δίκες, Βωμολοχίες, Το «καμάκι» της εποχής όπου «την εκείνη πολλοί νεαροί Αθηναίοι, άεργοι, κομψευόμενοι κατέπλεαν στη Σύρα µε την ελπίδα να γοητεύσουν καµιά µεγαλόπροικο Συριανή».
Περιγράφει την Φύση, τις …ψείρες, τις περίεργες «αραχτές» των Συριανών….
Ακόμα και τις συνθήκες όταν ασφαλτοστρώνονταν οι πρώτοι διανοιγόμενοι δρόµοι προς τις εξοχές (1850-1860).
Η απίστευτη πλάκα στο ποίημα αρχίζει όταν αναφέρεται σε ένα «κυνηγητικό» γεγονός όπου μιλά για μια ομάδα που έχει πάει για κυνήγι και ξαφνικά εμφανίζεται ένας …Κούκος.
Τότε μια ομοβροντία ρίχνει το καημένο πουλί στο έδαφος αλλά εκεί αρχίζουν τα τραγελαφικά και τα αστεία όταν όλοι διεκδικούν το πουλί υποστηρίζοντας ότι εκείνοι το σκότωσαν.
Και πάνω σε αυτό το γεγονός αρχίζει μια σάτιρα που θα σας κάνει να γελάσετε πάρα πολύ.
Προτίμησα να αφήσω αυτούσιο όπως γράφτηκε το πρωτότυπο κείμενο που έγραψε ο Συριανός ιστορικός Ανδρέας Δρακάκης και είχε εκδοθεί στο Περιοδικό Συριανών Γράμματα.
Αυτό διότι έχει πολύ πιο ενδιαφέρον αλλά είναι πολύ πιο αστείο να διαβάσετε το ποίημα και τα σχόλια στην γλώσσα της εποχής εκείνης που είναι πολύ πιο μεγάλη σε λεξιλόγιο αλλά και ερμηνείες.
Διαβάστε λοιπόν και διασκεδάστε με αυτήν την Άγνωστη λογοτεχνική «λεπτομέρεια» της Σύρου μας. Μια ακόμα άγνωστη Ιστορική στιγμή που δυστυχώς έχει ξεχαστεί, αλλά πλέον ΕΣΕΙΣ θα την γνωρίζεται από εδώ και πέρα.
Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1817 και οι σφαγές της Σµύρνης (1821) ανάγκασαν τους γονείς του να εκπατριστούν και να καταφύγουν στη Σύρα περί τα τέλη Απριλίου 1821. Τότε ήταν µμόλις τεσσάρων ετών. Εκεί στην οικιζόµενη Ερμούπολη διδάχθηκε τα πρώτα γράµµατα. Όπως γράφει ο ίδιος στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης τού ποιήματός του, µε το οποίο ασχολούµεθα σήµερα, κρίνω, εκ των ων ουκ άνευ, να κάµω δηµοσία εξοµολόγησιν, ουχί προς όφελος της αμαρτωλής ψυχής µου, αλλά προς όφελος των Ερµουπολιτών… Εξ όλων των νήσων του Αιγαίου, τρέφω προς την άνυδρον Σύρον ιδιαιτέραν τινά συµπάθειαν και αγάπην. Και τούτο ουχί διότι πάσχω από υδροφοβίαν, αλλά διότι εν αυτή διήνυσα µέγα µέρος των παιδικών µου ηµερών… Εν Σύρω έζησεν επί πολύ ο πατήρ µου ως έµπορος και εν αυτή τέλος βλέπω τα στοιχεία καλής, ειρηνικής και προοδευτικής κοινωνίας
Ο Θ. Ορφανίδης, µαζί µέ το νεότερο αδελφό του Δημήτριο τελείωσαν το δηµοτικό σχολείο στη Σύρα και µετοίκησαν στο Ναύπλιο.
Το 1835 ο Θ. Ορφανίδης διορίσθηκε υπουργικός γραφέας στην Αθήνα και το 1840 στάλθηκε µέ υποτροφία κρατική στο Παρίσι για να σπουδάσει βοτανική για την οποία επεδείκνυε ιδιαίτερη κλίση.
Μετά τις λαµπρές σπουδές στο Παρίσι γύρισε στην Αθήνα και διορίστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών.
Το 1850 διορίσθηκε έκτακτος καθηγητής της Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να γίνει το 1854 τακτικός καθηγητης.
Συμμετείχε δε ως πληρεξούσιος στη Β΄ Εθνοσυνέλευση.
Την περίοδο 1867-1868 χρημάτισε πρύτανης. Ο Ορφανίδης μελέτησε τον φυτικό πλούτο της Ελλάδας και δημοσίευσε τα πορίσματα των ερευνών του στο έργο του Flora graeca exciccata. Ανακάλυψε πενήντα περίπου είδη ελληνικών βοτάνων.
Πέθανε στις 5.8.1886 στην Αθήνα. Εκτός από την επίδοσή του στη Βοτανική διακρίθηκε και ως σατιρικός ποιητής.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΤΑΙ Ότι πριν πάει στο Παρίσι δημοσίευσε τοµίδιο σατιρικών ποιημάτων µέ τον τίτλο Μένιππος με εξαιρετική Ελληνοµάθεια, ευστροφία και σατιρικό πνεύµα,που ήταν τόσο καυστικό και απρεπές ώστε να προκαλέσει την απόλυσή του από τη θέση του στο υπουργείο και την παραπομπή του σε δίκη, στην οποία καταδικάστηκε σε κράτηση τριών ηµερών!
Ως κατηγορούμενος είχε χρησιμοποιήσει για δικηγόρο το γνωστό Αθηναίο δικηγόρο Περικλή Ίακ. Αργυρόπουλο στον οποίο αφιέρωσε και το δεύτερο τόµο του Μενίππου γνωστό και ως «ΠΕΡΙΑΚ»
Το Τίρι-Λίρι δηµοσιεύθηκε το 1858, αλλά τι ακριβώς σηµαίνουν οι δύο αυτές λέξεις δεν είναι γνωστό.
Το όλο περιεχόμενο του ποιήματος φανερώνει ότι το γράφει παλιός Συριανός για το νησί του. Γιατί ναι µεν έζησε στη Σύρα ως µόνιµος κάτοικός της όχι περισσότερα από πέντε έξι χρόνια όµως, όπως αναφέρει στον πρόλογό του, στο Τίρι-Λίρι: Διήνυσα µέγα µέρος των παιδικών µου ηµερών εκεί αι δε παιδικαί εντυπώσεις είναι η ποιητικωτέρα σελίς του βιβλίου της ζωής.
Όταν δε αρχίζει την εξιστόρηση του «κυνηγεσίου» του περίφηµου «κούκου», ο οποίος είναι και το βασικό θέµα του ποιήματος, ο προσδιορισµός των κυνηγετικών τοποθεσιών αποδεικνύει ότι ο Ορφανίδης γνώριζε επακριβώς όλες αυτές τις συριανές τοποθεσίες. Η διήγησή του αρχίζει µε ειρωνική προσφώνηση της Σύρας µε τα ακόλουθα:
“Χαίρε ξηρόννησος! τροφός εν µέρει των κηφήνων
Της Πρωτευούσης, και τροφός των θελκτικών Σειρήνων.
Αίτινες έλκουν τους γαµβρούς µε άσµατα ταλλήρων!
Χαίρε, η όζουσα βαρύ της πισσασφάλτου µύρον(4)!
Όπου δι’ έvα οβολόν σκληραί κροτούνται µάχαι!
Χαίρε, η θίν η άνυδρος! χαίρε των βράχων βράχε
Εις σε αν εφθειρίασεv ο Φερεκύδης πάλαι
Κερδίζονται καν σήµερον ποσότητες µεγάλαι,
Κ’ εις της τερπνής σου αγοράς τας αγυιάς τας πρώτας
Πολλοί τας φθειριώσας των ετίναξαν καπότας….”
Η υποστηριζόμενη άποψη ότι κυκλοφορούσαν πολλές ψείρες στην αγορά της Ερµούπολης γίνεται περισσότερο για να ενθυμήσει ο Ορφανίδης την τραγική ασθένεια από την οποία πέθανε τον 6ο π.Χ. αιώνα ο διδάσκαλος του Πυθαγόρα Συριανός σοφός Φερεκύδης, που όντως πέθανε από φθειρίαση, παρά διότι οι συχνάζοντες στην αγορά της πόλεως έµποροι ήταν γεµάτοι ψείρες, αφού τότε η αγορά µας συγκέντρωνε τους εκλεκτότερους ξένους και ημεδαπούς εµπόρους(5).
Στη συνέχεια ο Ορφανίδης περιγράφει την πενιχρότητα του Συριανού κυνηγιού σε αντίθεση µε τα υποστηριζόμενα από τους Συριανούς κυνηγούς για τις τροµερές «τζορνάδες του παλιού καλού καιρού», κατά τις οποίες σκοτώνονταν κατά εκατοντάδες τα τρυγόνια και κυρίως τα ορτύκια. Αντίθετα ο Ορφανίδης υποστήριζε τα ακόλουθα,
Tρισευτυχής ο κυνηγός ο τρώσας εις την µύτην
Ή φλύαρον κορυδαλλόν, η άσεµνον πυργίτην!
Σκολόπακες και πέρδικες, και κόσσυφοι και νήσσαι
Είναι υπάρξεις µυθικαί και επινοηθείσαι!
Σπανίως το φθινόπωρον δεκάδες ορτυγίων
Προς τους αµµώδεις φέρονται σωρούς και παραλίων.
Και είναι σπανιώτερον εάν την σύντροφόν της
Απώλεσ’ εις ερωτικόν κανέν ταξείδιόν της
Η τρυφερά τρυγών, κ’ εάν επί της νήσου Σύρου
Ήλθε να ζήση σώφρονα και βίον καλογήρου
Να εκπληρώσει την αγνή ευχήν της κεκρυµµένη
Η µυστική της έλευσις αδύνατον να µένη,
Αδύνατον περί αυτήν, και από πάντα βράχον
Να µη βροντήσουν φονικαί βολαί των πτηνοµάχων.
Και πώς να γίνη άλλως πως! αφ’ ου οργά συνήθως
Ανώτερον των κυνηγών, ή των πτηνών το πλήθος:
Ενίοτε οι κυνηγοί κατά κοινόν καθήκον
Παρηγορούνται µ’ όλεθρον των σταφυλών και σύκων.
Και τότε δα αλλοίμονον ‘ς την άµπελον εκείνην,
Την αποζηµιόνουσαν την δίψαν των κ’ οδύνην!
Αλλοίµονον εις την συκήν, ην δρέπουσι µε ζήλον,
Διότι, εις τους κλάδους της δεν µένει ουδέ φύλλον.”
Αφού δε εκθέτει τα παραπάνω ο Ορφανίδης, τα οποία παρουσιάζουν τις µέχρι και των ηµερών µας κρατούσες συνήθειες των κυνηγών της Σύρας, τόσον όµως χαριτωµένα και πανέξυπνα, καταλήγει στην εµφάνιση του πρωταγωνιστή του έργου του, του Χιώτη εµπόρου Ζολώτα, ο οποίος ξεκινά από την Ερμούπολη και έφθασεν εις το Πισκοπείον χωρίς να ίδη πετεινόν, ή πετεινού σηµείον γι’ αυτό εγκαταλείπει το Πισκοπειό και συνεχίζει ο Ορφανίδης:
Εκείθεν τα επρύµνισε εις του Κοϋµού το ρεύµα?
Και αναβάς τα Τάλαντα, ευρέθη προς το γεύµα
Εις την προς Χρούσα άγουσαν, και άνωθεν του Μάννα.
Ο προσδιορισµός των τοποθεσιών αυτών αποδεικνύει πόσο πολύ γνώριζε ο Ορφανίδης τη συριανή ύπαιθρο. Εκεί στα Χρούσα όµως σταµατά ο Ζολώτας και ο Ορφανίδης αναφέρει για πρώτη φορά την εµφάνιση ενός κούκου.
“Όταν απίστευτος χαρά! επί συκής αγρίας
Το διωκόµενον πτηνόν εκάθησεν• οποίας
Επλήσθη τότε τέρψεως η Μούσα µου διστάζει
Να το ειπή• φιλάργυρος ποτέ του δεν κυττάζει
Με βλέµµα τόσον άπληστον το στίλβον του χρυσίον.
Απηλπισµένος εραστής υπ’ έρωτος µεθύων.
Tην νέαν ερωµένην του δεν βλέπει µ’ ευθυµίαν
Τοσαύτην, ως ο κυνηγός την πιθανήν του λείαν•
Κυπτός, κυπτός κι’ ακροθιγώς πατών τον πλησιάζει…
Σκοπεύει … κ’ η καρδία του ενώ ριγοτροµάζει
Πυρσοκροτεί… βορυβοµβούν τα πέριξ παραχρήμα…
Κι’ ω θρίαµβος Ζολότειος• ο κούκκος πίπτει θύµα!
Αλλ’ ως παράδοξος ηχώ εκ γείτονος φραγμώνος
Τρεις άλλοι κρότοι μπουμ! μπαμ! μπιμ!”
Αυτό είναι η κρίσιµη καµπή. Οι συµπυροβολήσαντες µε το Ζολώτα κατά του κούκου υποστήριζαν ότι αυτοί έπληξαν το πουλί και ο καυγάς αυτός χώρισε σε τέσσερις αλληλοσπαρασσόµενες παρατάξεις την κοινωνία της πόλεως και δηµιούργησε το «κουκικόν ζήτηµα»!
Ο ποιητής µπερδεύει στο ποίηµά του αρχικά τον πλοίαρχο Γούλφ, κυβερνήτη του αγγλικού πλοίου που προσήγγισε στο λιµένα µας και έναν άλλο Άγγλο που τον ονοµάζει κύρ Κούκε.
Το τµήµα αυτό του τρίτου τµηµατος του όλου ποιήματος είναι χωρίς ενδιαφέρον για το σημερινό Έλληνα. Θα σταθούµε όµως για λίγο στο τέταρτο «άσµα» που συνδέεται µε την επικειμένη δίκη για το ποιος σκότωσε τον κούκο, θέµα που παραπέµφθηκε να κριθεί από τον Ειρηνοδίκη Ερµουπόλεως. Γράφει δε ο Ορφανίδης:
“Ορθόν δε ήτο κατ’ αυτόν, η δίκη η σπουδαία
Αρκούντως να γηράση µέν, να µένη όμως νέα.
Ώστε να φέρη πρόσοδον διά των χαρτοσήμων.
Ένεκα τούτου, τας εχθράς ως έλαβε µηνύσεις,
Χιλίας διά µάρτυρας είπε να κάµουν κλίσεις•
Διέταξε δ’ ανάκρισιν µετά µεγάλου ζήλου,
Σπουδάζωγ την καταθεσιν εκάστου αντιζήλου.
Εάν ενήργει ούτω πως ο κυρ Ειρηνοδίκης,
Μη κρίνετε ότ’ ήτον δα ο πρώτος εν αδίκοις.
Το Υπουργείον έπεμψέ ποτέ δι’ εγκυκλίου
Προς πάσας τας δικαστικάς αρχάς του Βασιλείου
Τους κυρωθέντας νόμους μας και έγραψε συγχρόνως:
-«Εις την εφαρμογήν αυτών βαδίζετε συμφώνως•
»Μετά του λόγου του ορθού και της επιεικείας!»
Αλλά Ειρηνοδίκης τις, οικών τας ακρωρείας
Του Ταϋγέτου, ούτω πως απήντησ’ εσπευσμένως•
-«Ελάβοµεν κυρ Υπουργέ, κι’ ανέγνωμεν ασμένως
Τον Αρμενόπουλον, ομού με τας Δικονομίας•
Αλλά του Λόγου του Ορθού και της Επιεικείας
Τα θαυμαστά συγγράμματα εντός του κιβωτίου
»Δεν εύροµεν, και στείλτε τα διά Ταχυδρομείου».
Πλην συγκρινόμενος µ’ αυτόν τον ζώντα µετά θώων
Της Σύρου ο µικρός κριτής δεν ήτο τόσο ζώον.
Μαθούσα δε η φίλερις πληθύς των Δικηγόρων
Ότι ο κούκκος στάδιον θ’ ανοίξη δραχμοφόρον,
Ως σφήκες περί σταφυλήν περκάζουσαν το θέρος
Καθείς των έσπευσ’ ενεργόν ’ς αυτό να λάβη μέρος.
Και αφού περιγράφει τους δικηγόρους και των δύο πλευρών καταλήγει µε τα
ακόλουθα:
Πλην δικαστά αδέκαστε! πλην κυρ Ειρηνοδίκα!
Οι παλαιοί µας ρήτορες αν διά δύω σύκα
Εκραύγαζον εις την Βουλήν µεθ’ ύφους ατιθάσου
Tι διά κούκκον θαυµαστόν θα έκαµνον φαντάσου•
Κ’ ηµείς αυτών απόγονοι, υιοί και κληρονόμοι
Τοιαύτην ν’ αµελήσωµεν υπόθεσιν ακόµη;
Δεν βλάπτουσι το έθνος δε κακοί τοιούτοι τρόποι;
Και τι θα είπη δι’ ηµάς ο Κόσµος, η Ευρώπη,
Ο Φαρµεράϋερ (9), ο Αμπούτ (10), και ίσως τόσοι άλλοι
Τρισευγενείς προστάται µας, και φiλoι µας µεγάλοι …”
Δεν πρόκειται βέβαια να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της δίκης, η οποία απασχολεί άλλες πενήντα σελίδες του µικρού βιβλίου. Αναφέρουµε µόνο ότι ο ειρηνοδίκης έκρινε σκόπιµο να διατάξει αυτοψία για να διαπιστωθεί πού βρισκόταν καθένας από τους διαδίκους και πού ο κούκος και τίνος η βολή ήτανε πιθανότερη να σκοτώσει. Γράφει δε ο Ορφανίδης συνεχίζων:
“Την επιούσαν πριν χρυσούς ο ήλιος προβάλη
Εις Χρούσα διευθύνοντο µικροί τε και µεγάλοι•
Και επειδή ην δύσβατος ο δρόµος κι’ εκ της Χώρας
Απέχει το χωρίδιον εκείνο δύω ώρας.
Μετέβησαν, ως σύνηθες, οχούµενοι επ’ όνων
Οι µεν διά τον Κουκκισµόν, οι δε προς τέρψιν µόνον.
Εκεί µεγάλας έκαµον ερεύνας κατά τόπον.
Του φόνου κατά το δοκούν µαvτεύovτες τον τρόπον.
Ειρηνοδίκης, µάρτυρες, πολίται, δικηγόροι,
Εφιλονείκουν κ’ έκραζον καθώς οι αχθοφόροι•
Συνέταξαν περιγραφάς, εκθέσεις, παρεκθέσεις.
Ηρίθµησαν τα φρύγανα που έφερεν η θέσις.
Τους λίθους. και τους χάνδακας, και µέχρι των χαλίκων,
Και περί δείλην χαίρovτες επέστρεφον κατ’ οίκον.
Αλλ’ ο κακός διάβολο. σκοπεύων να γελάση
Κακήν ηυδόκησε σκηνήν να τοις προετοιμάση.
Ενώ ευθύµως έστρεφον λαλούντες, τραγωδούντες,
Ως οι τα Διονύσια πάλαι ποτέ τελούντες,
Το ήµισυ του πληθυσμού, οι όνοι, µετά µένους
Επαναστάντες έρριψαν χαµαί τους οχουµένους,
Διότι ως κακεvτρεχείς γαΐδαροι που ήσαν
Μεγάλην προς ερωτικές συμπλέξεις είχον λύσσαν.
Κ’ επήλθεν εις την µνήµην των ότι εν μηνί Μαΐω
Προνομιούχοι γίνovται εν ανοικτώ πεδίω.”
Από τη γαϊδουροµαχία αυτή τραυματίσθηκαν οι δύο αντίπαλοι δικηγόροι, όπως δε γράφει ο ποιητής.
“Κ’ εις την µεγάλην έξαψιν του ψυχικού των βάρους
Πολλάκις εβλασφήμησαν τους κούκκους και γαϊδάρους.
Εν τούτοις η υπόθεσις του κούκκου, ενώ ίσως
Έµελλε κάπως να λυθή, το προς τους όνους µίσος
Τον ρουν της ανεχαίτισε, και πάντες ομοφώνως
Και Κούκκοι και Αντίκουκκοι εζήτησαν συγχρόνως
Της δίκης την κατάργησιν, κ’ εν μέσω της πλατείας
Εκραύγαζον μετά θυμού, και λύσσης, και μανίας.”
Στη συνέχεια περιπλανάται ο ποιητής γύρω από τα διεθνή θέµατα, παρουσιάζοντας στο προσκήνιο της συριανής πλατείας το Γάλλο λογοτέχνη Edmond About.
Συμπληρώνει δε την περιπλάνησή του µε µία επίσκεψη στη Σέριφο χωρίς ενδιαφέρον για να συμπληρώσει εκατό περίπου σελίδες.
Η ποίηση του Θεόδωρου Ορφανίδη εντάσσεται στην Α’ Αθηναϊκή Σχολή και είναι κυρίως σατιρική. Είναι επηρεασμένος από τον Αλέξανδρο Σούτσο, τον οποίο προσπαθεί και να μιμηθεί. Εμφανίζεται πρώτη φορά το 1836 με τη σατυρική συλλογή του Ο Μένιππος. Το 1840 εκδίδει για σύντομο διάστημα το σατιρικό περιοδικό Ο Τοξότης.
Ο Ιωάννης Κωλέττης απομακρύνει τον ενοχλητικό ποιητή με την υποτροφία που του δίνει για να σπουδάσει στο Παρίσι. Όταν γυρίζει γράφει άφθονα ποιήματα επικολυρικά (Ο Άπατρις, Χίος δούλη, Άγιος Μηνάς) και σατιρικά (Τίρι λίρι). Συμμετείχε σε ποιητικούς διαγωνισμούς και ως διαγωνιζόμενος και ως κριτής, διαμορφώνοντας τη νεοελληνική κριτική.
Πηγή: Ανδρέας Θ. Δρακάκης Συριανά Γράμματα, 7ο ΤΕΥΧΟΣ, Ιούλιος 1989 – Α. Χούµης, «Παλαιά Συριανά», εφ. «Ήλιος» Ερµουπόλεως
