Πριν μία εβδομάδα βρέθηκα με δύο σπασμένα πόδια. Δεν είναι τόσο άσχημα όσο ακούγεται, αλλά παρ’όλο που μπορώ να περπατήσω, είναι ιδιαίτερα δύσκολο και άβολο και η οδήγηση είναι εξίσου δύσκολη. Ο λόγος που το μοιράζομαι μαζί σας;
Καθώς πήγαινα στο σχολείο, ο μεγάλος μου γιος γύρισε και με κοίταξε πανικόβλητος και με ρώτησε αν θα μπορούσα να πάω να πάρω το σχολικό του καπέλο και να του το φέρω. Όταν του είπα όχι, με κοίταξε… μπερδεμένος. Όταν του τόνισα ότι είχα δύο σπασμένα πόδια και το να οδηγώ προς και από το σχολείο ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, με κοίταξε λιγότερο μπερδεμένος, αλλά πολύ στεναχωρημένος.
Μόνο τον εαυτό μου μπορώ να κατηγορήσω.
Για χρόνια ήμουν η προσωπική τους βοηθός, μαγείρισσα, σύμβουλος στην κοινωνική τους ζωή … πιάσατε το νόημα.
Επιπλέον διαδρομές προς το σχολείο για να πάρω τα μαθήματα για το σπίτι, επιπλέον διαδρομές προς το σχολείο για να τους δώσω μαθήματα που ξέχασαν στο σπίτι. Να τηλεφωνώ σε μητέρες παιδιών από την ίδια τάξη, ρωτώντας εάν μπορούν να μου δώσουν τα μαθήματα της ημέρας. Να επιστρέφω βιβλία της σχολικής βιβλιοθήκης επειδή τα ξέχασαν. Να ψάχνω μέσα σε στοίβες για να βρω το δισεκατομμυριοστό χαμένο καπέλο. Να τελειώνω τα μαθήματά τους κάποιες φορές που δεν προλαβαίνουν να τα τελειώσουν, γιατί ξεκίνησαν το διάβασμα πολύ αργά… Α, και να τρέχω σαν τον Βέγγο επειδή ξέχασαν να με ενημερώσουν ότι την επόμενη μέρα πρέπει να φορέσουν τα καλά τους.
Στη θεωρία έχει μία λογική – εάν τα παιδιά μου δεν έπαιρναν και δεν έκαναν τα μαθήματά τους, θα είχαν κακούς βαθμούς. Εάν περίμενα από αυτά να ψάξουν ανάμεσα στις στοίβες για να βρουν αυτό που ψάχνουν, θα γινόταν ένα μπάχαλο από χαμένα σχολικά ρούχα. Αλλά κάνοντας όλα αυτά τα πράγματα για χάρη τους, με το να τα σώζω, δεν έχουν πια κανέναν λόγο να ενδιαφερθούν και να βάλουν τα πράγματα σε μία σειρά, επειδή ποτέ δεν έχει χρειαστεί να έρθουν αντιμέτωπα με τις επιπτώσεις και έτσι να μάθουν να ενδιαφέρονται.
Όλα αυτά τα είπε μία blogger που προσέλκυσε πάνω από ένα εκατομμύριο αναγνώστες με αυτή τη δημοσίευσή της.
Η Noelia Lopez-Cheda, η blogger, πίσω από την δημοφιλή ανάρτηση, έγραψε για το ένα απόγευμα που γύρισε σπίτι και η εννιάχρονη κόρη της η Έμμα, της είπε ότι ξέχασε τις εργασίες της στα μαθηματικά. Ζήτησε από την μητέρα της να στείλει ένα μήνυμα στην ομαδική συνομιλία που ήταν μέλος (η οποία επέτρεπε στους γονείς του σχολείου να μοιράζονται πληροφορίες σχετικά με το σχολείο, τα μαθήματα και άλλες δραστηριότητες), για να της πουν τα μαθήματα. Η συγκεκριμένη ομαδική συνομιλία δέχεται καθημερινά πολλά μηνύματα σχετικά με σχολικά βιβλία, ασκήσεις, και σχολικές παραστάσεις.
Εξουσίαζε τη ζωή της.
Όπως πάντα, η Νοέλια άφησε τα πάντα και έψαξε στην τσάντα της για να βρει το τηλέφωνό της. Και ύστερα σταμάτησε και συνειδητοποίησε τι έκανε. «Γιατί το κάνω;», αναρωτήθηκε. Στράφηκε προς την κόρη της και της ζήτησε να αναλάβει αυτή να βρει τα μαθήματά της. Η ευκαιρία της εκμάθησης της αυτοδιοργάνωσης και της αντιμετώπισης των συνεπειών του να ξεχνάς να κάνεις κάτι, ήταν πιο σημαντικό μάθημα ζωής για την κόρη της από τα μαθηματικά που θα έχανε εκείνο το βράδυ.
Το internet συμπάσχει μαζί της.
Μία από τις αγαπημένες μου απαντήσεις στην ιστορία της ήρθε από μία δασκάλα κολεγίου:
«Διδάσκω σε κολέγιο και όλοι ευχόμαστε οι γονείς να βοηθούσαν τα παιδιά τους να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους και να τους διδάξουν ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες. Οι έφηβοι μας έχουν πολύ υποανάπτυκτες ιδέες περί της προσωπικής ευθύνης. Βεβαίως οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά πώς να αντιμετωπίζουν τον κόσμο, αλλά εάν κάνουν τα πάντα για αυτά, δε θα μάθουν ποτέ να κάνουν πράγματα μόνα τους!».
Όλοι έχουμε μία ιστορία να πούμε.
Ρώτησα γονείς για όλες τις φορές που έκαναν πάρα πολλά για τα παιδιά τους. Ορίστε μερικές από τις απαντήσεις:
• Ζήτησα από τον οχτάχρονο γιο μου να βάλει το πρώτο του πλυντήριο και είπε «Δεν μπορώ μαμά, δεν ξέρω καν πού είναι το πλυντήριο!». Τα παιδιά μου, ηλικίας 6 και 7 ετών, περίμεναν κάθε πρωί ενώ εγώ τους έφτιαχνα το πρωινό. Έπειτα, έβαζαν τα ρούχα που εγώ τους είχα βγάλει, κι εγώ θα τους έφτιαχνα το κολατσιό τους και θα το έβαζα στην τσάντα τους και θα έλεγχα εάν είχαν όλα τα πράγματα που χρειάζονταν. Μετά θα γύριζα στο σπίτι, θα έβρισκα μια στοίβα από άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, πιτζάμες στο πάτωμα και κρεβάτια ξέστρωτα. Πλέον τα παιδιά φτιάχνουν μόνα τους το κολατσιό τους, μαζεύουν μόνα τους τα δωμάτιά τους και τα ρούχα τους και φτιάχνουν μόνα τους τις τσάντες τους.
• Βρήκα μία φωτογραφία που έφτιαχνα κέικ μαζί με τη μαμά μου όταν ήμουν νήπιο, και θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε η μαγειρική. Τότε συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά μου,είναι σχεδόν έφηβοι και δεν μπορούν να μαγειρέψουν τίποτα άλλο εκτός από τοστ. Αυτό άλλαξε από τη στιγμή που το αντιλήφθηκα και πλέον φτιάχνουν τουλάχιστον ένα φαγητό την εβδομάδα και συμμετέχουν στο πρόγραμμα μαγειρέματος και τα σχετικά ψώνια.
• Τα παιδιά μου συνεχώς εκλιπαρούσαν για ένα σκύλο. Αγαπώ τα σκυλιά, αλλά είχα είδη πολλές σκοτούρες. Μία μέρα που μάζευα τις ακαθαρσίες του σκύλου, άφησα κάτω την σκούπα και είπα στα παιδιά (έξι, εννέα και έντεκα χρονών) ότι είναι η σειρά τους να το κάνουν. Διαμαρτυρήθηκαν και τους είπα ότι είναι μέρος του να έχεις ένα κατοικίδιο και ότι πρέπει να το αποδεχτούν. Φτάνοντας στο σήμερα, πλέον δε χρειάζεται καν να τους το θυμίσω. Όταν έρθει η ώρα και θελήσουν να αποκτήσουν σκύλο όταν ενηλικιωθούν, τουλάχιστον δε θα σοκαριστούν με το πόση δουλειά χρειάζεται!
Να θυμάστε πως την επόμενη φορά που θα κάνετε κάτι για τα παιδιά σας, σκεφτείτε προηγουμένως αν τελικά αυτό είναι για το καλό τους.
Πηγή: http://www.kidspot.com.au/
Το είδαμε στο :http://singleparent
