Ένα κειμενο ενος νεου που παλευει ουσιαστικα για επιβιωση στην Ελλαδα του σημερις κανει το γυρο του διαδικτυου και το AthensMagazine.gr το παρουσιαζει:
Εργαζομαι για € 3,00 την ωρα (με τις βενζινες δικες μου) και με ο,τι φιλοδωρηματα μου δινετε για την εξυπηρετηση (που και αυτα τεινουν να εξαφανιστουν), στην πλεον ανθουσα οικονομικη δραστηριοτητα μιας ρημαγμενης χωρας, χωρις ασφαλιση και με το αφεντικο να κοιταει το ρολοι για να δει αν ειμαι γρηγορος.
Μπορει να ειμαι πρωην υπαλληλος καποιας επιχειρησης που εκλεισε, η να τσονταρω τον αστειο μισθο που μου δινουν στην κανονικη μου δουλεια γιατι περιμενουν και αλλοι ανθρωποι να ζησουν απο εμενα. Μπορει να εχω πτυχιο πανεπιστημιου η διδακτορικο και να μιλαω 3-4 ξενες γλωσσες.
Δεν εχει σημασια, για εσας ειμαι ο «νεαρος» πιτσαφερνης, που αν αργησει μουτρωνετε η αν μπει αναποδα σε μονοδρομο τον βριζετε. Η Αριστερα διαλαλει οτι αγωνιζεται για μενα φανταζομαι οτι αγωνιζεται οσο μενω ντελιβερας, γιατι αν κανω ποτε το λαθος να προοδευσω, θα ειμαι ο Ταξικος τους Εχθρος, οποτε τι σκατα αγωνας ειναι αυτος, να κρατας τους παντες φτωχους και αδαεις για να σε πιστευουν; Ευτυχως δεν υπαρχει ενδεχομενο προοδου μου.
Οι λιγες θεσεις εργασιας που διατιθενται ειναι ρεζερβε για τα κομματοσκυλα τους, για τους γκομενους, το σοι τους, τους πιστους αφισοκολλητες τους και τους υπακουους υποτακτικους τους. Η οικονομια ειναι στα σκατα, συνεπως για τα επομενα χρονια εχετε εξασφαλισει απο μενα τη μεταφορα της ζεστης σας πιτσας. Αυτο μου μενει πια, μια και οι gastarbeiters απο την Ελλαδα δεν εχουν πια ζητηση.
Ανηκω στα «Περηφανα Νιατα» της Ελλαδας, αλλα για καποιο περιεργο λογο, καθε μερα νοιωθω και λιγοτερο περηφανος. Μαλλον γερναω
