Δεν θυμάμαι το όνομα του αλλά ούτε και το πρόσωπο του. Δεν γνωρίζω καν πόσο χρονών ήταν, παρά μόνο ότι ερχόταν προς το μέρος μου. Έχω την εικόνα του, με το ατσούμπαλο σώμα του και τα άσχημα χέρια του.
Η μαμά μου έπαιρνε εμένα και την αδερφή μου σε συναντήσεις. ‘Ήταν η δεκαετία του 80 και ήταν μια νέα , μόνη μαμά που προσπαθούσε να βρει τον εαυτό της μέσα από αρκετές συναντήσεις. Δεν θυμάμαι αν πήγαινε γυμναστήριο, ή σε μια λέσχη βιβλίου, ή απλά παρακολουθούσε μαθήματα υπαρξιακής αναγέννησης.
Οι μεγάλοι κάνανε τα δικά τους στο σαλόνι, ενώ τα παιδιά έβλεπαν τηλεόραση και έπαιζαν.
Είχε ξεκινήσει να με γαργαλάει. Πρέπει να ήμουν 9 – 10 ετών, ούτε παιδί αλλά ούτε και έφηβη. Ήμουν κάπου ενδιάμεσα. Τότε ήταν που τα χέρια του έμπαιναν ανάμεσα στα πόδια μου. Και ξεκινούσε να με «γαργαλάει» και εκεί. Στην αρχή νόμιζα ήταν ατύχημα, αλλά μετά έγινε πιο έντονο. Δεν με είχαν «γαργαλήσει» έτσι ποτέ.
Την πρώτη φορά που συνέβη, υπέθεσα ότι «είναι περίεργο, αλλά μάλλον έγινε κατά λάθος». Η μητέρα μου μας είχε διδάξει ότι τα σώματα είναι δικά μας, και ότι κανείς δεν θα έπρεπε ποτέ να μας αγγίξει με τρόπο που θα μας έκανε να νιώσουμε άβολα. Ήμουν όμως μόνο ένα μικρό παιδί. Δεν ήξερα τι εννοούσε όταν έλεγε άβολα.
Τη δεύτερη φορά που συνέβη , ξύπνησα απότομα : Αυτό που γίνεται είναι λάθος. Ήξερα ότι εφόσον το κάνει ξανά, δεν ήταν ατύχημα. Ήταν από πρόθεση.
Η μητέρα μου ήταν κάθετη στο θέμα ασφάλειας, και στο πώς να προσέχουμε τον εαυτό μας, ίσως και για μερικούς να ακουγόταν υπερπροστατευτική . Πάντα μας έλεγε τι είναι σωστό και τι λάθος, ειδικά όσον αφορούσε το σώμα μας. Είχαν γίνει κάποιες απαγωγές στη γειτονιά, και γνωρίζαμε όλες τις λεπτομέρειες. Είχαμε μάθει να μην παίρνουμε τίποτα από αγνώστους, να μένουμε μακριά από όποιον μας κοιτούσε παράξενα, και να της αναφέρουμε αμέσως αν κάτι ανάλογο συνέβαινε.
Περισσότερο όμως από όλα, μας έμαθε να είμαστε άνετες με τα σώματα μας. Πάντα χρησιμοποιούσαμε αληθινές ορολογίες («στήθος», «κόλπος»). Ξέραμε πως γεννιούνται τα μωρά. Ξέραμε ότι τα σεξουαλικά αισθήματα είναι αληθινά. Εάν αγγίζαμε τον κόλπο μας , δεν μας έλεγε να σταματήσουμε αλλά να το κάνουμε όταν θα είμαστε μόνες μας. Μας είχε πει ότι υπήρχαν νεύρα που τελείωναν σε εκείνο το σημείο, και αυτό έκανε το άγγιγμα πιο ωραίο, αλλά μόνο εμείς μπορούσαμε να το κάνουμε. Το σεξ ήταν αποδεκτό ανάμεσα σε ενηλίκους , και ποτέ μέχρι τότε.
Ίσως όλα αυτά να ακούγονται παράξενα, ειδικά πριν από 30 χρόνια, αλλά όλα αυτά τα γνώριζα όταν ήμουν 9 ή 10 ετών. Ήμουν σίγουρη λοιπόν ότι το αγόρι στις συναντήσεις δεν έπρεπε να με είχε γαργαλήσει με εκείνον τον τρόπο, και ήξερα ότι μπορούσα να πω στη μαμά μου τα πάντα. Της το είπα και έγινε έξαλλη, όχι με εμένα φυσικά, αλλά για εμένα. Με άφησε να νιώσω το θυμό μου. Μου ξεκαθάρισε ότι αυτό που έκανε αυτός ήταν λάθος και ότι ήμουν σωστή. Ήταν τόσο περήφανη που της το είπα.
Γνωρίζεις τι συμβαίνει όταν κρατάς μέσα σου τέτοια παιδικά τραύματα; Αρχίζουν να γίνονται χειρότερα. Σε στοιχειώνουν για πάντα. Δείχνουν την άσχημη πλευρά τους εκεί που δεν το περιμένεις. Ανακατεύουν τη ζωή σου.
Ήξερα ότι ο τύπος της παρενόχλησης που βίωσα, ήταν μικρής κατηγορίας. Συγκριτικά με τις ιστορίες άλλων ανθρώπων , η δική μου φαντάζει μηδενική. Αλλά ήταν κάτι. Κάτι συνέβη. Όλες αυτές οι ιστορίες είναι κοινές. Παρόλο που είναι δύσκολο να αντλήσουμε ακριβείς πληροφορίες, λόγω του ότι αυτά τα περιστατικά δεν αναφέρονται πάντα, εκτιμάται ότι 1 στα 4 κορίτσια και 1 στα 6 αγόρια έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στην παιδική τους ηλικία.
Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν, είτε το ομολογήσουμε είτε όχι, και όταν δεν εντοπίζονται γρήγορα μπορούν εύκολα να ξεφύγουν. Δεν γνωρίζω τι θα μπορούσε να είχε συμβεί εάν έμενα πιο κοντά σε αυτόν που με παρενοχλούσε και αν είχε συνεχίσει να με γαργαλά.
Είμαι ευγνώμων ότι η μαμά μου με πήρε από εκεί. Είμαι ευγνώμων ότι δεν γυρίσαμε ποτέ. Είμαι ευγνώμων ότι μίλησε στους γονείς του και τους έκανε ξεκάθαρο ότι ξεπέρασε τα όρια μαζί μου. Είμαι ευγνώμων ότι κάτι τέτοιο δεν μου ξανασυνέβη ποτέ.
Τώρα πια είμαι η ίδια μητέρα. Έχω δύο γιούς, και τους δίνω τις ίδιες πληροφορίες που μου έδωσε η μητέρα μου. Θέλω να γνωρίζουν πως λειτουργούν τα σώματα τους, να ξέρουν για το σεξ και για το πώς να θέτουν όρια. Αυτά τα συζητάμε από όταν ήταν μικροί. Δεν χαρίζομαι πάνω σε αυτό το θέμα. Θέλω να εμπιστεύονται το ένστικτο τους και αν με κάτι δεν νιώθουν καλά, να έρθουν και να μου μιλήσουν με όλες τις λεπτομέρειες.
Εάν θέλουμε τα παιδιά μας να μας μιλήσουν για ένα τέτοιο θέμα, πρέπει να τα προετοιμάσουμε. Είναι απαραίτητο να έχουν τη γνώση, το ένστικτο και την αυτοπεποίθηση. Μην παραλείψεις τις λεπτομέρειες για το τί θα μπορούσε να συμβεί . Τίποτα δεν πρέπει να αποτελεί ταμπού στη συζήτηση. Αν το σεξ είναι κάτι που πρέπει να κρατηθεί μυστικό, θα μείνει μυστικό , ειδικά αν περάσει στο στάδιο της παρενόχλησης.
Εδώ θα βρείς μερικές συμβουλές, για το πώς θα προετοιμάσεις τα παιδιά σου, σχετικά με τη δική μου εμπειρία και έρευνα στο συγκεκριμένο θέμα.
- Πες στα παιδιά σου την αλήθεια για το σεξ.
Μην περιμένεις να κάνεις τη «μεγάλη συζήτηση». Είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολο για τα μικρά παιδιά να αντιληφθούν τι είναι το σεξ, τα δικά μου ξεκίνησαν να έχουν μια αρχική ιδέα σχετικά με το τι είναι από όταν ήταν 3 ετών. Είδαμε φωτογραφίες μωρών στην κοιλιά. Μιλήσαμε για σπερματοζωάρια και αυγά. Κατάλαβαν ότι η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να έρθουν κοντά με φυσικό τρόπο για να γίνει όλο αυτό ( αρχίσαμε να το αποκαλούμε «αγκαλιά» και αργότερα με περισσότερες λεπτομέρειες).
Το σεξ δεν ήταν ποτέ μυστήριο. Ήταν κάτι που δύο αφοσιωμένοι και αγαπημένοι ενήλικες κάνουν μαζί, και δεν υπάρχει κάτι περίεργο σε αυτό, τίποτα που να μην μπορεί να συζητηθεί χωρίς ντροπή. Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά σου, καλό είναι να βλέπουν εικόνες και να τις συζητάτε ώστε να μπορούν να αντιληφθούν αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση με την πραγματικότητα.
- Πες στα παιδιά σου πως λειτουργούν τα σώματα τους.
Όπως με τη μητέρα μου, αποφεύγουμε να αποκαλούμε με χαϊδευτικό τρόπο τα μέλη του σώματος μας. Εάν το θέλεις εντάξει, αλλά ότι και να κάνεις, κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτό. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις μια γλώσσα που να είναι επιτρεπτή και τεχνικά σωστή. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν πως λειτουργούν τα ιδιαίτερα μέρη του σώματος τους και ποια είναι η λειτουργία τους. Έτσι θα γνωρίζουν αν κάτι παράξενο συμβαίνει σε αυτά.
Επίσης πρέπει να γνωρίζουν ότι συγκεκριμένα μέρη του σώματος δίνουν διαφορετικά συναισθήματα ευχαρίστησης όταν τα αγγίζουν. Πρέπει να ξέρουν πότε είναι σωστό να λειτουργούν μόνα τους χωρίς να ντρέπονται.
- Πες ξεκάθαρα ποια είναι τα μέρη του σώματος και τι σημαίνει η παραβίαση τους.
Αυτό είναι ίσως το πιο άβολο κομμάτι, αλλά το πιο αναγκαίο. Όσο και να μισούμε να το σκεφτούμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στα παιδιά μας, είναι ζωτικής σημασίας να ξέρουν ό,τι μπορεί να τους συμβεί. Οπότε πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει μια λίστα ανθρώπων που μπορεί να αγγίξει τα ιδιαίτερα τους σημεία, σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, ότι δηλαδή π.χ. η εξέταση του παιδιού από τον γιατρό είναι αποδεκτή ή ότι το να το καθαρίζει ο γονιός σε αυτά τα σημεία είναι αποδεκτό. Αλλά οποιοσδήποτε άλλος εξετάζει, κοιτάει ή αγγίζει για οποιονδήποτε λόγο το σώμα του και τα ιδιαίτερα μέρη του, δεν είναι καθόλου σωστό. Το παιδί σου πρέπει να το γνωρίζει αυτό και να σου το αναφέρει αμέσως σε περίπτωση που συμβεί.
- Μάθε στο παιδί σου γενικά σωματικά όρια.
Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν για τι είναι υπεύθυνα στο σώμα τους , σε κάθε περίπτωση. Δεν θέλουν περισσότερα φιλιά από τη γιαγιά; Να της το πείς ευγενικά. Θέλουν να παίξουν έντονα; Να έχεις κανόνες μέσα στο σπίτι, και αν είσαι αυτή/ος που παίζει μαζί τους, να σταματάς όταν σου πουν ότι δεν θέλουν άλλο. Σιγουρέψου ότι και τα παιδιά σου σέβονται τα όρια των άλλων.
- Μίλησε στα παιδιά σου για όλα.
Είναι σημαντικό να κάνεις συχνά διαλόγους με τα παιδιά σου, σχετικά με τη ζωή τους. Να γνωρίζεις ποιοι ασχολούνται μαζί τους στις δραστηριότητες τους (ειδικά όταν δεν είσαι μπροστά). Να έχεις μια ώρα την ημέρα που θα καθίσεις να μιλήσεις μαζί τους.
Το ξέρω ότι ο μεγάλος μου γιός δεν θα μου πει απολύτως τίποτα για τη μέρα του μέχρι να τον βάλω το βράδυ να ξαπλώσει. Φροντίζω καθημερινά να μιλάω με τα παιδιά μου. Είναι σημαντικό να μιλάμε ανοιχτά για τα συναισθήματα τους γενικότερα. Θυμός, θλίψη, ντροπή, όλα αυτά είναι φυσιολογικά συναισθήματα.
Δεν είναι πάντα εύκολο για τον γονιό να διαχειρίζεται τα συναισθήματα των παιδιών, όταν δεν φέρονται σωστά εξαιτίας τους, αλλά είναι σημαντικό να μην κάνει τα παιδιά να ντρέπονται γι αυτά. Εάν συμβεί οτιδήποτε στα παιδιά και τους προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα , θα πρέπει να ξέρουν πώς να σου τα εκφράσουν.
Εάν τα παιδιά σου έρθουν σε εσένα με ύποπτη συμπεριφορά, πίστεψε τα. Ερεύνησε το. Και αν υποψιαστείς ότι έχουν πέσει θύματα κακοποίησης, κάλεσε την αστυνομία. Μη φοβηθείς να δείξεις το θυμό σου στα παιδιά για ότι συνέβη και να τους πεις ξεκάθαρα ότι έπραξαν σωστά που ήρθαν και στο είπαν. Δώσε τους χώρο να εκφράσουν τα συναισθήματα τους , με όποιο τρόπο γνωρίζουν. Φρόντισε να δουν ακόμα και κάποιον ειδικό αν χρειαστεί.
Και προς Θεού , κάνε ότι μπορείς για να πάρεις τα παιδιά σου από αυτή την κατάσταση αμέσως. Φύγε γρήγορα από εκεί. Μην γυρίσεις ποτέ. Βεβαιώσου ότι τα παιδιά σου δεν θα δουν ποτέ ξανά αυτόν που τα παρενόχλησε.
Πηγή: http://www.scarymommy.com/
το είδαμε στο :http://singleparent.gr/
