Η Άγνωστη Ιστορία της Μελπομένης Σταμάτας Ρεθίθη.
Ενός πάμφτωχου και πονεμένου από την ζωή και την τύχη κοριτσιού μάνας και γυναίκας από την Σύρο που είναι η πρώτη καταγεγραμμένη γυναίκα Μαραθωνοδρόμος.
Κατάφερε και έτρεξε στο Μαραθώνιο του 1896 τον ίδιο εκείνο αγώνα όπου ο Σπύρος Λούης ανακηρύχτηκε νικητής και εθνικός Ήρωας
Μόνο πού η ηρωική της αυτή συμμετοχή και ενέργεια έμεινε στην αφάνεια αφού κανείς δεν της το αναγνώρισε αφού εκείνη την εποχή οι γυναίκες απαγορεύονταν να συμμετέχουν σε αθλητικά δρώμενα.
Την πέμπτη ημέρα των Α’ Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 της Αθήνας δέσποζε το αγώνισμα του Μαραθωνίου, ένα αγώνισμα που είχε εισηγηθεί ο γάλλος φιλόλογος Μισέλ Μπρεάλ, σε ανάμνηση της διαδρομής του Φειδιππίδη μετά τη Μάχη του Μαραθώνα.
Την Παρασκευή 29 Μαρτίου 1896 (10 Απριλίου με το νέο ημερολόγιο), 17 αθλητές από πέντε χώρες παρατάχθηκαν στην αφετηρία στη γέφυρα του Μαραθώνα, για να διανύσουν τα 40 χιλιόμετρα της διαδρομής μέχρι τον τερματισμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου 100.000 κόσμου είχε συγκεντρωθεί για να αποθεώσει τους νικητές, πιστεύοντας ακράδαντα ότι κάποιος Έλληνας θα κόψει πρώτος το νήμα.
Έτσι και έγινε Ο Σπύρος Λούης μπήκε, πράγματι, πρώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο, μέσα σε γενικό παραλήρημα των φιλάθλων.
Ανάμεσα στους πρώτους θα έπρεπε να βρίσκεται και μια κοπέλα. Μια Συριανή. Δεν της επιτράπηκε όμως η είσοδος στο ολυμπιακό στάδιο.
Αυτή είναι η απίστευτη ιστορία μιας ηρωίδας Συριανής.
Της Μελπομένης Σταμάτας Ρεβίθη
Η Μελπομένη Ρεβίθη παρουσιάστηκε από τον ξένο τύπο ως η Ελληνική Μούσα, αφού ήταν η πρώτη γυναίκα που έτρεξε σε Μαραθώνιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896.
Κάποιοι επικαλούμενοι το πνεύμα των Αγώνων την απέκλεισαν.
Σήμερα ύστερα από προσεκτική έρευνα και μελέτη σας παρουσιάζω με κάθε λεπτομέρεια καταγεγραμμένη στα ιστορικά αρχεία το μοναδικό εκείνο κατόρθωμα αυτής της κοπέλας που γεννήθηκε στην Σύρο αλλά μετακόμισε μικρή στον Πειραιά ….
ΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ
Η κοπέλα αυτή έκανε κάτι το απίστευτο.
Έτρεξε μόνη της, ως η μοναδική κοπέλα στον Μαραθώνα του 1896 κερδίζοντας έτσι άθελα της τον τίτλο της πρώτη παγκοσμίως, γυναίκας που έτρεξε στο αγώνισμα του Μαραθωνίου.
Οι “Αθάνατοι” τότε επικαλούμενοι το πνεύμα των αγώνων (όπως και σήμερα) ακύρωσαν τη συμμετοχή της “διότι δεν ήταν σύμφωνη με το πνεύμα των αγώνων”.
“Αν με εμποδίζουν τα παπούτσια μου θα τα βγάλω”.
Δήλωση που είχε κάνει η ίδια η Ρεβίθη στην Εφημερίδα Εστία την 4η Απριλίου του 1896. Και έτσι έκανε αφού απεικονίζεται σε ελεύθερο σχέδιο να κρατάει τα παπούτσια της στο χέρι.
Η Μελπομένη Σταμάτα ΡΕΒΙΘΗ γεννήθηκε το 1866 στην Σύρο αλλά αμέσως μετά την γέννησή της οι γονείς της μετακόμισαν στον Πειραιά προκειμένου να βρουν δουλειά.
Η οικογένειά της ήταν πολύ φτωχή. Και η ίδια μεγαλώνοντας δεν μπόρεσε να βελτιώσει την οικονομική της κατάσταση και ζούσε στην απόλυτη φτώχεια.
Και αυτή ακριβώς η απόλυτη φτώχεια ηταν η αιτία της απίστευτης φυσικής της κατάστασης.
Νωρίς χάνει τον άντρα της και μένει χήρα και άνεργη με δύο παιδιά.
Το πρώτο το χάνει το 1895 ενώ το δεύτερο είναι ακόμα μωρό.
Μη μπορώντας ούτε στον Πειραιά να βρει δουλειά, περπατά κάθε μέρα τα 9 χιλιόμετρα που χωρίζουν το σπίτι της από την Ομόνοια, όπου πηγαίνει για να εργαστεί οπουδήποτε.
Την απόσταση αυτή την κάνει σχεδόν κάθε μέρα μέχρι που αποκτά τέτοια φυσική κατάσταση ώστε να πηγαίνει 9 χιλιόμετρα στην Αθήνα, να εργάζεται 8 και 12 ώρες και να ξαναγυρνά άλλα 9 χιλιόμετρα πίσω στο σπίτι της στον Πειραιά.
Ήταν ξανθιά, με μεγάλα ματιά και πολύ αδύνατο σώμα. Οι εφημερίδες της εποχής την σχολίαζαν ότι έμοιαζε μεγαλύτερη από την ηλικία της, λόγω των κακουχιών.
Όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα συμβαίνουν ανάμεσα σε κάποιες τυχερές συγκυρίες έτσι και το γεγονός ότι έτρεξε στον Πρώτο Μαραθώνιο ηταν αποτέλεσμα τύχης και ενός περιστατικού που της έβαλε την ιδέα.
Κάποια μέρα το 1896, λίγες μέρες πριν από την επίσημη έναρξη των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, συναντά έναν δρομέα ο οποίος προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τρέχοντας επί της Πειραιώς και καλύπτοντας σχεδόν με κόπο αυτή την διαδρομή που η Ρεβίθη έκανε καθημερινά για να εργαστεί.
Αυτός της βάζει ουσιαστικά την ιδέα ότι αν συμμετάσχει στον Μαραθώνιο, θα τραβήξει πάνω της την προσοχή και τον θαυμασμό και ίσως πετύχει και την επαγγελματική της αποκατάσταση.
Κρατούσε στην αγκαλιά το παιδί της, όταν συνάντησε εκείνο τον δρομέα, ο οποίος της πρότεινε να τρέξει στον αγώνα και έτσι θα κέρδιζε χρήματα και δόξα. Ο βασιλιάς θα τη βράβευε, της είπε, και μάλιστα ο καλός εκείνος αθλητής που δεν ξέρουμε τίποτα για αυτόν της έδωσε λίγα χρήματα για να τη βοηθήσει.
Η Ρεβύθη αγαπούσε το τρέξιμο από μικρή και αφού τέτοιες τεράστιες διαδρομές τις έκανε για πλακά ήταν σίγουρη πως θα κατάφερνε να τρέξει και τα 40 χιλιόμετρα από τον Μαραθώνα μέχρι το Παναθηναϊκό στάδιο.
Δηλώνει συμμέτοχη και γίνεται διάσημη μόνο από αυτό για αρχή.
Η Ρεβίθη φτάνει την Πέμπτη 9 Απριλίου (ή 28η Μαρτίου με το παλαιό ημερολόγιο που τότε ίσχυε) στην τοποθεσία της εκκίνησης στον Μαραθώνα. Στο σημείο αυτό είχαν την υποχρέωση να συγκεντρωθούν όλοι όσοι θα λάμβαναν μέρος στον Μαραθώνιο.
Την ιδία ημέρα έφτασε στον Μαραθώνα και η Ρεβίθη, ενώ η φήμη της είχε διαδοθεί και ο κόσμος περίμενε να τη γνωρίσει.
Ο δήμαρχος προσφέρθηκε να τη φιλοξενήσει, ενώ οι δημοσιογράφοι έκαναν ουρά για να καταγράψουν τις δηλώσεις της.
Λέγεται ότι μόλις την είδαν οι δημοσιογράφοι άρχισαν να της κάνουν ερωτήσεις πολλές από τις οποίες είχαν ειρωνικό και προσβλητικό ύφος.
Ήταν περήφανη γυναίκα και δεν δίσταζε να απατάει στις κοροϊδίες ορισμένων αντρών.
Κάποιος πιθανώς δρομέας απ’ το Χαλάνδρι (άλλοι λένε πως ηταν δημοσιογράφος) την ειρωνεύτηκε λέγοντας ότι “μέχρι να τερματίσεις εσύ, θα έχει φύγει από το στάδιο ο κόσμος”.
Η Ρεβίθη τότε του έδωσε μια απάντηση που έμεινε στην Ιστορία.
Μεταξύ συμβουλής και ανταπάντησης στην είρωνα τον συμβούλευσε να μην προσβάλει τις γυναίκες, γιατί και οι άνδρες είχαν ρεζιλευτεί απ’ τους Αμερικάνους, που τους κέρδιζαν σε όλα τα άλλα αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ένας άλλος δημοσιογράφος τη ρώτησε αν θα άντεχε να τρέξει χωρίς φαγητό και εκείνη δήλωσε πως είχε πεινάσει πολύ στην ζωή της όσο δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί . Όταν θήλαζε το παιδί της, δεν είχε ούτε ψωμί να φάει.
Δεν ήταν συνηθισμένη περίπτωση γυναίκας, που εκείνη την εποχή δέχονταν τις προσβολές χωρίς να απαντούν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό. Εκείνη την εποχή που τα ήθη και ιδέες σχετικά με τις γυναίκες ηταν πολύ διαφορετικές οι «Αθάνατοι» την σνομπάρουν και της απαγορεύουν να τρέξει κρίνοντας ότι η συμμετοχή είναι αντίθετη με το πνεύμα των Αγώνων.
Έτσι η συμμετοχή της δεν εγκρίθηκε.
Η απόφαση να μη συμμετέχουν γυναίκες στους Ολυμπιακούς Αγώνες ανήκε στον αναβίωση του θεσμού, Πιερ ντε Κουμπερτέν, που θέλησε να ακολουθήσει την παράδοση των αρχαίων διοργανώσεων, όπου στους αγώνες η συμμετοχή ήταν αποκλειστικά ανδρικό προνόμιο.
Ο Κουμπερτέν ήταν επηρεασμένος από την αντίληψη της εποχής, η οποία παρουσίαζε τις γυναίκες ως το αδύναμο φύλο, που δεν θα άντεχαν τη σκληρή προπόνηση των αγώνων.
Από την άλλη το σκεφτικό των «Αθανάτων» βασιζόταν στο γνωστό ότι και οι αρχαίοι ολυμπιακοί αγώνες ήταν πολεμικοί οπλικοί αγώνες και απαγόρευαν τη συμμετοχή γυναικών. Άλλωστε στους νικητές γκρέμιζαν μέρος των τειχών της πόλης για να δείξουν ότι αν υπάρχουν τέτοιοι στρατιώτες δεν απαιτείται τείχος για να τους προφυλάσσει.
Όλα δε τα αγωνίσματα είχαν να κάνουν με την τέχνη του πολέμου και στο πνεύμα αυτό δεν περιλάμβαναν ποτέ παιχνίδια (όπως σήμερα) αλλά μόνο στρατιωτικές δοκιμασίες.
Αλλά και οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν θεμελιωθεί πάνω σε αυτό το πνεύμα από τον Κουμπερτέν αφού ο ίδιος ποτέ δεν ανέχτηκε την ήττα των Γάλλων από τους Πρώσσους και απέδιδε την ήττα στην κακή φυσική κατάσταση των στρατευμάτων που θα καλυτέρευε αν τους μετέδιδε το πνεύμα των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων.
Τα ιδεώδη για τα οποία μιλούν σήμερα και στο όνομα των οποίων δήθεν αποβάλλουν αθλητές (βλέπε Βούλα Παπαχρήστου) είναι μια ανοησία αφού αυτή η “ευγενής άμιλλα” την οποία επικαλούνται σήμερα, οδηγούσε αθλητές να πεθαίνουν (παγκράτιο, πάλη) προκειμένου να επιτύχουν νίκη.
Και η λέξη “αγώνας” ακόμα παραπέμπει στον “άθλο” και όχι στο παιχνίδι (κρίκετ, πινγκ πονγκ, τένις κ.ο.κ.).
Αποβολή αθλητού υπήρχε μόνο όταν πετύχαινε νίκη με όχι δίκαια μέσα και όχι με το τι πρέσβευε ιδεολογικά.
Άλλωστε στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες δεν αποκλείονταν τα κράτη που δεν είχαν Δημοκρατικό Πολίτευμα αφού λάμβαναν μέρος και η Σπάρτη αλλά και πόλεις που είχαν Τυραννία.
Τα δημοκρατικά πιστεύω των αθλητών ουδέποτε αποτέλεσαν προϋπόθεση συμμετοχής.
Έτσι στο πνεύμα αυτό που επικαλούνται σήμερα μερικοί για να αποκλείουν αθλητές, απέκλεισαν και την Ρεβίθη λέγοντας της ότι η αίτηση συμμετοχής της ήταν εκπρόθεσμη.
Μάλιστα και ο γηραιός ιερέας του Μαραθώνα Ιωάννης Βελιώτης, αρνήθηκε να την ευλογήσει αν και ευλόγησε όλους τους υπόλοιπους αθλητές.
Και όμως η Συριανή πεισματάρα κοπέλα με πείσμα και αγωνιστικότητα πάει κανονικά στην εκκίνηση αγνοώντας όσους την απέρριπταν, την χλεύαζαν και την κορόιδευαν.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι αθλητές θα ξεκινούσαν τον Μαραθώνιο την Παρασκευή 10 Απριλίου.
Στην Ρεβίθη όμως απαγορεύτηκε η συμμετοχή της έστω και ανεπίσημα.
Δηλαδή δεν της επέτρεπαν να τρέξει δηλαδή ούτε εκτός συναγωνισμού.
Η Συριανή ηρωίδα Ρεβίθη δεν το βάζει κάτω και διανυκτερεύει στον Μαραθώνα αρνούμενη να φύγει.
Κάνει κάτι πολύ έξυπνο. Κατάφερε με ολονύκτιες διαβουλεύσεις να εξασφαλίσει πρώτα τις υπεύθυνες δηλώσεις του Δημάρχου του Μαραθώνα του Δάσκαλου και του Ειρηνοδίκη.
Μόνο από τον παπά δεν κατάφερε να πάρει την συγκατάθεση ο όποιος ούτε καν την ευλόγησε όταν ευλόγησε όλους τους άλλους αθλητές στην εκκίνηση.
Έτσι την επομένη στις 08.00 το πρωί ξεκίνησε να τρέχει, αφού οι προαναφερθέντες βεβαίωναν ότι ξεκίνησε από το ίδιο σημείο που ξεκίνησαν και οι Μαραθωνοδρόμοι για να καλύψει την ίδια απόσταση.
Έτσι λοιπόν η ηρωική Συριανή άρχισε τον δικό της προσωπικό Μαραθώνιο.
Η συνέχεια μοιάζει με απίθανο ηρωικό βιβλίο.
Η Ρεβίθη ξεκίνα μαζί με τους υπόλοιπους αθλητές αλλά εντελώς μόνη και η μοναδική γυναίκα ένα είδος ατομικού Μαραθωνίου.
Έτσι τρέχοντας φτανει στα Παραπήγματα (σημερινό νοσοκομείο Ευαγγελισμός, κοντά στο Χίλτον) στις 13.30 το μεσημέρι, μετά δηλαδή από 5,5 ώρες.
Εκεί την σταμάτησαν Αξιωματικοί του στρατού στους οποίους είχε επιβληθεί να ελέγχουν όσους κατέρχονται προς το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Εξ αιτίας ακριβώς αυτού του έλεγχου που καταγράφηκε έγινε αφορμή να μείνει μέχρι εμάς σήμερα ο χρόνος που χρειάστηκε η Ρεβίθη προκειμένου να φτάσει μέχρι εκεί και επιπλέον να μας δίνει σίγουρα στοιχεία ότι η ηρωική Συριανή έτρεχε κανονικά στον αγώνα.
Οι αξιωματικοί δεν την αφήνουν να συνεχίσει.
Η Ρεβίθη ανάμεσα στην κούραση της, στην αγωνία του αγώνα και στην καταπόνηση του τρεξίματος δεν χάνει ούτε την ψυχραιμία της ούτε εγκαταλείπει.. Πάλι σκέπτεται κάτι έξυπνο.
Ζητεί και λέει στους αξιωματικούς ότι θέλει να συναντήσει τον Τιμολέοντα Είναι καταγεγραμμένο ότι τους είπε ότι θα πήγαινε κατευθείαν στον Τιμολέοντα Φιλήμονα, δημοσιογράφο και διανοούμενο Φιλήμονα Γενικό Γραμματέα της Ολυμπιακής Επιτροπής που βρίσκονταν εντός του Σταδίου και που ήταν μέλος της οργανωτικής επιτροπής των αγώνων.
Ήθελε να του εξιστορήσει το κατόρθωμά της και να ζητήσει δουλειά για την ίδια ή να εξασφαλίσουν με κάποιο τρόπο το παιδί της. Πήγε τρέχοντας μέχρι το γραφείο του, βγάζοντας τα παπούτσια της που είχαν διαλυθεί κατά τη διαδρομή.
Φαίνεται επίσης ότι η Ρεβίθη σκόπευε να κάνει τον ίδιο τον Φιλήμονα αυτόπτη μάρτυρα του Μαραθωνίου της και να την βοηθήσει να κάνει την εισόδου της στο Παναθηναϊκό Στάδιο πράγμα που ήξερε πως χωρίς βοήθεια δεν θα το ετύχαινε.
Φαίνεται πως είχε πει την εξής φράση:
«Θα πάω στον Φιλήμονα για να βρει δουλειά στο παιδί μου»
Παρ όλα αυτά όμως οι Αξιωματικοί δεν την άφησαν να συνεχίσει.
Την σταμάτησαν και της απαγόρευσαν να συνεχίσει ίσως ένα χιλιόμετρο πριν την ολοκλήρωση του Μαραθωνίου, απαγορεύοντας της την είσοδο στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Η Ρεβίθη όμως είχε καταφέρει να κάνει αυτό που 8 άντρες αθλητές τότε δεν μπόρεσαν να κάνουν.
Εκείνη την ημέρα στις 10 Απριλίου του 1896, ο Σπύρος Λούης έγραψε ιστορία κερδίζοντας τον πρώτο ολυμπιακό μαραθώνιο αγώνα. Τερμάτισε σε 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα, ενώ σύσσωμο το Παναθηναϊκό στάδιο ζητωκραύγαζε.
Την επόμενη μέρα, στη 1.30 το μεσημέρι, η Συριανή Ηρωίδα τερματίζει έξω από το Παναθηναϊκό στάδιο, καθώς συνέχιζαν να μην της επιτρέπουν την είσοδο.
Κανείς δεν την περίμενε για να πανηγυρίσει, εκτός από κάποιους αστυνομικούς, απ’ τους οποίους ζήτησε να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι την είδαν να τερματίζει 5,5 ώρες μετά την εκκίνηση στον Μαραθώνα.
Από τους 17 άντρες που έλαβαν μέρος στον Μαραθώνιο του 1896 μόνο 9 είχαν τερματίσει και η Ρεβίθη την επόμενη μέρα.
Οκτώ άντρες αθλητές δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό που η Μελπομένη Σταμάτα Ρεβίθη πέτυχε μόνη της.
Να τερματίσουν στον Μαραθώνιο του 1896.
Η συμμετοχή της Ρεβίθη πιστοποιείται από πολλά μέσα της εποχής εκείνης.
Η εφημερίδα της Αθήνας Messager d’ Athenes (Αγγελιοφόρος των Αθηνών) κάνει λόγο “για μια γυναίκα που είχε δηλώσει συμμετοχή στον Μαραθώνιο και δεν της επετράπη να τρέξει, αλλά τρέχοντας τελικά μόνη της πέτυχε να τερματίσει σε 4,5 ώρες”.
Ο Ούγγρος “αθάνατος” Franz Kemeny τον ίδιο χρόνο αναφέρει στα γερμανικά ότι “κάποια κυρία Μελπομένη έκανε αίτηση να τρέξει στον Μαραθώνιο και η αίτησή της δεν έγινε δεκτή και τελικά έτρεξε μόνη της”.
Ο Ούγγρος Ολυμπιονίκης Άλφρεντ Χάγιος, (του οποίου το περιστατικό αναφέρουμε σε παλαιότερη ανάρτηση εδώ, από τη συμμετοχή του στους Αγώνες Κολύμβησης στην Ζέα), επιβεβαιώνει τη συμμετοχή της Μελπομένης στους Αγώνες.
Η εφημερίδα Εστία της 4ης Απριλίου 1896, αναφέρεται επίσης στην “παράξενη γυναίκα, η οποία έχοντας τρέξει λίγες μέρες πριν στον δοκιμαστικό του Μαραθωνίου, σκόπευε να διαγωνιστεί την μεθεπόμενη ημέρα”. Σήμερα ήρθε στα γραφεία μας και μας είπε “Αν με εμποδίζουν, θα βγάλω τα παπούτσια μου και θα συνεχίσω ξυπόλητη”.
Δεν υπάρχει καμιά αναφορά για την ζωή της Ρεβίθη μετά τον Μαραθώνιο.
Αν κατάφερε να βρει δουλειά, αν κατάφερε ποτέ να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της. Αν τελικά συνάντησε τον Φιλήμονα ή αν έκανε επίσημα τελικώς την αίτηση για συμμετοχή της.
Όπως είπε χαρακτηριστικά και ο συγγραφέας Αθανάσιος Ταρασουλέας, ο οποίος έκανε γνωστή αυτή την ιστορία “η Σταμάτα Ρεβίθη, χάθηκε στην σκόνη της ιστορίας”.
Διήνυσε την απόσταση σε 4,4 ώρες, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα μόνο για να φάει κάτι πορτοκάλια.
Πολλοί ερευνητές και μελετητές θεωρούν ότι η Σταμάτα Ρεβύθη έτρεξε μόνη της όχι μόνο να βρει δουλειά για εκείνη και το παιδί της αλλά για κάτι ακόμα πιο ανώτερο.
Για να κερδίσει τις προκαταλήψεις, το δικαίωμα στη ζωή και στον αθλητισμό.
Το μεγάλο της έπαθλο θα ήταν ο τερματισμός, κάτι που τότε θα συνεπαγόταν τουλάχιστον και με ένα σίγουρο μεροκάματο….
Για την ιστορία αξίζει να γνωρίζετε τις πρώτες επίσημες συμμετοχές γυναικών στον Μαραθώνιο.
Η αγγλίδα Βάιολετ Πίρσι ήταν η πρώτη γυναίκα που χρονομετρήθηκε σε Μαραθώνιο με χρόνο 3 ώρες και 40 λεπτά το 1926 στην Μεγάλη Βρετανία.
Η πρώτη όμως επίσημη αναγνώριση γυναικείου Μαραθωνίου έγινε πολύ – πολύ αργότερα το 1984 στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ με νικήτρια την Τζοάν Μπενουά με χρόνο 2 ώρες και 24 λεπτά.
Πηγή: Την απίστευτη αυτή αποκάλυψη έκανε ο συγγραφέας Αθανάσιος Ταρασουλέας και δημοσιοποίησε πολλά χρόνια αργότερα και από εκεί άντλησα τις πρώτες πληροφορίες μου.
Αξίζει να σημειώσω επίσης πως στην Σύρο το Όνομα Ρεβίθη υπάρχει ακόμα σε οικογένεια πράγμα που αποδεικνύει όντως την ύπαρξη Συριανής οικογένειας προερχομένης από εκείνα τα χρόνια.
Ευχαριστώ τον Φίλο μου ΜΖ που σεβόμενος την επιθυμία του ότι δεν θέλει να δημοσιοποιήσω το όνομα του άπλα αναφέρω τα αρχικά ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για την μοναδική βοήθεια του και τις συστάσεις του που χωρίς αυτήν δεν θα κατάφερνα ποτέ να φτάσω στο αποτέλεσμα αυτής της έρευνας.
Γράφει: ο Δημοσιόγραφος και Ιστορικός Παναγιώτης Κουλουμπής
