…ξεκίνησαν πριν δεκαεπτά χρόνια, η πρώτη ήταν όταν ξεκίνησε το τραύλισμα και μέσα σε τρία χρόνια έχασα την φωνή μου. Να μην μακρηγορώ. Από τότε υπήρξαν πολλές, η σταδιακή παράλυση. Θυμάμαι δακτυλογραφούσα τυφλό σύστημα και το μικρό δαχτυλάκι του αριστερού χεριού δεν ήθελε να υπακούσει να πατήσει το πλήκτρο. Σήκωσε αντάρτικο. Μετά ακολούθησαν πολλά αντάρτικα σε slow motion.
Τι να πρωτοθυμηθώ, τον αγώνα να ανέβω τρεκλίζοντας, τα 69 σκαλιά της υπηρεσίας. Αν είχε ασανσέρ, θα γλίτωνε το δημόσιο τουλάχιστον 2 χρόνια αναπηρικής σύνταξης. Ή που προσπαθούσα να ρουφήξω τον φραπέ με το καλαμάκι και έντρομη έπρεπε να δεχτώ το τέλος τόσων των ρουφηγμάτων.
Ακολούθησαν οι δυσκολίες της αναπνοής, που οδήγησαν στην μηχανική υποστήριξη της αναπνοής. Η αιτία να’ μαι θερμός υποστηρικτής της ευθανασίας.
Η πρόσφατη δόση θανάτου ήταν προχτές.
χάλασε το πανάκριβο ηλεκτρικό καροτσάκι. Μένω κρεβάτι. Η απόλυτη νέκρα της ψυχής. Σκέπτομαι πως κανένα κόμμα δεν τολμά να θίξει το θέμα της ευθανασίας. Φτάνει που το κράτος είναι ανίκανο να χρηματοδοτήσει την νοσηλεία μου, είναι ανάλγητο και προς την επιθυμία θανάτου.
Πώς αλλιώς θα συντηρούνται οι εργαζόμενοι στα ιδρύματα αν δεν έχουν και παιδιά “φυτά” ενός κατωτέρου θεού στο δυναμικό τους;
Κοινωνικό κράτος και κουραφέξαλα! Θα σας κράζω και στον άλλο κόσμο, αριστερά ανθρωπάκια imitation!
* Η Κική Τσακίρη είναι οικονομολόγος
και πάσχει από τη Νόσο ALS ή του Κινητικού Νευρώνα (Πλάγια Μυοατροφική Σκλήρυνση)
The article expresses the views of the author
