Η μεγαλύτερη ανησυχία μου όταν αρρώστησα ήταν, πως θα ανταποκριθώ σαν μάνα.
Όταν σίγησε η φωνή, έγραφα σε πινακάκι τι ήθελα να τους πω.
Διάβασε, φάε, πρόσεχε, ξυπνά, μην ξεχάσεις, λέξεις συνηθισμένες για τις μάνες του δυτικού κόσμου!
Οι μανάδες που δεν έχουν τα προς το ζην, τι λένε άραγε στα παιδιά τους?
Φαντάζομαι τίποτα, μέχρι ο θάνατος να τους λυτρώσει.
Όταν μου έμειναν μόνο τα μάτια, είπα καλά, θα τα καθοδηγείς γράφοντας!
Ένα βλέμμα μου φτάνει να φορέσουν κάλτσες, με e-mail να καθησυχάσω τους φόβους τους, να απαντήσω στις ερωτήσεις τους, βέβαια μεταχρονολογημένα, όμως παίρνουν τις απαντήσεις.
Η ωραιότερη επιβεβαίωση, ότι κάνω σαν μάνα την δουλειά μου σωστά, είναι όταν καθημερινά ακούω το γέλιο τους!
Η μόνη φιλοδοξία που έχω, να΄ ναι σε αρμονία οι σκέψεις, τα συναισθήματα, με τις πράξεις τους!
Πάντα θεωρούσα τις μάνες που φιλοδοξούν να πραγματοποιήσουν τα παιδιά τους τα δικά τους όνειρα κι ότι δεν κατάφεραν εκείνες στη ζωή τους, περιστατικό για τον ψυχίατρο!
Διαφωνείτε?
Χρόνια μας πολλά και να προσπαθήσουμε να φτιάχνουμε την κάθε μέρα των παιδιών γεμάτη με χαμόγελα χωρίς να το επιτυγχάνουμε με τον καταναλωτισμό.
Λίγα δώρα και καλά!
Ο κατανωλισμός ναι μεν βοηθάει την οικονομία, αλλά δεν συνεισφέρει στην ευτυχία.
Σίγουρα θα διαφωνήσει η μικρή μου που επιθυμεί διακαώς ένα iphone που δεν πρόκειται να της το αγοράσω!
