“Όλα όσα είμαι και όσα ελπίζω να γίνω τα οφείλω στην μητέρα μου”. Ένα απόφθεγμα του Αβραάμ Λίνκολν που θα μπορούσε πολύ εύκολα να σηματοδοτήσει τόσο τη σημερινή ημέρα όσο και τη ζωή του ανθρώπου γενικότερα. Γιατί καθώς διανύουμε την δεύτερη Κυριακή του Μάη, δεν θα γινόταν να μην κάνουμε μια ιδιαίτερη αναφορά σε όλες αυτές τις αφανείς ηρωίδες που ακούν στο όνομα “Μαμά”.
Αυτή η ημέρα ανήκει δικαιωματικά σε εσάς. Σε εσάς που ξεκινάτε ένα ταξίδι με πόνο και παρακολουθείτε μια ζωή την εξέλιξη του πόνου αυτού. Τον βλέπετε να παίρνει ζωή, να ζει και να δίνει ζωή με τη σειρά του. Σε εσάς που έχετε κάνει δεύτερή σας φύση την υπομονή, την επιμονή και την ανοχή. Που έχετε πονέσει, έχετε ξενυχτίσει, έχετε λαχταρίσει και εντέλει αναστηθήκατε κάθε φορά που εμείς ορθοποδούσαμε.
Σε όλες εσάς που ενσαρκώνετε την έννοια της αυταπάρνησης και της ανιδιοτέλειας. Που συνηθίσατε να αγαπάτε χωρίς αντάλλαγμα και να στερείστε για να έχουμε εμείς. Να στηρίζετε κάθε μας επιλογή και να αντιμετωπίζετε μαζί μας όλες της τις συνέπειες. Να συγχωρείτε κάθε μας λάθος, να χαίρεστε με τη χαρά μας και να πεθαίνετε με τη λύπη μας.
Μπορεί μια μέρα να μην φτάνει για να σας ανταμείψει για τις αγωνίες, τους αγώνες και τα ξενύχτια στο προσκεφάλι μας. Να μην είναι αρκετή για να σας επιστρέψει ούτε στο ελάχιστο όλη αυτή την αληθινή, την αγνή, την άνευ όρων αγάπη που απλόχερα μας έχετε δώσει, άλλα είναι μια μικρή ευκαιρία για να σας αποδείξουμε τι σημαίνετε για εμάς. Για να σας δείξουμε πως αναγνωρίζουμε όλες σας τις θυσίες, ακόμα και αν δεν μας φτάνει μια ολόκληρη ζωή για να σας τις ανταποδώσουμε.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους εσάς τους επίγειους αγγέλους που έχετε μάθει να τσαλακώνετε τον εαυτό, τις ανάγκες και την προσωπική σας ευχαρίστηση για να χαρίσετε ένα παραπάνω χαμόγελο στα παιδιά σας.
Χρόνια με πολλά με μια συγγνώμη για την κάθε μας απερίσκεπτη κουβέντα που ακούσατε και την κρατήσατε μέσα σας, μαζί με όλα όσα σας πονούν για να μη σας δούμε να στενοχωριέστε. Για να μην αλλοιωθεί στο μυαλό μας η εικόνα αυτή που εκτός από την ασφάλεια, την φροντίδα, την τρυφερότητα σας έχει συνυφασμένη και με την δύναμη.
Χρόνια πολλά με μια μεγάλη συγγνώμη για την κάθε φορά που άθελά μας σας πληγώσαμε κι εσείς μείνατε εκεί να μας κοιτάζετε με καλοσύνη και συμπόνια. Για το κάθε συναίσθημα που πνίξαμε, την κάθε λέξη που αποσιωπήσαμε και την κάθε αγκαλιά που δεν σας δώσαμε για να μη φανερωθεί το παιδί μέσα μας που νομίζουμε πως μπορούμε να κρύψουμε ακόμα και από εσάς.
Χρόνια πολλά σε όλες εσάς που καταφέρατε να αποκρυπτογραφήσετε τα πιο ανείπωτα και ανέκφραστα συναισθήματα μας. Που καταφέρατε να ακούσετε την καρδιά και να διαβάσετε τα μάτια μας.
Χρόνια πολλά σε εσένα μαμά, σε εσένα που μου έμαθες να αγαπάω αληθινά!
Γράφει ο Παντελής Χατζηκυριάκου
Πηγή:http://wp.loveletters.gr
