Ήταν το μακρινό 1968 όταν ένα αγοράκι κρατώντας σφιχτά το χέρι της μητέρας του ανέβαινε τα σκαλοπάτια του σχολείου των Φρερ (Ιδιωτικό Σχολείο Άγιος Γεώργιος Σύρος).
Αυτό το χεράκι εναπόθεσε στο χέρι της νεαρής δασκάλας για να το οδηγήσει στον κόσμο της γνώσης.
Μαζί διάβηκαν τα πρώτα σκαλοπάτια της μάθησης που δίνει η Α και Β τάξη του Δημοτικού Σχολείου…….Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από τότε!
Κάποια μέρα η συνταξιούχος πια δασκάλα διάβασε στο Internet ένα ενδιαφέρον ιστορικού περιεχομένου άρθρο / κείμενο που την ενθουσίασε.
Φτάνοντας στο τέλος του κειμένου όταν διάβασε ποιος το έγραψε στην αρχή μια έκπληξη και ύστερα ένα χαμόγελο χαράς άνθισε στα χείλη της, γιατί ήρθε μπροστά της η εικόνα εκείνη του μικρού της μαθητή.
Το όνομα του: Παναγιώτης Κουλουμπής! Το όνομα της δασκάλας: Ελπίδα Ρούσσου-Κατσανδρή!
Η Κύρια αυτή στέλνει ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο με ακριβώς αυτά τα παραπάνω λογία….
Και η απάντηση του 55αρη πλέον μαθητή ήταν χαρακτηριστική….
«ΘΕΕ ΜΟΥ…… Μην μου πεις πως είσαι η δασκάλα μου η Ελπίδα!!!!!!!!!!»
Αυτή η ΚΥΡΙΑ ήταν η πρώτη μου Δασκάλα. Ο πρώτος άνθρωπος που μου έμαθε την πρώτη γραμμή του «Α»
Όταν μια Δασκάλα συναντά ένα μαθητή της ύστερα από πολλά χρόνια είναι μια μοναδική στιγμή και για εκείνη και εκείνον..
Μοναδική και δύσκολη…
Μοναδική για την ομορφιά της στιγμής και του χρονικού ορίου της συνάντησης.
Δύσκολη γιατί αυτόματα επενεργεί το ένστιχτο της διερεύνησης,,
Η στιγμή αυτή που η εκπαιδευτικός κοίτα τον μαθητή της να δει τι έγινε.. πως εξελίχτηκε.. τι απέγινε εκείνο το μικρό παιδάκι που είχε στην τάξη της είναι απίστευτα δύσκολη…
Ύστερα από μισό αιώνα ακριβώς….
Ε και τι έγινε που βρήκες την δασκάλα σου ύστερα από τόσα χρόνια θα μου πει ο συνήθως κακοπροαίρετος, μίζερος και κιτρινιάρης μικρόψυχος.
Μπορεί και να έχει δίκιο…. Αλλά……
Είναι απίστευτα σημαντικό και σπουδαίο να συναντάς την πρώτη εκείνη Κύρια.. Δασκάλα που σου έμαθε την Πρώτη Γραμμή του Άλφα. Τα πρώτα γράμματα. Τις πρώτες γνώσεις…
Αλλά ακόμα πιο σπουδαία είναι να βλέπεις στα ματιά, στην έκφραση και στην στάση της ότι δεν την απογοήτευσες…
Ότι στάθηκες στο ύψος αυτών των πρώτων μαθημάτων της στην γνώση, στα γράμματα αλλά και στην ζωή, την ηθική και κοινωνική αυτή ποιότητα και στάση ζωής που σε δίδαξε εκείνα τα αγνά και άγουρα ακόμα χρόνια για εσένα το μικρό παιδάκι.
Ότι συνέχισες, Εξελίχτηκες σαν μαθητής.. Σαν άνθρωπος..,, ακόμα και σαν «Παιδί»… Εκείνο το παιδί που τότε μάθαινε τα πρώτα βήματα στην Γνώση και σήμερα συνεχίζει να βαδίζει στα μονοπάτια της γνώσης.. Ακόμα.. Και πιο πολύ… με ακόμα πιο μεγάλο πάθος για την γνώση και την παιδεία.
Να βλέπεις στα ματιά της ότι νοιώθει υπερήφανη για το μικρό Παναγιότατη μαθητή της που απτόητος συνεχίζει ..τι?
Να μαθαίνει…. με τις καλύτερες προϋποθέσεις…
Αλλά το πιο σπουδαίο από όλα το ανακαλύπτεις αμέσως μετά τις πρώτες αγκαλιές, τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης της πρώτης εκείνης συνάντησης τόσα χρόνια μετά…
Και είναι απίστευτα πιο συγκλονιστικό από ακόμα πιο σπουδαίο…
Με την συζήτηση με την πρώτη σου Δασκάλα σαν ώριμοι πλέον άνθρωποι καθισμένοι σε ένα τραπέζι ενός καφέ και όχι με την αυστηρή όρθια επιβλητικότητα της Κυρίας Δασκάλας και την άβολη δύσκολη στάση του μαθητή στο θρανίο …. διαπιστώνεις ότι τώρα πλέον που ο τότε μικρός μαθητής με την Σημερινή Κύρια την τότε μικρούλα κοπελίτσα και πρωτοδιόριστη Δασκαλίτσα, έχουν τόσα πολλά … μα τόσα πολλά απίστευτα κοινά…
Τόσα κοινά!!!! Που άνετα ΣΗΜΕΡΑ αυτοί οι δυο ώριμοι άνθρωποι μπορούν άνετα να είναι φίλοι με κοινά ενδιαφέροντα και κοινές απόψεις για την ζωή…
Ότι τελικά το εκείνο το μήλο που 50 χρόνια πριν είχε «φύγει» από εκείνη την Νεαρή πλην όμως ΑΞΙΑ Και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ μηλιά για να εξακολουθήσει τον δρόμο της ζωής … Τελικά ο σπόρος του φύτρωσε το ίδιο ακριβώς όμορφος, υγιής και ζουμερά πνευματικός και ηθικός όσο εκείνο το όμορφο νέο δεντράκι εκείνη την εποχή?
Και μιλάμε για χρόνια που η εκπαίδευση ήταν εκπαίδευση. Η παιδεία ήταν παιδεία. Οι γνώσεις ήταν γνώσεις ζωής. Εμπειρίας. Μάθησης με όλη την όμορφη έννοια της λέξης.
Εεε λοιπόν η ζωή είναι ωραία…
Ωραία γιατί ανακαλύπτεις ξανά την ΠΡΩΤΗ δασκάλα σου και τότε συμβαίνει το πιο ωραίο από όλα…
Της μοιάζεις… Πήρες από εκείνη… Έμαθες…. Και σήμερα άνετα πλέον μπορείς να πεις..
ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ…. Και ΣΕ ευχαριστώ… ¨Κύρια~ που με έμαθες να είμαι σωστός άνθρωπος και …καλός μαθητής….
Τελικά η Ζωή είναι πολύ ωραία και αξίζει κάνεις να μην «χαλάσει» στο πέρασμα του χρόνου οποίες συνθήκες και αν προσπαθούν να του δυσκολέψουν και να του αλλάξουν την ζωή και τον χαρακτήρα. Αξίζει να προσπαθεί να μείνει με τις ίδιες εκείνες πρώτες διδαχές και να μην τις αφήσει ποτέ…
Γιατί ποιος ξέρει… Η Ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις..
Μπορεί μια ημέρα να συναντήσει στον δρόμο του την πρώτη του Δασκάλα και τότε πρέπει να σταθεί στο ύψος του και όπως εκείνη μισό αιώνα πριν του είχε χαρίσει το δώρο της γνώσης και των πρώτων μαθημάτων εκείνος σήμερα να μπορεί άνετα να της χαρίσει το δώρο ότι δεν πήγε ούτε μια λέξη. Ούτε μια φωνή, ούτε μια διδαχή, ούτε μια παρατήρηση στον μικρό τότε μαθητή.
Να της χαρίσει το δώρο ότι ο καλός της μαθητής συνεχίζει και σήμερα να είναι ένας καλός άνθρωπος που ακόμα και σήμερα θυμάται όπως πρέπει τα και κάνει ότι σωστό του λέει η Δασκάλα του…
Είναι ένας καλός μαθητής της ζωής πλέον…
Σε ευχαριστώ καλή μου υπέροχη Δασκάλα Μου.
Συνεχίζουμε στην ζωή σαν φίλοι πλέον…
Κλείνω το άρθρο αυτό με δυο πολύ παλιές πλην όμως γνωστές Ελληνικές παροιμίες.
«”Με όποιον Δάσκαλο πηγαίνεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» και «Δείξε μου τον φίλο σου, Να σου πω ποιος είσαι..»
Νομίζω πως στην όμορφη αυτή περίπτωση και όχι μονό σε εμένα αλλά στα εκατοντάδες παιδιά που πέρασαν από «τα χέρια» και την εκπαιδευτική αγωγή της Δασκάλας Ελπίδας Ρούσσου σαν ΜΑΘΗΤΕΣ αλλά και ΦΙΛΟΙ της σήμερα αποδεικνύουν περίτρανα το του λόγου το αληθές των σοφών αυτών παροιμιών του λαού μας.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ… Η Κυρία Ελπίδα Ρούσου προσδιορίστηκε στο σχολειό των Φρερ το 1968. Την Ίδια χρόνια που πήγα εγώ για πρώτη φορά στο σχολείο.
Μερικά χρόνια αργότερα αναχωρεί από την Σύρο και διορίζεται στην Αθήνα σε ιδιωτικό πάλι σχολειό ανάλογο ποιοτικά με αυτό των Φρέρ για να συνεχίσει και να τελειώσει την καριέρα της εκεί.
Δίδασκε ΜΟΝΟ στις δυο πρώτες τάξεις του Δημοτικού.
Από Επιλογή της και μονό αποφάσισε να μείνει και να εξειδικευτεί μονό στις δυο αυτές τάξεις.
Να εξειδικευτεί στα «πρωτάκια»
Μια επιλογή που σε συνδυασμό ότι έμεινε επίσης στον ιδιωτικό τομέα της εκπαίδευσης έχοντας από την μια την αυστηρή αξιολόγηση του Ιδιωτικού τομέα και από την άλλη την ελευθερία που χαίρουν τα ιδιωτικά σχολεία σε σχέση με τα γραφειοκρατικά φυλακισμένα δημόσια σαν έμπνευση την συνόδεψε σε όλη την επιτυχημένη καριέρα της σαν δασκάλα.
Διότι μένοντας σε όλη της την καριέρα εκπαιδεύοντας και δίνοντας με την μεγάλη πλέον εμπειρία της του πρώτους σημαντικούς και ουσιαστικούς σπινθήρες της γνώσης σε παιδιά των δυο πρώτων τάξεων απέκτησε μοναδική εμπειρία και εξειδίκευση σε αυτές τις ηλικίες.
Πράγμα που την καταξίωσε ως μια από τις καλύτερες δασκάλες της γενιάς της.
Σήμερα χωρίς να έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου «Ξεκουράζεται» ξανά στο αγαπημένο της νησί παρέα με τις αναμνήσεις της και ενίοτε κάνοντας παρέα πλέον ως φίλη με όσους μαθητές της έχει την χαρά να βρίσκει.
Δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου. Είναι η ίδια λεπτή ευγενική χαμογελαστή καλή κοπέλα απλά λιγάκι ο χρόνος έχει προσπαθήσει να αποτυπώσει το στίγμα του.
Δεν τα καταφέρνει όμως. Η Μικρή πρωτοδιόριστη δασκαλίτσα μας έχει μείνει πνεύμα ψυχή και καρδιά εκείνη η μικρή γλυκεία δασκάλα των πρώτων μας χρονών στο σχολείο.
Και έτσι θα μείνει για πάντα στην θύμηση μας.
Γράφει : Ο δημοσιογράφος και ιστορικός Παναγιώτης Κουλουμπής
ΥΓ: Η Κύρια Elpida Katsandri Θα ήθελε να ξαναβρεί όσους μαθητές είχε εκείνη την εποχή. Όσοι επιθυμείτε μπορείτε να της στείλετε μήνυμα.
