Άμα ξέρεις πώς, μάθε με, σε παρακαλώ…

Κοπιάζω.

Το σύμπαν είναι απομονωμένο,κρυφό,απρόσιτο.

Με τα νύχια τον τοίχο ραγίζω.

Κάνω μια ερώτηση –

Υπάρχει κάποιος που να με θέλει;

Μάλλον..

Κάποιος που να με καταφέρει.

Απλά θα αντέξει αδιάκοπο trip,

Και θα ανεχθεί παράλογη φλυαρία.

Με βλέπεις;

Κοίτα με!

Κοίτα με!

Γιατί θα εξαφανιστώ με συντομία.

Ο πόνος είναι ανόητος,

Αναφαίρετος,

Αλλά έχει τέρμα.

Με τη σκέψη αυτή –

σβήνω το φως.

Μα γιατί έπρεπε να με σακατεύεις,

ενώ το βλέμμα μου έλεγε SOS.

Είμαι ξένη – και αυτό είναι ένα τσιπ συμπληρωματικό.

Σκαλιάζομαι στον εαυτό μου, ελπίζοντας ότι θα το βρω.

Άμα ξέρεις πώς, μάθε με, σε παρακαλώ…

Anastasia Pavlova