Είχα ξανακούσει για τον ποδηλάτη αυτόν.
Χθες είχα την ευλογία να βρεθώ πίσω του για μερικά δευτερόλεπτα.
Το αριστερό του πόδι είναι κομμένο από τη ρίζα.
Οδήγησα για λίγο πίσω του, προσπαθώντας να διαπιστώσω τι δεν βλέπω καλά, μια και το ποδήλατο πήγαινε γρήγορα και στρωτά.
Σε κάποια φάση τον προσπέρασα.
Νέο παιδί, γεμάτο υγεία, χαμογελαστό, μάτια καρφωμένα στο στόχο.
Το κόκκινο φανάρι τον σταμάτησε.
Το καλό του πόδι ήταν στην πεταλιέρα κι ο μόνος τρόπος να στερεωθεί ήταν να ακουμπήσει με το χέρι στον κάδο.
Δεν γκρίνιαξε, δεν κοντοστάθηκε, δεν το πολυσκέφτηκε. Απλά το έκανε. Με το που άναψε το φανάρι έδωσε μια και ξαναξεκίνησε, σαν να μην είχε σταματήσει ποτέ.
Τράβα τώρα να ξαναπείς στον εαυτό σου ότι δεν θα τα καταφέρεις, ή ότι δεν μπορείς, ή ότι δεν γίνεται.
Τη φωτογραφία αυτή την έσωσα στην οθόνη του κινητού μου για να μου θυμίζει κάθε στιγμή ότι ΜΠΟΡΩ.
Την έσωσα για να μη με ξαναφήσω να ξανακλέψω από τον εαυτό μου κι από οποιονδήποτε άλλο με φθηνές δικαιολογίες.
