Γράφει ο Γιώργος Ζώσης
Γράφω για εκείνες που με άντεξαν και για εκείνες που έφυγαν μακριά…
Με άντεξες γιατί ήσουν εσύ, εσύ η διαφορετική.
Ήμουν κι εγώ ιδιότροπος, δε λέω, κι εσύ ήσουν αυτή που υπέμενε.
Θα συνεχίσω να σε θυμάμαι και να σ’ αγαπώ.
Όσο για σας που φύγατε μακριά, να ξέρετε πως ήμουν άρρωστος, ταλαιπωρήθηκα και δεν μπορούσα να δώσω το εκατό τοις εκατό του εαυτού μου.
Η ζωή συνεχίζεται, αρκεί να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.
Τι εννοώ;
Να είσαι καλά και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
Γιατί διαφορετικά δεν θα σε κοιτάξει κανείς, μα κανείς.
Ύστερα, αφού συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου, θα τα βρεις με την επόμενη και την κάθε επόμενη.
Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Διονυσίου:
Αγάπες μου περαστικές
αγάπες μου χαμένες
όμορφες σαν τις Κυριακές
χαρές μου περασμένες
Όπως σας φέρνω πλάι μου
τις ώρες που βραδιάζει
στις στάχτες των ονείρων σας
πικρά το δάκρυ στάζει
Αγάπες μου περαστικές
σας πήρανε τα χρόνια
λύπες που φέρατε το χθες
θα σκεπαστεί με χιόνια
Live Laugh n Love
