Περίπου πέντε χιλιόμετρα μακριά από την Ερμούπολη και στο δρόμο προς το Κίνι στα δυτικά της Σύρου, βρίσκεται ο οικισμός Επισκοπείο (αλλιώς γνωστό και ως Πισκοπειό), ο οποίος πήρε το όνομά του από τον καθολικό επίσκοπο που κατοικούσε εκεί. Πρόκειται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του νησιού, αφού στο λόφο και ανάμεσα στο πράσινο, χτίστηκαν επιβλητικές επαύλεις και αρχοντικά.
Ανάμεσα στα σπίτια, βρισκόταν και αυτό της οικογένειας των Ρεΐζηδων, του Έλληνα καπετάνιου Γιάννη Ρεϊζή, της μητέρας του, της συζύγου του, Γαλλίδας Μαρίνας Μπαρέ και της μικρής τους κόρης, Άννας. Σήμερα και πολλές δεκαετίες μετά, σώζονται ερείπια της κατοικίας που αποκαλείται «Το Κόκκινο Σπίτι» ή «Κοκκινόσπιτο», καθώς κομμάτια των τοίχων και των πλίνθων διατηρούν ένα ξεθωριασμένο πορφυρό χρώμα.
Η περιέργεια και το ενδιαφέρον μου, μετά από όσα έχουν καταγραφεί-μύθοι ή πραγματικότητα-για τη δραματική ιστορία του πέτρινου σπιτιού, με οδήγησαν στην είσοδό του. Διαβαίνοντας την κεντρική πόρτα του ερειπωμένου-πλέον-σπιτιού, βρέθηκα στο στενό διάδρομο και στα διάφορα δωμάτια, με γκρεμισμένους τοίχους και μεγάλα «ανοίγματα», δεξιά και αριστερά του. Στο πάτωμα, ξύλινα κομμάτια και πεσμένα ντουβάρια. Μια ματιά ψηλά στην οροφή μαρτυρά τις λεπτομέρειες του σπιτιού, αφού διακρίνονται ακόμα ορισμένες κεραμιδί και γαλάζιες αναγεννησιακές οροφογραφίες, ελάχιστες σε καλή κατάσταση και τοιχογραφίες που μπορεί να μοιάζουν ανεξίτηλες στο χρόνο, αλλά φθείρονται σταδιακά. Πριν την είσοδο για την κουζίνα, συναντώ τη σκάλα για τον δεύτερο όροφο του σπιτιού, περισσότερα δωμάτια και παράθυρα με όμορφη θέα.
Η δραματική ιστορία της οικογένειας
Η Μαρίνα ζούσε με τον Γιάννη, τη μητέρα του και την κόρη τους μια ήρεμη ζωή, ώσπου ο Γιάννης που ήταν καπετάνιος, έπρεπε να λείψει για χρόνια στα καράβια. Μετά από πολλούς μήνες μοναξιάς, η Μαρίνα άρχισε να διατηρεί σχέση με τον αδερφό του Γιάννη, τον Μηνά. Ένα βράδυ κι ενώ εκείνη βρισκόταν μαζί του, το μικρό κορίτσι πεθαίνει. Από εκείνη τη στιγμή, συμφορές και τραγικά περιστατικά συμβαίνουν την οικογένεια, διαδραματίζοντας ένα σκηνικό και μια ιστορία που ενέπνευσε τον συγγραφέα Μ. Καραγάτση να γράψει τη «Μεγάλη Χίμαιρα» (1953). Ο Μάνος Ελευθερίου γράφει αργότερα την ποιητική συλλογή «Συνοικισμός», επηρεασμένος από τα γεγονότα της οικογένειας.
Τις τελευταίες δεκαετίες, το σπίτι έχει τη φήμη του στοιχειωμένου, καταραμένου και αιματοβαμμένου λόγω της ιστορίας των Ρεΐζηδων. Μάλιστα, πολλοί υποστηρίζουν ότι στο σπίτι ακούγονται ακόμα και στις μέρες μας οι κραυγές της Μαρίνας και οι φωνές του μικρού κοριτσιού που έπαιζε στα δωμάτια. Άλλοι ισχυρίζονται ότι εκεί υπήρχε χαρτοπαικτική λέσχη και άλλοι ότι σύχναζαν παράνομα ζευγάρια. Ο ιδιοκτήτης της λέσχης διέδιδε φήμες ότι το σπίτι έχει φαντάσματα και όποιος το επισκέπτεται έχει κακή τύχη.
Σήμερα, κυκλοφορούν σενάρια που θέλουν να μην υπάρχει νόμιμος κληρονόμος του σπιτιού ή ακόμα και ότι το σπίτι δεν έχει πουληθεί λόγω των όσων πιστεύεται ότι έχουν συμβεί.
