ΌΛΑ τα θυμάμαι.
ΜΥΡΙΖΑ τη μυρωδιά του καμένου λάστιχου και ενώ έβγαζα φλας πατώντας παράλληλα φρένο για να στρίψω, έντρομη διαπίστωνα ότι ήταν σαν να πατούσα μια ανεμιζόμενη κουρτίνα.
ΣΕ ΚΛΑΣΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ και πριν καλά -καλά συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω φρένα, πρόλαβα λίγο πριν τη στροφή αντί να πέσω στα χωράφια ή να ακολουθήσω την ευθεία του δρόμου και προσκρούσω σε άλλο διερχόμενο από το αντίθετο ρεύμα αυτοκίνητο να στρίψω το τιμόνι στον τοίχο.
ΌΛΑ έγιναν τόσο αστραπιαία.
ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που το αμάξι με φόρα πρόσκρουε στον τοίχο παίρνοντας φωτιά, ο αερόσακος γέμισε με αέρια την καμπίνα με αποτέλεσμα να μη μπορώ να αναπνεύσω.
Η ΖΩΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ και ο αερόσακος, μου άφησαν ελάχιστο περιθώριο να ανοίξω την πόρτα.
ΜΕ το σκεπτικό ότι το αυτοκίνητο από τη φωτιά θα ανατιναχτεί, έλυσα τη ζώνη και με όση δύναμη μπορούσα να έχω προσπάθησα με πολύ κόπο να ανοίξω την πόρτα.
ΈΝΑΣ κύριος που δούλευε στο απέναντι χωράφι, ακούγοντας τον βαρύ γδούπο, βλέποντας το αμάξι να γίνεται «λιώμα» και εμένα να προσπαθώ να βγω, έσπευσε, με στήριξε και απομακρυνθήκαμε όσο αυτό ήταν δυνατόν. .
ΤΟ ΑΕΡΙΟ δεν μου άφηνε χαραμάδα ανάσας και διπλωμένη στα δυο ένιωσα και από την άλλη πλευρά να με στηρίζει μια γυναίκα δίνοντάς μου κουράγιο.
Ο κεντρικός δρόμος- σε μια γωνιά του οποίου κάτοικοι σπιτιών μου έφεραν ένα σκαμπό- γέμισε από κόσμο.
ΜΟΥ έδωσαν να πιώ νερό. Η κυρία δίπλα μου, μου κρατούσε το χέρι και άκουγα να λένε «Βλέπει»; «Ακούει»; «Καταλαβαίνει»; «Ποια είναι. Θυμάται»;
ΜΕ ρωτούσαν, αν τους ακούω και αν μπορώ να μιλήσω.
ΜΟΥ ζητούσαν ένα όνομα δικού μου προσώπου για να ενημερώσουν και παράλληλα εντελώς χαμένη, έβλεπα θολά να σβήνουν τη φωτιά και άκουγα να ειδοποιούν το ασθενοφόρο το οποίο έφτασε στο σημείο του ατυχήματος σε χρόνο d.t.
ΤΟΣΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ γύρω μου, δίπλα μου! Τόση στήριξη, τόση συμπαράσταση από γνωστούς και άγνωστους!
ΜΟΥ ΈΣΦΙΞΑΝ τα χέρια, τα πόδια, μου έβαλαν κολάρο και κάποια στιγμή στο ασθενοφόρο- στο δρόμο προς το νοσοκομείο- από τη δυνατή στήριξη σε όλο μου το σώμα ένιωσα πως θα λιποθυμήσω.
ΜΕΤΑ όλα άρχιζαν να παίρνουν το δρόμο τους.
ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ, τραυματιοφορείς, γιατροί, ακτινογραφίες, αναλύσεις αίματος, αναλύσεις ούρων, υπέρηχο, αξονική.
ΈΝΑ πραγματικό ξεσκόνισμα με ευγένεια, προθυμία και ζεστασιά.
Η ΚΥΡΙΑ που με πηγαινο-έφερνε με το καροτσάκι, η κοπέλα που έβγαλε τις ακτινογραφίες, η φίλη μου Κατερίνα Καλογεράκη, η νεαρή «σαΐνι» γιατρός Σταματίνα Κοσκολού και ύστερα η αγαπημένη μου φίλη ακτινολόγος Ειρήνη Χαρδαλή η οποία, αφού δεν άφησε εξέταση για εξέταση, μου επέτρεψε να επιστρέψω σπίτι μου.
ΚΑΙ τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ όλοι αυτοί στο Νοσοκομείο; Από πού ήρθαν; Ποιος τους το είπε;
ΤΟ ΕΛΣΑΚΙ ειδοποιήθηκε πρώτο και για άλλη μια φορά τρόμαξε,
Ο ΑΝΤΡΙΚΟΣ ως συνήθως, μού μετέδιδε τη θετική του ενέργεια ενώ είμαι σίγουρη ότι ξαναζούσε σιωπηρά το δικό του τροχαίο,
Η ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ με ξανά κανάκεψε τις επόμενες μέρες,
Ο ΣΠΥΡΟΣ με χάιδευε και με κοίταζε με βουρκωμένα μάτια,
Ο ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΟΣ Γρηγόρης αντιδρούσε με το δικό του τρόπο,
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ που του οφείλω τις φωτο τού εικονιζόμενου «σμπαράλια» αυτοκινήτου μου,
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ.. όλοι από πάνω μου να ψιθυρίζουν «Άγιο είχε!»
ΝΑΙ. Εκείνο το απόγευμα της Τέταρτης του Οκτώβρη που γύριζα από την εφημερίδα για το σπίτι μου είδα το χάρο με τα μάτια μου.
ΈΖΗΣΑ από θαύμα. Η στιγμή που χωρίς φρένα έπεφτα στον τοίχο ήταν τραυματική.
ΈΓΙΝΕ για μένα σταθμός και σοκ.
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, όταν λένε ότι βλέπεις όλη τη ζωή σου να περνά μπροστά από τα μάτια σου.
ΣΕ ΑΥΤΑ τα δευτερόλεπτα, από την πρόσκρουση μέχρι να σηκωθώ, τα είδα όλα.
ΚΑΙ ΕΧΕΙ μεγάλη αξία το πώς κανείς δρα και αντιδρά.
ΠΟΣΟ συνειδητοποιεί τί είναι πραγματικά ουσιαστικό,
ΠΟΙΕΣ πρέπει να είναι οι προτεραιότητές του,
ΠΟΙΟΙ άνθρωποι αξίζει να είναι στη ζωή του,
ΠΟΣΟ πρέπει να προσέχει τον πολυτιμότερο άνθρωπο στη ζωή του, τον εαυτό του.. γιατί… δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο…
ΉΘΕΛΑ μόνο τρία περίπου λεπτά για να φτάσω σπίτι μου…
ΉΤΑΝ μόνο μια στιγμή.
ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έπαθα τίποτα.
ΤΟ ΓΚΡΙ ΜΟΥ YARIS, διαλύθηκε. Έσπασε το παρμπρίζ, βούλιαξε όλο το μπροστινό μέρος του.
ΓΛΙΤΩΣΑ ΜΕ ΜΩΛΩΠΕΣ στα γόνατα και σε όλη τη… «διαδρομή» της ζώνης ασφαλείας. Από τον αυχένα μέχρι τη λεκάνη. Από εκεί που ξεκινούσε μέχρι που κατέληγε.
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ τα δύσκολα, τα ψυχολογικά.
ΤΙ ΘΑ μπορούσα να έχω πάθει,
ΠΟΣΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ χάνουν τη ζωή τους σε κλάσματα δευτερολέπτου ή γίνονται άτομα με ειδικές ανάγκες..
ΆΣΧΗΜΕΣ σκέψεις και αγρύπνια.
ΈΒΛΕΠΑ μπροστά μου συνέχεια να πέφτω.
ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, μη μ’ αφήσουν λεπτό μόνη. Έβλεπα το σοκ στα πρόσωπά τους..
ΔΕΧΤΗΚΑ άπειρα τηλεφωνήματα μόλις έγινε γνωστό το ατύχημά μου.
ΈΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ σχεδόν ένας μήνας από εκείνο το ανοιξιάτικο, γεμάτο ήλιο απόγευμα..
ΞΑΝΑ- άρχισα να οδηγώ …
ΟΦΕΙΛΩ τώρα που μπορώ να τηρήσω την υπόσχεση στον εαυτό μου.
ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ για την αλληλεγγύη που επικρατεί στο νησί μας όταν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά πεθαίνουν στο δρόμο αβοήθητοι και να αφιερώσω την Στήλη στη ζώνη ασφαλείας.
ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ. Και το λέω εγώ, που σχεδόν ποτέ δεν την φορούσα. Έλεγα: «σιγά την απόσταση».
ΤΥΧΑΙΑ τη φόρεσα την ημέρα του ατυχήματος υπό το φόβο του ελέγχου της τροχαίας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ θρηνούμε θύματα τροχαίων που αποτελούν μια από τις συχνότερες αιτίες θανάτου και πρόκλησης μόνιμης αναπηρίας.
Η ΧΡΗΣΗ οινοπνεύματος, η μεγάλη ταχύτητα, η ομιλία στο κινητό τηλέφωνο, η απροσεξία και η μη χρήση κράνους ή ζώνης ασφαλείας αποτελούν τους κυριότερους παράγοντες κινδύνου.
ΛΕΓΕΤΑΙ ότι η πιο απλή λύση είναι συχνά και η καλύτερη.
ΑΡΚΕΙ μια απλή κίνηση του χεριού και η ζώνη ασφαλείας δένεται στη θέση της, περιορίζοντας τον κίνδυνο θανάτου ή σοβαρού τραυματισμού.
Η ΖΩΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ παραμένει το πιο σημαντικό σύστημα ασφαλείας του αυτοκινήτου και το κράνος της μηχανής.
ΟΙ ΜΩΛΩΠΕΣ στο σώμα μου, ό,που ακουμπούσε, έδειξε πόσο με συγκράτησε στη θέση μου και παράλληλα με το άνοιγμα του αερόσακου δεν κινδύνεψα να χτυπήσω μέσα στην καμπίνα ή να πεταχτώ έξω από το αυτοκίνητο.
ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ να πιστεύουμε επίσης ότι αυτοί που κάθονται στα πίσω καθίσματα δεν κινδυνεύουν. Συμβάλλει καθοριστικά στην προφύλαξή τους.
ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με τον αερόσακο ο τρόπος προστασίας την ώρα του ατυχήματος ήταν εντυπωσιακός και σωτήριος.
ΔΙΑΒΑΣΑ ότι έρευνες έχουν δείξει πως ο αερόσακος χωρίς την χρήση της ζώνης σε ατύχημα, όχι μόνο δεν προσφέρει την απαραίτητη ασφάλεια αλλά μπορεί να τραυματίσει σε μεγαλύτερο βαθμό τον επιβάτη σε σχέση με το να μην είχε αερόσακο.
ΜΠΟΡΕΙ να με σόκαρε ο εκκωφαντικός τρόπος που άνοιξε, μπορεί να κατέκλυσαν την καμπίνα τα αέρια και να μου έπνιξαν την ανάσα, αλλά σώθηκα.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΟΥ δεν εμπέδωσα μόνο την αξία των προληπτικών μέτρων και πόσο καλά κάνει η τροχαία να «κοπανά» πρόστιμα σε περιπτώσεις αμέλειας.
ΔΕΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΑ μόνο το θεό που δεν είχα άλλους επιβαίνοντες και δεν «συνάντησα» άλλο διερχόμενο όχημα.
ΕΜΠΕΔΩΣΑ για μια ακόμη φορά ότι είμαστε ευλογημένοι που έχουμε ένα τέτοιο νοσοκομείο και ότι οφείλουμε σεβασμό στη ζωή των άλλων και τη δική μας ζωή.
ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ βαθιά ότι υπάρχουν γύρω μας «χρυσοί άνθρωποι».
ΓΝΩΣΤΟΙ, άγνωστοι, αφανείς και πολύτιμοι που συντέλεσαν ώστε αυτή τη στιγμή να μπορώ να γράφω..
ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ που σιωπηρά δίνουν μαθήματα ότι μπορεί η «ανθρωπιά» να είναι μια έννοια του συρμού, ένα κέρμα που κυκλοφορεί σ’ όλες τις παλάμες, αλλά η ανταλλακτική του αξία δοθείσης ευκαιρίας είναι μεγίστη.
ΔΕΙΧΝΕΙ πως η παγκόσμια ψυχή αισθάνεται βαθύτερα την κακουχία του ανθρώπου και αναζητεί διέξοδο..
ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ότι η καθημερινότητα χάνει την ευχάριστη ζεστασιά και ζούμε ένα χειμώνα χωρίς αλκυονίδες;
ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ότι η δίψα της ευζωίας στη Σύρο, «κατάπιε» τα ευγενικά αισθήματα;
ΕΓΩ, ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ: Η ανθρωπιά δεν είναι μόνο φρόνηση, δεν είναι λέξη, είναι πράξη.
ΕΙΝΑΙ ένας ολόκληρος ενδότερος κόσμος στην κορύφωσή του που ακτινοβολεί, γιατί είναι επιεικής και ήπια.
Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ στο νησί μας είναι κυκλική παρουσία.
ΑΠΟΤΕΛΕΙ μορφή αδιάκοπης ενέργειας γιατί είναι τοις πάσι γνωστό ότι είναι ευκολότερο να γίνεις «μέγας και τρανός» παρά να γίνεις «μέγας άνθρωπος».
