Η μέρα της Γυναίκας, που γιορτάζουμε στις 8 Μαρτίου, μου φέρνει στο νου μια σπουδαία Γαλλίδα. Τη Σιμόν Βέιλ (Simone Veil). Ο θάνατός της πέρασε στην Ελλάδα στα ψιλά. Η παρακαταθήκη της όμως ξεπερνά τη Γαλλία, και μας αφορά όλους.

Είναι τόσα πολλά τα επιτεύγματα αυτής της γυναίκας, που μας αγγίζουν: η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εκλέχθηκε με πανευρωπαϊκές εκλογές το 1979, η εισηγήτρια του νόμου περί ελεύθερης διακοπής κύησης (ο «Νόμος Βέιλ» όπως λέγεται ακόμη στη Γαλλία), το μακρυνό 1975, η επιζήσασα των στρατοπέδων συγκέντρωσης (όπου έχασε γονείς και αδελφό), που πρωτοστάτησε στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και την σύσφιξη των σχέσεων της Γαλλίας με τη Γερμανία.

Η δημόσια λειτουργός, η Υπουργός, που προώθησε με θέρμη και συστηματικά τα δικαιώματα των γυναικών, καθιερώνοντας τις αποδοχές κατά την περίοδο ανατροφής παιδιού, και δουλεύοντας ακατάπαυστα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Η αθόρυβη βοηθός των αδυνάμων, που χαλούσε τις διακοπές της για να δει τις συνθήκες λειτουργίας μιας φυλακής, ή να επισκεφθεί έναν ασθενή με Aids. Η υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών. Η εισηγήτρια του πρώτου αντικαπνιστικού νόμου, πάλι το μακρινό 1975… και πόσα ακόμη.

Η Σιμόν Βέιλ λέγεται ότι ήταν απόμακρη και «αυστηρή».

Στην προσωπική της ζωή, ευτύχησε στον γάμο της με τον επιχειρηματία Αντουάν Βέιλ για 67 χρόνια, και απέκτησε τρεις γιούς. («Σε συγχωρώ, μητέρα, για την καράφα νερό που έχυσες πάνω μου», είπε ο γιός της Ζαν στον επικήδειό του. Η μητέρα του τού είχε ρίξει μία καράφα νερό, όταν εκείνος εξέφρασε κάποιου είδους υποτιμητικές ιδέες για τις γυναίκες…).

Ήταν ευαίσθητη: Στη δεκαετία του 50, σε επίσημο ταξίδι στην Γερμανία, συνδαιτημόνας της τη ρώτησε φωναχτά αν «η σφραγίδα με τον αριθμό» που είχε στο χέρι της ήταν το αποδεικτικό της γκαρνταρόμπας… η κυρία Βέιλ ξέσπασε σε κλάματα. Προτιμούσε να φορά μακρυά μανίκια…

Αυτό βέβαια δεν την εμπόδισε να στηρίξει ένθερμα την Ευρωπαϊκή ενοποίηση: το 2005, αν και μέλος του (θεσμικώς ουδέτερου) Συνταγματικού Συμβουλίου της Γαλλίας, επέλεξε να απόσχει από τα καθήκοντά της, ούτως ώστε να κάνει καμπάνια υπέρ του ευρωπαϊκού συντάγματος.

Το γεγονός ότι ήταν Εβραία δεν την εμπόδισε να συγχωρέσει: όταν, στα τέλη της δεκαετίας του 80, δικάστηκε στη Γαλλία ο ναζί Κλάους Μπάρμπι, η ίδια έλεγε ότι δεν πρέπει να αναμοχλεύουμε το παρελθόν, αλλά να κοιτάμε προς το μέλλον.

Όταν την ρώτησαν από πού αντλούσε αυτή τη μεγάλη δύναμη, απάντησε απλά: από τη μητέρα της, η οποία ήταν, μέχρι το τέλος, δίπλα στα παιδιά της.