Η δημοσιογράφος Μαρία Δεδούση έχει μία έφηβη κόρη που, όπως κάθε φυσιολογικό κορίτσι αυτής της ηλικίας, αναζητά, δοκιμάζει και πειραματίζεται με το προσωπικό της στυλ. Όπως κάθε κορίτσι αυτής της ηλικίας (όπως κάποτε κάναμε κι εμείς) θα φορέσει κοντές φούστες, τρύπια τζιν, κοντά μπλουζάκια, θα έχει piercing, θα βάψει τα μαλλιά της στα πιο τρελά χρώματα… Είναι σε αυτή την τέλεια ηλικία που η πειραματική διάθεση συναντά την ανεμελιά και το avant garde αποτέλεσμα -αν είσαι γονιός- δεν μπορεί να μη σε συναρπάσει. Είναι μέσω αυτού που κάποια στιγμή θα βρει την ταυτότητα του στιλ του το παιδί μας. Όχι, όμως, στο σχολείο.
Γιατί όπως πολύ σωστά παρατηρεί η κ. Δεδούση, στο σχολείο το ντύσιμο αυτό δεν επιτρέπεται επειδή “προκαλεί τα αγόρια”. Και κάπου εδώ ξεκινά μια ακόμα μεγάλη προβληματική που αυτόματα τοποθετεί τα αγόρια σε ρόλο θηρευτή και τα κορίτσια γνήσιες απογόνους της Εύας. Αν θέλουμε κορίτσια ασφαλή, πρέπει να έχουμε κορίτσια ελεύθερα.
Αξίζει να το διαβάσετε και αξίζει έπειτα, στα σχόλια, να το συζητήσουμε…
(Το αναδημοσιεύουμε με την άδειά της)
“Μια άλλη πλευρά του #metoo
Έρχεται η Λάουρα από τη βόλτα, με το σκέιτ αγκαλιά πάντα, τη βλέπω, είναι πάρα πολύ ωραία ντυμένη, κάτι ανάμεσα σε γκοθ, Μπίλι Άιλις και Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Φοράει μια μαύρη φούστα πλισέ πάνω από το γόνατο, σκισμένο (επίτηδες) καλσόν από μέσα, ψηλές μαύρες κάλτσες με κάτι μεγάλα ροζ πουά, ροζ αθλητικά, μαύρο φούτερ πάνω από μαύρο τισερτ, τριακόσιες ακαθορίστου σχήματος και χρήσεως αλυσίδες στο λαιμό, τα πίερσινγκ της και κάτι σκουλαρίκια κίτρινα παπάκια, αυτά που βάζαμε μωρά στο μπάνιο.
Και το μαλλί μισό κόκκινο -αριστερά- και μισό κορακί το υπόλοιπο.
Εμένα αυτό:
α. Μ’ αρέσει, διότι το κάνει ωραία, το σχεδιάζει, έχει στιλ δλδ, δεν είναι ό τι να ναι.
β. Δεν μου πέφτει λόγος, διότι είναι 14 και όχι 50 κι εγώ στα 14 έσκιζα τα τζιν και η μάνα μου φρίκαρε και πήγαινε και τα ‘ραβε και φρίκαρα εγώ -αλλά εγώ δεν είμαι η μάνα μου.
γ. Δεν μου χρειάζεται να μου κάνει νόημα ούτε εμένα ούτε και σε σας, αρκεί που της κάνει νόημα αυτηνής, είναι 14 είπαμε, ΔΕΝ χρειάζεται να μας κάνουν νόημα όσα κάνουν τα 14χρονα, θα ήταν και πρόβλημα αυτό.
Το λοιπόν.
Μου λέει, έτσι θέλω να πάω σχολείο τη Δευτέρα, αλλά δεν μπορώ.
Λέω, γιατί;
Λέει δεν μας αφήνουν να φοράμε ούτε φούστες, εκτός αν είναι πολύ μακριές, ούτε σορτσάκια, ούτε καν σκισμένα τζιν.
Λέω, γιατί;
Λεει, μας λένε ότι αποσπάμε την προσοχή των αγοριών όταν φοράμε φούστες ή σορτσάκια και στο σχολείο πρέπει να πηγαίνουμε ντυμένες σεμνά και να μην προκαλούμε.
Λέω, ποιος μ***ς το λέει αυτό;
Λέει διάφοροι, η καθηγήτρια της γυμναστικής, ο μαθηματικός και μπλα μπλα. Κι αν βάλω θα με πάνε στη Διευθύντρια.
Θέλουμε #metoo, αγάπες, ε;
Στον κόσμο που στα σχολεία μαθαίνουν στα κορίτσια να «πηγαίνουν σεμνά ντυμένα» (άσεμνη η φούστα που δεν είναι πολύ μακριά και το σορτς και το σκισμένο τζιν) ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ.
Θέλουμε #metoo.
Όταν το 2021, αντί στα σχολεία να μαθαίνουν τ΄αγόρια ότι πρέπει να να αποδέχονται και να σέβονται τα κορίτσια, μαθαίνουν τα κορίτσια ότι πρέπει να ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ, διότι αλλιώς ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ.
Θέλουμε #metoo.
Στον κόσμο που βασιλεύουν η σεμνοτυφία, η συντήρηση και η ενοχικότητα.
Θέλουμε #metoo.
Στον κόσμο που πρυτανεύει η υποκρισία.
Αλλά αντί για #metoo, θα πάρουμε τα τέτοια μας, κιεγώ κανονικά πρέπει να τη στείλω έτσι τη Δευτέρα στο σχολείο και μετά να πάω να γίνω μπίλιες με όποιον της την πει και μετά θα είμαι πάλι η γραφική και η διαφορετική και η παράξενη και το μάβερικ, αλλά στα π@@ μου που θα ειμαι η η γραφική και η διαφορετική και η παράξενη, διότι εμένα η κόρη μου θα φοράει ό,τι γουστάρει και άμα θέλετε να φτιάξετε τον κόσμο ν’ αφήστε τα πολλά λόγια και να μάθετε τ’ αγόρια σας -και τ’ αγόρια γενικά- ότι δεν είναι entitled πρίγκιπες, κι αντί να κοιτάνε κώλους να κοιτάνε τις γυναίκες στα μάτια.
Και να μην γίνουν σαν τα μούτρα των γονιών τους.
Ουφ”
