Γράφει η Ματίνα Κυριάκου
Εγώ διαλέγω εσένα..
Ναι εγώ θα πω για σένα.
Άσε με σε παρακαλώ να πω για σένα.
Το ξέρω, ναι το ξέρω μανούλα.
Πονάει πολύ.
Πονάει όσο τίποτε άλλο. Όχι μανούλα έχεις δίκιο δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να μάθει πόσο.
Πονάει που πάλεψες και δεν το έσωσες.
Πονάει που διάβασες σαν να σουν γιατρός μα γιατρικό δεν βρήκες.
Πονάει που μάλωσες για να μην στο πειράξει κανείς και πάλι το έκαναν.
Πονάει που βλέπεις τους φίλους του και θυμάσαι…
Πονάει που περνάς από σημεία που γελάσατε μαζί και δεν γελάς πια αλλά κλαις.
Πονάει που πας να το δεις σ εκείνο το κρύο μέρος.
Πονάει που εσύ δεν μπορείς να του ευχηθείς για τα γενέθλια του να του φτιάξεις όμορφη τούρτα και να το καμαρώσεις.
Πονάει που δεν μπορεί να σου φέρει το λουλούδι σου και να σου ευχηθεί: Χρόνια πολλά μανούλα, είσαι η καλύτερη του κόσμου.
Αφήσε με λοιπόν να μιλήσω για σένα μάνα.
Εσένα που: Θαρρώ πως σε είδα σε μια γωνιά καθισμένη να κλαις.
Θαρρώ σε είδα να χτυπάς με δύναμη τον τοίχο
Θαρρώ πως σε άκουσα να πνίγεις τον λυγμό σου.
Θαρρώ πως ένιωσα τον πόνο, τον καημό σου.
Θαρρώ πως ήξερα και ξέρω τι να πω… Μα τα λόγια μου μπροστά σου χάνουν τον σκοπό τους.
Μα λάθος έκανα μανούλα τι θαρρώ? Όχι δεν σ’ είδα πουθενά. Δεν έκλαψες εσύ ποτέ, δεν λύγισες δεν σ’ είδα…
Όχι μανούλα συγνώμη, αλλά εγώ διαλέγω ΕΣΕΝΑ.
Μη μου λες δεν γιορτάζεις πια.
Ξέρεις γιατί μανούλα?
Γιατί θα είσαι πάντα η μαμά του.
Γιατί εγώ διαλέγω ΕΣΕΝΑ
Χρόνια πολλά ΜΑΝΟΥΛΑ.
Αυτή την ημέρα την αφιερώνω σε εσένα…
