Αφιερωμένη σε όλες εκείνες τις γυναίκες που πολεμάνε κάθε μέρα, όλη μέρα, στα νοσοκομεία και τις κλινικές. σε αυτές που δουλεύουν στα πλέον παράνομα ωράρια.
Σε αυτά δηλαδή που καλούνται να εργαστούν για ένα εξουθενωτικό 8ωρο χωρίς να έχει προηγηθεί το νόμιμο 12ωρο ξεκούρασης.
Σε αυτές που θα δουλέψουν το απόγευμα από τις 3 μέχρι τις 11 για να ξαναπάνε για 2ο εξουθενωτικό ωράριο στις 7 το πρωί μέχρι της 3 το μεσημέρι και να ξαναπάνε για 4ο 8ωρο στις 11 το βράδυ, ευτυχώς θα κοιμηθούνε λίγο παραπάνω και θα προλάβουν να δουν την οικογένεια πριν τις 11 το επόμενο βράδυ που θα ξαναπάνε δουλειά.
Αφιερωμένη σε αυτές τις γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με τον πόνο και τον θάνατο κάθε μέρα της ζωής τους. Που λείπουν απ τα κυριακάτικα τραπέζια, από τους γάμους, από τις πρωτοχρονιές, απ τα γενέθλια, από τις καλοκαιρινές διακοπές, από τις ορκωμοσίες και τις κηδείες, από τα βαφτίσια και την ανάσταση, από την ζωή των συγγενών και φίλων του γιατί πρέπει να είναι εκεί, στο νυχτέρι.
Στον ασθενή που κάνει Πάσχα στο κρεβάτι.
Στον καρκινοπαθή που σφαδάζει απ τον πόνο και τρέχεις να του βάλεις το παυσίπονο και δεν προλαβαίνεις να πεις καλή χρονιά στην συνάδερφο που τρέχει με τον απινιδωτή στην ανακοπή.
Στον τοξικομανή που ήρθε με 20 σφίξεις και 5 αναπνοές και παλεύεις με τον χρόνο να του βρεις φλέβα.
Στον πιτσιρικά που ξέδωσε λίγο παραπάνω ήμερες που είναι και ήπιε τ αντερά του και σε χτυπάει στα πλευρά και στα χέρια όσο προσπαθείς να του περάσεις φλέβα για να τον συνεφέρεις ενώ σου έχει γεμίσει εμετούς την στολή.
Στον 22χρονο που έκανε κόντρα με τους φίλους του στις 5 τα ξημερώματα στην παραλιακή χωρίς κράνος κ εσύ βρίσκεσαι τώρα μέσα στη ανάνηψη να του περνάς φλέβες και καθετήρες, να τον συνδέεις σε μηχανήματα, να του βάζεις υγρά και αίμα, να πιέζεις το ανοιχτό τραύμα που το αίμα πετάγεται πίδακας, και να του σκίζεις τα ρούχα όσο οι γιατροί μετράνε και κλείνουν τις τρύπες στο κορμί του.
Αφιερωμένη σε αυτή την γυναίκα που θα παραλάβει σε μαύρο σάκο ότι απέμεινε από το σώμα του 9χρονου παιδιού που το πάτησε το αμάξι και θα πάρει την παύλα από την άμορφη μάζα για την διαπίστωση του θανάτου.
Αφιερωμένη σε εκείνη την γυναίκα που προσπαθεί να ανικητοποιήσει το 2χρονο που ήπιε χλωρίνη για να του κάνουν πλύση στομάχου.
Αφιερωμένη σε αυτές τις γυναίκες που τρέχουν να κάνουν την νοσηλεία στην κλινική των 60-70 ατόμων ενώ είναι μόνο 2 στην βάρδια, και η συνοδός του παππούλη στο 2ο θάλαμο την τραβάει απ το μαλλί για να πάει να καθαρίσει τον παππού και την βρίζει γιατί έχει 4 ώρες που λέει ότι ο παππούς χέστικε αλλά εσύ δεν εμφανίζεσαι και σαφώς κατά την γνώμη της το να αλλάξεις τον παππού είναι πιο επείγον απ το να πάρουν οι ασθενείς τα φάρμακα τους στην ώρα τους.
Σε αυτές τις γυναίκες που κουβαλάνε στις τσέπες τους 5 ασκούς αίματος και τα 10 αιμοπετάλια που πρέπει να μεταγγίσουν στους 5 ασθενείς που το έχουν ανάγκη άμεσα, γιατί το καρότσι νοσηλείας το έχει η άλλη συνάδερφος που περνάει κεντρική γραμμή με τον γιατρό.
Σε αυτές τις γυναίκες που κάνουν ΚΑΡΠΑ στον 50χρονο που έκανε πάλι ανακοπή ενώ φωνάζουν με όλη τους την δύναμη βοήθεια για να ακούσει ο γιατρός 4 δωμάτια πιο πέρα και να έρθει.
Σε αυτές τις γυναίκες που μόλις καταφέρουν να ξεκλέψουν 1 λεπτό για μια γουλιά καφέ και μισή τζούρα τσιγάρο θα ορμίσει η συνοδός που θέλει να αλλάξεις τον συγγενή το φανελάκι και θα σε στολίσει κανονικά αφού “όλη μέρα κάθεσαι και τα ξύνεις”.
Σε αυτές τις γυναίκες που καλούνται να δουλεύουν για 6 ,7, κι 8 άτομα αφού οι αναλογίες νοσηλευτών με ασθενείς είναι μόλις 2 ή 3 για 50-60 ασθενείς, τα βάρδια μάλιστα μόλις μια για όλους αυτούς.
Αλλά εσύ πρέπει να τα κάνεις όλα, γιατί πολύ απλά πρέπει να γίνουν. Δεν γίνετε να μην γίνουν.
Οπότε σφίγγεις τα δόντια, τρίβεις λίγο την μέση τα πόδια τους ώμους και τρέχεις πάλι.
ΣΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟ “ΕΓΩ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΩ” ,λίγο ωμά όλα όσα αναφέρονται αλλά είναι η αλήθεια…
Σε όλες αυτές λοιπόν είναι η σημερινή μέρα αφιερωμένη.
Χμμμ σε ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ?
Μάλλον όχι σε όλες…
Σκέψεις μια νοσηλεύτριας!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ Κ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ,ΦΙΛΕΣ Κ ΑΔΕΛΦΕΣ ΜΟΥ!!!
