Αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου και φρόντιζα επιμελώς να μην μου συμβεί, ήταν η «λύπη».
Δεν ήθελα με τίποτα ο Δημήτρης να διακρίνει λύπηση στο βλέμμα μου, ήξερα πως δεν θα το άντεχε, ήξερα πως κάτι τέτοιο θα τον πλήγωνε .
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να έρθω αντιμέτωπη με αυτό το συναίσθημα, δεν τον λυπήθηκα ποτέ!
Προφανώς και ένιωθα πόνο για τον πόνο του, εννοείται πως στεναχωριόμουν όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περιμέναμε .
Λύπη όμως ποτέ, σίγουρα γιατί και εκείνος το είχε ως αρχή στη ζωή του, να μην γονατίζει , να μην παρακαλάει, να μην τον κανακεύουν, να μην τον λυπούνται.
Αν έπρεπε με μια λέξη να τον περιγράψει κάποιος θεωρώ πως θα ήταν το «αγέρωχος» … έτσι έφυγε άλλωστε.
Τον να μην χρειαστεί να τον λυπηθώ
ήταν μια κοινή μας κατάκτηση λοιπόν , ισότιμο πάντα τον έβλεπα …
ακόμα και τις στιγμές που ήξερα πως δεν μπορεί … γιατί το να μην μπορεί, δεν ήταν δική του επιλογή!
Σήμερα στη γιορτή σου και ήθελα να σε μνημονεύσω Δημήτρης Σιάχος
Γράφει η Pisti Kristallidou
