Μαλβίνα Κάραλη: Γενέθλια και (μου) λείπεις…

Λαμπερή και σκοτεινή ταυτόχρονα, την λάτρευες ή τη μισούσες. Ακόμη όταν διαβάζω κείμενο της θέλω να σκίσω όλα τα δικά μου. Προσωπική γραφή, μοναδικά αναγνωρίσιμη.

Πολλοί οι μιμητές, όλοι καρικατούρες. Κανείς τη λάμψη της. Κανείς το πηγαίο ταλέντο της στη σάτιρα. Κανείς από το σινάφι μας δεν κατάφερε να αναπτύξει αυτή την ερωτική σχέση με τον φακό. Καμία δεν ερωτεύτηκε έτσι το κοινό της. Στολές, ατάκες, ο εαυτός της, ο ρόλος της:

«Υπάρχει λοιπόν κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. Τελικά, μάλλον ψέματα λέω όταν κλαίγομαι, πως τάχα θέλω να μάθω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Στα τσακίδια το εδιζησάμην εμεωυτών. Αφού το βλέπω τόσα χρόνια στην πράξη: Χωρίς τον εαυτό μου, υπάρχω. Χωρίς το ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα. Μόνο αυτός με εξάπτει, με πληροί, με αποκαθιστά. Παίζω λοιπόν, χαρά μου -παίζω και πλέκω εγκώμια μιας ζωής που δεν καταλαβαίνει τίποτα έξω από την Τέχνη της. Γιατί δεν μπορώ να εννοήσω και να εννοηθώ, παρά σαν αυτουργός της κατασκευής μου. Γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται εν τέλει, παρά μόνο από τον τρόπο που ο ρόλος μου επινοεί τον εαυτό μου»

Κοιτάω παλιά βίντεο. Γελάει, συγκινείται. Γελάω, συγκινούμαι. Διαβάζω κείμενα. Άλλη διανομή, άλλοι ρόλοι. Εξομολογήσεις. Για τον έρωτα. Όποιο κι αν ήταν το θέμα, πάντα εκεί κατέληγε.

«Εδώ και ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχω βεβαιωθεί. Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δεν με αφορά. Χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη. Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: «Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου». Εγώ αυτή την τάξη δεν πρόκειται να την περάσω ποτέ. Γι αυτό σκασιαρχείο καλύτερα. Το σκυλί και βόλτα. Εμένα κάνε με μόνο κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Και όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά».

Τα κείμενα της σαν ημερολόγιο. Αλλά και πάλι, κωδικοποιημένο. Η γραμμική β’ της. Κρυπτικές αναφορές για μυημένους. Για φίλους. Για λίγους. Όχι εύπεπτη γραφή, κι όμως. Την αγάπησαν κι ας τους δυσκόλεψε. Έψαχναν ανάμεσα στις γραμμές να αναγνωρίσουν κάτι δικό τους. Τη συντριβή από τον έρωτα ιδίως.

«Τον διεκδίκησα όσο κανέναν. Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ. ʼκου φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι. Και δεν με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δεν δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι’ αυτό και τόσο ανοιχτά. Παντού να το πω. Φώναξέ τες όλες. Να μάθει όλος ο χορός τα λόγια. Και πως το μεγαλειωδέστερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο. Μου άργησε το χατίρι μου. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη. Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς. Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα. Φθινόπωρο σε λίγο φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ό,τι το ανατριχιάζει. Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θα ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω».

Πάνε χρόνια που λείπει, λένε. Εγώ ακόμη μόνο ενεστώτα μπορώ. Ατάκες, βιβλία, εκπομπές, σενάρια, ό,τι άγγιξε το φώτισε με ένα μαγικό τρόπο. Μια σταλιά άνθρωπος γέμισε τις ζωές τόσων άλλων. Ό,τι θες μόνο να ΄ναι πολύ, έλεγε η Λαμπέτη.

Και εκείνη ήταν σε όλα της πολύ. Είτε σου άρεσε, είτε όχι.

«Θα θελα να ήσουν εδώ. Τι θα έλεγες. Ποιους θα πείραζες. Πως θα τους ξεσήκωνες. Θα γελούσα. Επιτέλους, θα γελούσα. Μπορεί και να έκλαιγα μετά. Τι σημασία έχει; Γεννημένος για το καλύτερο. Άρα και για το χειρότερο… Κοινωνικός και αποσυνάγωγος. Την ίδια ώρα. Διαμάντι και ζιργκόν. Την ίδια μέρα..».

Μαλβίνα. Χωρίς επίθετο. Δεν χρειάζεται. Γενέθλια λοιπόν.

Κι ας μου λείπεις.

Α. Μ.

Πηγή:http://newsit