Σήμερα 4/2/2019 “έφυγε” για την τελευταία επίγεια κατοικία του ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας σημαντικός άνθρωπος, ο Αντώνης Αλμπανόπουλος, έμπορος ενεργός πολίτης με τα κοινά, ενεργός πολίτης στον εθελοντισμό μα πάνω απ όλα ο “Αλμπανόπουλος” του Σινεμά των παιδικών μας καλοκαιριών.
Μέσα από τη αφήγηση του γιού του Νίκος Αλμπανόπουλος και τα ντοκιμαντέρ για τη Σύρο που “τράβηξε” τη δεκαετία του ΄60 τον αποχαιρετάμε.
“Δροσιά
======
Το Σεπτέμβριο 1967 ο πατέρας μου άνοιξε το θερινό κινηματογράφο «Δροσιά» στην
Ποσειδωνία.
Η Ερμούπολη ήταν η μάνα των κινηματογράφων την εποχή της ακμής τους. Τρεις επιλογές σε χειμερινούς, «Ερμής», «Παλλάς» και «Λίντο». Άλλες τρεις σε θερινούς, «Αθηνά», «θερινός Παλλάς» και «Λίντο», το μόνο που λειτουργούσε στον ίδιο χώρο χειμώνα-καλοκαίρι με στέγη που άνοιγε και έκλεινε. Άλλοι τρεις θερινοί λειτούργησαν σε Βάρη, Φοίνικα («Άννα») και Ποσειδωνία (το «Δροσιά» μας).
Το πέρασμα από τα κεντρικά σημεία της πόλης, εκεί όπου ήταν αναρτημένες οι καρτέλες και οι φωτογραφίες από τις ταινίες, ήταν καθημερινή ιεροτελεστία. Δύο ταινίες σε κάθε κινηματογράφο («Σήμερον») και από δύο προβολές έκαστη, εναλλάξ. Ήτοι, 4-6 και 6-8 οι δύο πρώτες προβολές και κατόπιν 8-10 και 10-12 η επανάληψη, για τους μεγαλύτερους θεατές. Το μάτι, σε μας τα μικρά, αναζητούσε εναγωνίως το καρτελάκι που έγραφε «κατάλληλο από 13 ετών» («μπορεί να μας αφήσουν») και «κατάλληλο από 17 ετών» («τη βάψαμε»). Απορώ πάντως με την αντοχή μας, πνευματική και βιολογική, να βλέπουμε τότε δύο ταινίες στη σειρά…
Στο Λίντο, και αργότερα στο Δροσιά και το Άννα, το οποίο επίσης λειτούργησε ο πατέρας μου κάποια καλοκαίρια, «μεγάλωσα». Αναρίθμητες οι αναμνήσεις, τα περιστατικά, οι ταινίες που είδα από τα καθίσματα ή το μικρό τετράγωνο παραθυράκι στην καμπίνα προβολής -από εκεί, και ορισμένα ακατάλληλα. Καλύτερη περίοδος, οικονομικά τουλάχιστον, τότε που (στο γυμνάσιο ακόμα) διαχειριζόμουν αυτοτελώς το κυλικείο στο «Άννα». Ικανοποιητικές πωλήσεις χωρίς να μου παίρνει ενοίκιο ο πατέρας μου!
Το Δροσιά λειτούργησε 21 καλοκαίρια, τελευταία φορά το 1987. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία το 1985, όταν παιζόταν η ταινία Merlin and the sword. Ο πατέρας μου φορά ένα πρόχειρο παντελόνι με διαφορετικό ύψος κάθε μπατζάκι, άγνωστο γιατί. Στα αριστερά ο ηλεκτρολόγος Τάκης Καστελάνος που δεν ζει πια. Ήταν φίλοι με τον πατέρα μου από τη δεκαετία του ’50. Τον θυμάμαι καλά και τους έχω μαζί και σε άλλες φωτογραφίες.
Δείτε τα κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ μιας άλλης εποχής μέσα από τον ερασιτεχνικό φακό του Αντώνη Αλμπανόπουλου
Δείτε τα κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ μιας άλλης εποχής μέσα από τον ερασιτεχνικό φακό του
Αντώνη Αλμπανόπουλε κάποτε η προσφιλής σου φράση που μας αποκαλούσες ήταν ‘είσαι ένας άγγελος’. Τώρα είσαι και εσύ ανάμεσα στους αγγέλους και το όνομα σου θα συνεχίζει να είναι στη θύμηση και στο στόμα των περισσότερων μας. Από τα παιδιά τα εγγόνια σου, τα ντοκιμαντέρ σου.
‘Ήσουν ένας άγγελος’
