Σκαλίζω το αρχείο μου και φτάνω Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 1994. Λίγο μετά τις 5.00 το απόγευμα. Σταθμός της Τιθορέας.
Η αμαξοστοιχία από Αθήνα με προορισμό τον Βόλο, φθάνει στα κλειδιά εισόδου του σταθμού από την πλευρά της Αθήνας. Ενώ έμπαινε στην 3η παρακαμπτήριο γραμμή, λόγω ακινητοποίησης άλλης αμαξοστοιχίας με χαλασμένη μηχανή που ήταν στην κύρια γραμμή, εκτροχιάστηκε.
Αποτέλεσμα ήταν να χαθούν 5 άνθρωποι, ανάμεσά τους και μία 14χρονη μαθήτρια από την Λαμία και να τραυματιστούν σοβαρά άλλοι 35 επιβάτες. Σύμφωνα με το πόρισμα, ο εκτροχιασμός οφειλόταν σε ανθρώπινο λάθος δλδ σε υπερβολική ταχύτητα. Η ταχύτητα τη στιγμή του δυστυχήματος ήταν 140 χιλιόμετρα έναντι των 50 που ήθελε ο κανονισμός.
Αιτία; Ένα μπόνους που έδινε ο ΟΣΕ στους μηχανοδηγούς για κάθε λεπτό που κέρδιζαν στην διαδρομή… 18 δρχ το λεπτό αν δεν με απατά η μνήμη μου. Στον σταθμό της Τιθορέας, είχε φθάσει τότε πλήθος αρμοδίων και μάλιστα ακουγόταν έντονα ότι επρόκειτο να κοπεί «το πριμ ανά λεπτό ανάκτησης καθυστέρησης», δηλαδή το πριμ για την ακρίβεια δρομολογίων. Δεν κόπηκε βέβαια ποτέ. Άλλωστε ποιος θα μπορούσε να το υποστηρίξει στα δικαστήρια;
Το τριμελές της Λαμίας επέβαλε ποινή 59 μηνών στο μηχανοδηγό της μοιραίας αμαξοστοιχίας και 33 μήνες και 15 μέρες στον προϊστάμενο. Οι κατηγορούμενοι απέδιδαν το δυστύχημα “στην κακιά ώρα” ενώ οι συνάδελφοί τους που κατέθεσαν στη δίκη έκαναν λόγο για πεπειραμένους εργαζόμενους. Η φωτογραφία δική μου τραβηγμένη από την γέφυρα ανατολικά του σταθμού όπως και εκατοντάδες άλλες.
— θυμωμένος.
