Εγώ η άτυχη,όπως λέει και ο κόσμος.

Είμαι αυτή που στα 20 χρόνια μου,ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας κρατώντας το χέρι του καλού μου, μέσα σ ένα σύννεφο ευτυχίας .

Εγώ είμαι αυτή που έκανα  παιδιά μαζί του.

Εγώ είμαι αυτή που διεκδίκησα, πάλεψα , αγωνίστηκα  να σώσω την οικογένεια που μαζί είχαμε ονειρευτεί να φτιάξουμε ,όταν εκείνος «έφυγε» αλλού.

Έκατσα εκεί δέχτηκα ξύλο, απειλές ,κινδύνεψε η σωματική μου ακεραιότητα και τις περισσότερες φορές μπροστά στα μάτια των παιδιών .

Ανέχτηκα πολλά από φόβο, από ατολμία ,από δειλία.

Φοβόμουνα που να πάω; Λάθος μου είχα οικογένεια και φίλους.

Φοβόμουν τι θα πει ο κόσμος; Λάθος δεύτερο ο κόσμος πάντα λέει.

Φοβούμουνα πως θα ζήσουμε;Στην ουσία με τη δική μου δουλειά τα τελευταία χρόνια του έγγαμου βίου ζούσε η οικογένεια.

Φοβούμουνα πως να κάνω το καθετί.Μα μόνη μου  τα έκανα όλα!!

Και καθόμουν σ΄ ένα πεθαμένο σπίτι με δυο παιδικές ψυχές να πληγώνονται, από τη δειλία μου και έναν άντρα αλλού και ακόμα παραπέρα, να γυρίζει στο σπίτι μόνο για να μας δημιουργεί προβλήματα, δυστυχία και πόνο.

Έκατσα εκεί γιατί ήμουν δειλή.

Και ξάφνου ,μια μέρα ήρθε στη δουλειά μου μια δικαστική κλητήρας με ένα εξώδικο που με απειλούσε  “γιατί τον διέσυρα στα μάτια των παιδιών του που υπεραγαπούσε και επιφυλασσόταν για κάθε νόμιμο δικαιώματα του”.

Δυο χρόνια έψαχνα  πως θα φύγω  από αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση του πεθαμένου γάμου και το χαρτί αυτό ήταν το κλειδί. Πάτησε τον διακόπτη της λογικής στο μυαλό μου, σήκωσε την κουρτίνα του φόβου από την ψυχή μου.

Χρεώθηκα,μάλιστα υπερχρεώθηκα, τελείωσα το πατρικό μου σπίτι  μέσα σε 7 μήνες.

Μάζεψα  ζωή και πράγματα 15 χρόνων και μαζί με τα παιδιά φύγαμε.

Δύσκολα πολύ δύσκολα ,αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν οι σκέψεις  μέσα στο μυαλό μου.

Η οικογένεια και οι φίλοι δίπλα μου, ο κόσμος όλος απέναντι μου.

Ήθελα να βουλιάξω στον καναπέ που καθόμουν και να εξαφανιστώ. Γύρισα το βλέμμα μου και είδα τα ματάκια των παιδιών μου να με κοιτούν.

“Θεέ μου τι σκέφτηκα ,πρέπει να σηκωθώ.”

Και σηκώθηκα ,σιγά-σιγά .Με τη βοήθεια φίλων ήρθαν οι δουλειές.

Σιγά πολύ σιγά ξεπεράστηκε ο πόνος.Ήρθαν  νέοι  έρωτες ,νέες  ζωές.

Και μετά από 20 χρόνια δυσκολεύομαι  ακόμα και να θυμηθώ το τότε.

Τώρα μπορώ να γυρνώ το κεφάλι πίσω και να λέω ότι τα κατάφερα.

Τα όνειρα που έκανα μικρή κοπέλα στα 20 για μια ωραία οικογένεια τα έκανα πραγματικότητα μόνη μου

Δεν φταίμε εμείς που ο μπαμπάς της οικογενείας δεν ήξερε να εκτιμήσει, επιλογή του όπως και η πορεία που ακολούθησε.

Βέβαια πολλές με θεωρούν άτυχη γιατί δεν έχω σύζυγο .

Τι να τους απαντήσω;

Αισθάνομαι  τυχερή για τη ζωή, τις εμπειρίες, τα παιδιά μου, τις επιτυχίες που ήρθαν και αυτές που θα φέρει το μέλλον;

Είμαι μια κυρία ατυχήσασα ;

Για να το λένε θα΄μαι.

Πάντως είμαι ευτυχισμένη αλλά δεν θέλω να τους χαλάσω το χατήρι και για χάρη τους  υπογράφω.

Εγώ η άτυχη,πρώην δειλή και θύμα ,σημερινή δημιουργική και ευτυχισμένη γυναίκα.

Αννα Π.